Kermis in de stad

Het kost vandaag de dag een flinke duit om in vliegende vaart en op z’n kop door elkaar geslingerd te worden. Gegil, geschreeuw van jewelste. Aan de bleke koppies te zien, die na luttele drie minuten weer met de beide wiebelige benen op de grond staan, is het een master feskulle ervaring.

Op naar de nostalgische schiettent. Grappig, dit jaar veel ouders met jonge nazaten in een lange rij. De uitbater, hij trok vanmorgen zijn verwassen gebreide trui maar weer eens aan, stelt gerust en geeft aanwijzingen.
Ik vraag me altijd af of er nooit een kogeltje belandt in zijn bolle buik.

Ook de badeendjes dobberen sinds mensenheugenis hun rondjes. Hengeltje erbij, binnen enkele seconden huppelen peuters stralend met de zo felbegeerde hebbedingetjes in hun knuistjes. Papa’s checken bedenkelijk hun saldo. Tja, even naar Zeeman of Action was goedkoper geweest. Maar spanning en verwachting mag wat kosten.

De muntjesschuiver heeft mijn voorkeur. Toch begin ik er niet aan, want ik ken mezelf een beetje. “Kijk, ze liggen zó op het randje, als ik er nu nog één, misschien twee of drie of nóg eentje in de gleuf stop, win ik vast die grote knuffel.” Nou, nee dus.

Nog een attractie uit de oude doos: ballen gooien. Altijd prijs voor de kleintjes nietwaar?
Kleine aantekening: vanwege samenscholingen en opstootjes in voorgaande jaren bij de botsauto’s, is deze attractie niet opgebouwd.
Vandaar dat tientallen drerries nu verzamelen bij de ballentent om met luid kabaal elkaar de maat te nemen. De ballengooimadam weet niet wat haar overkomt. Gelukkig voor haar rinkelt de kassa.

Rinkelt de kassa? Laat ik het houden op een uitdrukking uit de oude doos. Er zijn nauwelijks kassa’s te bekennen op het feestterrein. Ook hier heeft digitaal betalen het daglicht gezien.
Oeps. Ik zag het gebeuren. Hoe makkelijk gaat geld ongezien van een rekening. Morgen de kater.

Man en ik kochten een kaneelstok. We waren bijna skeer.

Willie,
25 september 2022

Posted in In en om de Keizerstraat, Verhalen | Reacties uitgeschakeld voor Kermis in de stad

Beperkingen

Deze week schreef ik mijn vijftiende ZKV (Zeer Kort Verhaal), 150 woorden gebruiken was een zelf opgelegd limiet. Een beperking die niet altijd meeviel, maar het lukte. Veel moeilijker lijkt me een boek te schrijven waar de letter e niet in mag. Zo’n boek bestaat echt. Of waarin de auteur de werkwoorden hebben en zijn niet mag of wil gebruiken. Ga de uitdaging maar aan!

Beperkingen opleggen, uitdagingen aangaan: een nieuwe filosofie.
Het houdt je namelijk weg van dagelijkse rompslomp, want gedachten moeten kronkelen om binnen de opgelegde grenzen een acceptabel gedachtengoed neer te zetten. De grijze hersenmassa maakt overuren, verdriet en sores staan even op het tweede plan. Dat niet alleen, er komen als vliegen op de stroop nieuwe vergezichten of mogelijkheden aangevlogen.

Jonge kinderen zijn meesterlijk in het bedenken van beperkende regels: “Als jij de vader speelt, ben ik de moeder.” Klip en klaar.

Vaak heb ik, met kleinkinderkleuters, Lava gespeeld. Dan zijn, bijvoorbeeld, rode stoeptegels verboden terrein, of een tegel met herfstblaadjes. Het is in alle gevallen niet meer en minder dan een poosje vertoeven in een andere wereld.

Op een mooie zomerdag in deze maand deed ik weer mee met Lava. Terwijl kleindochter hupte van de ene Lava-vrije plek naar de andere en ík voorzichtig mijn oude botten probeerde te sparen, kwamen pardoes haar vragen. Uit háár andere wereld.

