“White Monday”

Posted on januari 14, 2024 by willielek

Aha, daar is ie weer: de deprimaandag. Want het is koud en nat, er is geen zon en de kerstvetten zijn na drie weken nog aanwezig op buik en heupen. Ook zijn goede voornemens ruimschoots achter de rododendrons gesodemieterd.
Een “wetenschapper”, Cliff Arnalle, heeft zich in 2005 onvergetelijk gemaakt om via een ingewikkelde formule de derde maandag in januari als zodanig te bestempelen. Hij spon er overigens flink garen bij, dankzij zijn connecties in de reiswereld, want een vakantie nú boeken schijnt een probaat middel te zijn tegen winter blues. Een listige jongen, die Cliff.

Nieuwsgierig zoek ik naar andere, liefst integere suggesties om 15-01-2024 een beetje aangenaam door te komen. Want januari is en blijft ietwat somber. Bestaat er een gouden handreiking, een nieuw vergezicht, een formidabele gedachte?
Niets van dat al, het is een normaal en overbekend rijtje: goed ontbijten, wandelen, doen wat je vrolijk maakt, sporten (mag ook je huis opruimen zijn in je Adidas, dat geeft een extra dimensie), knuffelen, goed boek lezen of een reis naar zonnige oorden boeken. (Daar is ie weer. De kassa rinkelt.)

Zou het negeren van deze winterdag wellicht het perfecte advies zijn? Gewoon een beetje aanmodderen. Misschien lukt het leven even niet op Bleu Monday. Wat dan nog?
Dat de commercie daar anders overdenkt, is niet mijn pakkie-an.

Wellicht is het morgen, áls de voorspellingen uitkomen, geen Bleu Monday maar een White Monday met een fris en vrolijk ieniemienie laagje sneeuw.
Daar kan geen gouden tip tegenop.

Willie,
14-01-2024

Posted in Perspectief | Reacties uitgeschakeld voor “White Monday”

“Om te”

Posted on december 30, 2023 by willielek

Het nieuwe jaar is een Schrikkeljaar, ooit berekend. Iets met Paus Gregorius of zo. Daarnaast veronderstel ik, dat het een leger wetenschappers en sterrenkundigen hoofdbrekens heeft gekost.
Met mijn 76 jaren zijn 18 schrikkeldagen in mijn leven langsgekomen. Nooit iets meegedaan, zij waren er gewoon. Maar in 2024 ga ik deze dag goed benutten. Serieus.

Dus: 29-02-2024, wees gewaarschuwd, dit zijn mijn plannen:
Om dat mooie boek te lezen.
Om een kopje thee bij mijn oude buurvrouw te drinken.
Om te vragen hoe het met een verre neef gaat.
Om een kilometer extra te wandelen.
Om verdriet te delen met een goede vriend.
Om te lunchen met vriendinnen.
Om de krant van A tot Z te begrijpen.
Om mijn adressenbestand bij te werken.
Om poffertjes te bakken.
Om zilver te poetsen.
Om de gangkast uit te mesten.
Om de laatste steekjes van het Kerstkleed (uit 1989) te borduren.
Om te doen wat de Flow/de Psychologie/de Filosofie mij aanraadt.
Om naar het Filmhuis te gaan.
Om foto’s te ordenen.
Om kaarsvet van kandelaars te verwijderen.
Om een verse sinaasappels uit te persen.
Of:
Om gewoon een dag weloverwogen te niksen? Wie weet.

Willie
30 december 2023

*) Bij Willem Wever hebben ze het zo simpel mogelijk uitgelegd: “Ons ‘Gregoriaanse jaar’ duurt 365,2425 dagen. Dat is 26 seconden langer dan de kalender zou zijn als je alleen naar de stand van de zon en de maan kijkt. In 3333 jaar tijd zou dat in totaal 86.400 seconden te veel zijn en dat is precies één dag. Daarom is het schrikkeljaar ingevoerd. Elk jaartal dat deelbaar is door 4, duidt een schrikkeljaar van 366 dagen aan.
Toch klopt dit sommetje ook niet helemaal, weten de bollebozen van Willem Wever: “Per 400 jaar zouden er drie dagen te veel zijn. Hier hebben ze ook iets slims op bedacht. Alleen de eeuwjaren die je kunt delen door 400 (zoals het jaar 2000) zijn schrikkeljaren en de andere eeuwjaren niet.”

Posted in Perspectief | Reacties uitgeschakeld voor “Om te”

“Mijn” jongens in Groningen

Posted on december 20, 2023 by willielek

Op naar “mijn” jongens in Groningen. Een paar uurtjes in de trein, tijd om te mijmeren. Het landschap helpt mee. Her en der een boerderij omsingeld door een groepje bomen, de mist en een stiekeme zon doen de rest.

In Groningen regent het bar en boos, mijn grote kleine jongen en ik nemen de stadsbus naar huis. Gelukkig weet hij de weg. Maar hij weet meer.
“Oma, ik regel even, dat als we thuiskomen, de lichten aan zijn. Dat is gezellig, toch?”
“Uhh?”
“No problem, easy. Dat kan via een app.”

Thuis vraagt die grote kleine jongen: “Siri, wil je even de kerstboom aan zetten?’
Floeps. De boom flonkert en schittert ons tegemoet.

Ook heb ik het een beetje koud. Er was de hele dag niemand in huis. Eén app naar de papa van de grote kleine jongen en ik zit ik er binnen enkele minuten warmpjes bij.

’s Avonds branden gewone kaarsjes en doen we spelletjes. Mijn zoon, mijn kleinzoon en ik.

De volgende dag neem ik afscheid van “mijn” jongens in Groningen en verschans ik me opnieuw achter een raampje in de trein.

De trein zoeft weer langs velden en wegen, de zon is er af en toe. De wolken ook. De mist ook.

Willie, 20-12-2023

Posted in Uncategorized | Reacties uitgeschakeld voor “Mijn” jongens in Groningen

Doosje

Posted on november 19, 2023 by willielek

Jarig dus. En de Hema weet dat ook, want ik kreeg een bericht dat ik een tompouce (of tompoes) mag halen. Wat een gulle gift, wat een aanbod. Maar tja, gratis is gratis, en tompouce (of tompoes) gaat er met gemak in tijdens deze kletsnatte donkere dagen. Overigens ook een ludiek gebaar.
Op naar de Hema, en warempel. Op vertoon van mijn klantenkaart haalt de winkeldame een piepklein taartdoosje tevoorschijn en tovert daar de lekkernij in. Werkelijk helemaal gratis. Ach, op die 2.000.000 tompoucen (of tompoezen) die er per jaar betaald over de toonbank gaan is deze geste van weinig importantie voor de winst/verlies rekening aan het eind van het jaar. Lijkt mij.
Maar dan, dat ieniemienie doosje. Met een felicitatie op de bovenkant en een tip op de linker flap: “Voordat je het doosje weggooit eerst het gebakje opeten.” Bestaat er echt iemand die de moeite neemt om één tompouce (of tompoes) te scoren en vervolgens bij de eerste de beste prullenbak het gebakje weg te kieperen?

Er is ook een tekst op de onderkant: “Wij begrijpen dat het moeilijk wordt om afscheid te nemen van deze mooie doos. Daarom nemen wij je stapsgewijs mee in het proces. Lik het karton eerst spiksplinter schoon, werp het daarna bij het oud papier.”

Lieve beste Hema, ik vind je een geweldige winkel. Maar: afscheid nemen van een stukje papier, of ik dat moeilijk vind? Moet ik echt gaan likken aan jullie karton? Dacht het niet.

Willie
19 november 2023

Posted in Uncategorized | Reacties uitgeschakeld voor Doosje

Priemend vingertje

Posted on november 18, 2023 by willielek

Het moest er ooit van komen.
Tussen mijn rimpels door ontwikkelde iets, dat niet op mijn wang thuishoorde. Een vetbultje, zoals dat in het jargon heet. Allengs werd ie groter en groter, ik wachtte met een afspraak want nou ja… Er waren redenen te over om een ingreepje uit te stellen. Eerst corona, toen vakantie, toen “ach”, toen “mantelen”. Toen: “Wordt het litteken niet groter dan het bultje?” Toen: “Heb ik er wel tijd voor?”
Omdat er niets kwaadaardigs te ontdekken viel, bleef het bij uitstelgedrag. Totdat een klein manneke uit Frankrijk, deze herfstvakantie, vroeg: “Oma, wat is dat?” Met zijn vingertje priemde hij door mijn onzekerheid heen.

Vandaag was ik naar de afdeling cosmetisch chirurgie in het Groene Hart Ziekenhuis in Gouda. Wat een geduld, wat een vakmanschap, wat een geruststellende omgeving. Met vijf hechtingen rijker vier ik deze week mijn 76ste verjaardag.
Dank je wel, Max!