Of je lief bent kies je zelf, maar braaf ben je gewoon altijd, toch?
“Oma, wat doe jij eigenlijk met nutteloze geheimen?”

Je zou denken dat ik, als gepokte en gemazelde dame op leeftijd, op die zonovergoten dag, behoedzaam springend van steen naar steen, hier passende antwoorden kon formuleren.

Nee dus. Nu maar weer eens een uitdaging bedenken.

Willie, 30 augustus 2022

 

Posted in Kleinkinderen, Perspectief | Reacties uitgeschakeld voor Beperkingen

Stommiteit (ZKV-15)

“Goh, die had ik zó graag gehad, mam!” Wij staan langs de route van de Tour de France, waar de karavaan hebbedingetjes naar het publiek gooit. Het gaat met zo’n vaart, dat het handig is om op tijd te bukken en kinderen te verstoppen.
“Tjee, ze hingen bij de Hema. Had ik het maar geweten.”
Zoonlief verdwijnt met zijn perskaart tussen de wielrenners en ik ga, terug in Nederland, dat varkentje wel even wassen.
Dacht ik. Bij elke Hema in mijn wijde omgeving uitverkocht. ‘Limited edition’ namelijk, een pareltje voor de liefhebbers.
Tot, over geluk gesproken, ik er eentje ontdekte bij een piepklein Hemaatje, enkele dorpen verderop. Lag te verwezen in het magazijn, hoorde deze glunderende moeder bij het afrekenen. Als de wiedeweerga naar huis, inpakken en op de post.                                       Toen ging het mis.                                                                                                                              Het T-shirt met prints van tompoezen, worsten, Eiffeltorens en racefietsen belandde, tussen een stapel oude kranten, per ongeluk in een papiercontainer, drie meter diep.

Willie, 27 augustus 2022

Posted in Kinderen, Verhalen | Reacties uitgeschakeld voor Stommiteit (ZKV-15)

Vervangend vervoer (ZKV-14)

Onze auto stopte in Luxemburg, daarom vervangend vervoer gekregen. Een ongelooflijk dikke Volvo, -de ANWB doet niet zo moeilijk-, maar wij moesten wel onze plannen bijstellen. Niet naar Bosnië, want dat werd voor de Algemeene Nederlandsche Wielrijders Bond iets te gortig.
Wij maakten van de nood een deugd en kampeerden vrolijk een week langer in Frankrijk. Bekijks hadden we zeker: zeventigers in een ieniemienie tentje met vervoer dat een gewiekste beurshandelaar niet zou misstaan.

Die XC60 had zoveel ditjes én datjes én snufjes én knopjes dat wij soms het spoor bijster waren.
“O jee, hoe krijg ik de benzinedop open? Deze bolide lust wel een slokje.”
“Hoe krijg ik mijn stoel naar voor? Ik ben namelijk geen reuzin.”
“Kijk, hij stuurt zelf. Maar kan ik dat ook uitzetten?”

Afijn, na twee weken waren we gewend aan alle elektronische noviteiten, maar wat ruilden hem met genoegen weer in voor onze vertrouwde Skoda.

Willie, 30 juli 2022

Posted in Reizen | Reacties uitgeschakeld voor Vervangend vervoer (ZKV-14)

Koekhuisje (ZKV-13)

Beloofd is beloofd. Kleindochter en ik gaan een koekhuisje maken. Daarom zoek ik een eenvoudige snijkoek, een koek die je zelf kan snijden. Wij hebben een groot stuk nodig voor de begane grond, ook een flink stuk om een puntdak te maken. Dat gaat niet makkelijk met voorgesneden koeken. Waar is een koek zonder poespas en zonder afgepaste sneetjes? Ik denk dat ik zoetjesaan door de “tijd begin te vallen”, zoals dat zo poëtisch heet.
Buisman? Groene zeep? Grof gemalen koffie? Soda? Snijbiet? Menig jong supermarktmedewerker moet het opzoeken op zijn/haar/het mobiel. Gevolgd met de conclusie: “O ja, dat van mijn oma.”
Ik glimlach vriendelijk. Hij/zij/het kan er ook niets aan doen.
Maar dat er bijna geen gewone, doodnormale snijkoek meer te vinden is, daar fronzen mijn wenkbrauwen van.
Misschien reden voor een demonstratie? Nederland plat leggen?

Nuhh, kleindochter en ik zochten sámen een oplossing. Dat werkte wonderwel.

Willie,
5 juli 2022

Posted in Kleinkinderen, Perspectief | Reacties uitgeschakeld voor Koekhuisje (ZKV-13)

Flikkeren (ZKV-12)

Met Hemelvaart logeert zij bij ons, een kleindochter van acht, uit de serie: lange blonde golvende haren met af en toe een zilveren gloed en fraaie blauwe ogen. Zij is een meisje-meisje, rokjes en jurken in overvloed. Daaronder een paar rode laarsjes. Kortom een verschijning van jewelste. Zij schrijft graag gedichtjes.

Wij wandelen in een speelpark en genieten van ons gekeuvel. Zij vertelt honderduit over haar wereld. Ook is zij nieuwsgierig, haar vragen komen in de vorm van: ‘Oma, vertel eens.’
‘Oma vertel eens, wat is Hemelvaart?’
‘Kijk, Jezus wilde terug naar de Hemel.’
‘Je kan niet varen naar de hemel. Dan flikker je toch naar beneden?’
Uhhh? Ontegenzeggelijk blijkt haar grote broer invloed te hebben op haar taalgebruik.

Als zij schommelt is er de herhaling: ‘Oma, dat kan niet. Dan flikker je naar beneden. Je moet niet alles geloven.’

Gelijk heeft ze, mijn meisje-meisje met haar zilveren lokken.

Willie,
6 juni 2022

Posted in Kleinkinderen | Reacties uitgeschakeld voor Flikkeren (ZKV-12)

Time Will Tell (ZKV-11)

Een verslag van “Time Will Tell”, een interactieve expositie over tijdsbeleving in het universiteitsmuseum in Groningen.

Zoals ik vernam, willen onderzoekers van de RUG ook de tijdsbeleving van ouderen meten. Vandaar.
Vriendelijk ontvangen, de dame van dienst legde het een ander uit. Alhoewel ik de finesses reeds had vernomen aan onze keukentafel.

Hoogstpersoonlijk leidt de “Tijdprofessor” mij eventjes -want tijd is kostbaar- rond. Dan aan de slag.

Ik mag ballonnen op blazen, precies een seconde. Oef, wat is precies één seconde? De helft lukt me, de overige klappen uit elkaar of gaan roemloos de lucht in.

Ik mag wekkers indrukken. Zo snel mogelijk. Steeds vlugger tringelen zij. Een aardige score, achteraf blijkt dat er een ritme in zit. Was me niet opgevallen.

Ik mag aanwijzen waar een slinger van een klok zich bevindt. Foute boel, want zien en opslaan in de hersenen gaan niet synchroon.

Ik mag praten met echo’s in mijn oren. Dat gaat me goed af: geconcentreerd lezen en spreken is mijn tweede natuur.

Ik mag iets met veel kopjes koffie, hoe lang zijn zij in beeld? Tussendoor is er een
fantasie figuurtje. De vraag beantwoord ik “fout”, omdat ik dacht dat ik er ingeluisd werd.

Ik mag aangeven welke tijd achteraf korter lijkt, een werkweek of een vakantieweek. Geen enkel idee, omdat ik beide activiteiten meer dan leuk vind. Toch maar de vakantieweek.

Terug in de trein naar Gouda verbaas ik me weer hoe weinig een mens weet. Tevens voel ik de importantie van deze onderzoeken, zodat in de toekomst de werking van onze hersenen nog beter in kaart gebracht worden. Daar heeft iedereen baat bij.

Ik genoot met gepaste trots.

Willie,
01-06-2022

Posted in Kinderen, Perspectief | Reacties uitgeschakeld voor Time Will Tell (ZKV-11)

Coornhert en Erasmus (ZKV-10)

Coornhert en Erasmus begeleiden kinderen van de Avondvierdaagse naar de finish.
De wijze mannen torenen hoog boven de jeugd uit. Zij zijn prachtige reuzen. Met hun bewegende koppen van papier-maché, overzien de filosofen het reilen en zeilen in onze feestvierende stad. Want Gouda “bestaat” 750 jaar. Naast nieuwe evenementen, pikken de traditionele ook een graantje mee.

Gelokt door getrompetter en het getrappel van paardenhoeven loop ik naar de Markt, waar vanavond honderden jonge wandelaars bijeenkomen. Hier en daar een middeleeuws meiske of een leerkracht met een luit. Of moeders in ruw katoenen rokken, wat een feest.

Toch, geen medaille zonder keerzijde. Er zijn kinderen met handdoeken om hun schouders. “Natuurlijk, om zweet op te vangen”, toch? Mispoes. Die handdoeken zijn om striemen in hun nekken tegen te gaan. Striemen veroorzaakt door de touwtjes waar ZAKKEN snoep aan bengelen.

Een vader langs de route die alvast alle aangeboden zoetigheid in een grote tas stouwt.
Een wandelaartje dat niets heeft gekregen.

Coornhert en Erasmus schudden hun hoofd.

Willie,
20 mei 2022

Posted in In en om de Keizerstraat, Perspectief | Reacties uitgeschakeld voor Coornhert en Erasmus (ZKV-10)

De kast van mijn ouders (ZKV-9)

Stralend staat hij opnieuw, de kast van mijn ouders. Ooit getimmerd als linnenkast voor het jonge huwelijkspaar rond 1930. Op de planken lagen keurige stapeltjes lakens, slopen en allerhande soorten doeken en broeken. Het verhaal vertelt niet wat de lade herbergde. Zakdoeken en sokken misschien, of nylonkousen? Hij moet de trots van het huisraad geweest zijn, met zijn facet geslepen ruitjes.
Toch raakte de kast uit de mode en belandde in een van de schuren op onze Kwakelse kwekerij. Niet te geloven, maar dat doet de tijd.

Opgekalefaterd, de vermolmde poten vervangen, de sloten geolied, zo nam ik hem mee naar Utrecht. Toen naar Woubrugge, toen naar Gouda.

Nu blinkt hij in Groningen bij de oudste zoon. Maar mijn ooit geborduurde tekst voor de ruitjes blijft van alle tijden: “Traed min gast i stuen ind. Her er ly for regn og vind”.

Willie,
7 mei 2022

Posted in Familie | Reacties uitgeschakeld voor De kast van mijn ouders (ZKV-9)

Overpeinzing (ZKV-8)

De wollige kuikens, de stenen kip, wat geel lint, het ligt weer in een doos op zolder, naast dozen met kerstattributen.
“Pasen” heeft één doos, “Kerstmis” telt er zes.
Terwijl ik de vlizotrap dicht klap vraag ik me af waarom er zo’n verschil is in de feestelijke aankleding van beide feesten. Kerkelijk staat Pasen hoger aangeschreven dan Kerstmis, toch?

Kerstbomen gloriëren drie weken, paastakken staan met hun hangende eitjes hooguit drie dagen.
Omdat in december, het binnen warm en buiten koud en donker is? Er geen terras open gaat voor een rosé of een witbiertje? De bollen onder de wintergrond huiveren?  Ook uitglijden over een bevroren plas geen aanlokkelijke gedachte is?
Weken blijven de luiken gesloten, met kaarsen en gebraad voorhanden.

Nee, dan Pasen. In een vloek en een zucht voorbij.
Omdat iedereen gaat drentelen in de lente en de wielewaal lonkt?

Was zomaar een overpeinzing in deze woelige wereld,  ver weg van de oorspronkelijke verhalen.

Willie,
23 april 2022

Posted in Verhalen | Reacties uitgeschakeld voor Overpeinzing (ZKV-8)