Oma Willie
15 november 2023

Posted in Kleinkinderen, Perspectief | Reacties uitgeschakeld voor Priemend vingertje

Mantel der liefde

Posted on oktober 28, 2023 by willielek

Nee, ik hoef geen treurnisjas.
Geen overjas, regenjas, waxjas, jagersjas, stofjas, pandjesjas, tussen-jas of bontjas.
Evenmin een gewatteerde jas.
Ook voor een tie dye jas kom ik mijn bed niet uit.
Een wollen jas, teddy jas, faux fur jas, een profetenjas of een doorzichte jas? Het boeit me niet.

Ik wil gewoon een mantel. Een “mantel der liefde”.
Niet om, spreekwoordelijk gebruikt, er onverkwikkelijke zaken mee te bedekken of gebeurtenissen te ontkennen. Maar een jas, gevuld met mededogen en respect voor elkaars meningen.

Kon ik maar een “mantel der liefde” inpakken en het als de wiedeweerga opsturen naar landen in oorlog.

Weet iemand waar zo’n jas te koop is?

Willie
28 oktober 2023

Posted in Perspectief | Reacties uitgeschakeld voor Mantel der liefde

De jurk en ik

Posted on oktober 1, 2023 by willielek

Ja, ik weet het Carel, van modegrillen hield jij niet.
Maar hoe je het wendt of keert, kleding was zeker belangrijk in jouw leven. Want geen stropdas, geen vouw in de pantalon, geen pochet en geen gekleurde puntschoenen. Liever een overhemd met ruiten, een trui, een makkelijke broek en sandalen. Dus tóch wezenlijk waarin je jezelf hulde.

Achttien jaar mocht ik je kennen als de broer van Rick, mijn man. Wat lijken jullie op elkaar. Jaren geleden riep een van mijn kleindochters, toen jij en Angela op verjaarsvisite kwamen: ‘Kijk oma, nog een opa.’

Moest overigens wennen aan je humor. In het begin had je me nogal snel op de kast. ‘Ruijsinken-humor’, vertelde Rick later. ‘Kun je gewoon aan wennen.’

Kom ik kom even terug op de titel van dit verhaaltje: “De jurk en ik”. Twee weken geleden vierden wij ons 15-jarig huwelijksfeest. Konden wij nu wel een feestje geven? Ik wist toen, en weet nu nog steeds zeker Carel, dat je vanaf je bed “ja” had geknikt.
Daarna kwam de vraag: hoe feestelijk? Wel muziek, geen ballonnen? Trek ik mijn echte vrolijke trouwjurk aan? Zet ik mijn frivole hoedje op?

Lieve Carel. Op dat moment zocht ik de foto in ons trouwalbum, waar jij enthousiast je gulle armen om mij slaat. Het lot was beslist.

Mijn hoedje liet ik  thuis.

Willie,
1 oktober 2023

Posted in Familie | Reacties uitgeschakeld voor De jurk en ik

Tenminste Houdbaar Tot

Posted on september 24, 2023 by willielek

Het loeit, zweeft, gilt, bonkt, botst, knettert en draait op de Markt in Gouda. Kermis in de stad. De zaterdagmarkt is voor één keer elders, voor mij te ver weg met dit onstuimige weer. Daarom naar onze nationale grootgrutter op loopafstand om sla, paprika, tomaat en witlof in te slaan. Ook appels en peren. Niet allemaal direct voor vanavond, regeren is vooruitzien.

De witlof eten we dinsdag, even kijken waar de houdbaarheidsdatum staat. Nou zeg, nergens te bekennen. Nog een keer omgedraaid, nog een keer op z’n kop gehouden, nog een keer de verpakking gladgestreken. Nergens.
Op naar de medewerker die de scepter zwaait over de afdeling Groente en Fruit.
‘Kijk mevrouw, daar staat net onder de streepjescode NL KCB 1624 G38. Tot die dag is het product ok.’
‘Pardon?’
‘Ik heb het zelf ook niet bedacht maar je ziet het pas als je het doorhebt. U neemt alleen de laatste drie: G38. De G betekent zondag.’

Ik staar hem aan, ben ik misschien op een andere planeet beland? Of heeft Elon Musk met zijn cijfermanie, AH opgekocht en heet een appel voortaan XB#3 of zo?
Voortvarend vervolgt de jongeman: ‘Een week heeft zeven dagen. De A is maandag, daarom betekent G zondag. Het getal 38, dat is het nummer van de week, deze week dus.’

Mijn oren klapperen: G38 is “gewoon” zondag 24 september. De beste jongen kan er ook niets aan doen, hij kent in elk geval zijn klassiekers. Hij verontschuldigt zich nogmaals en gaat verder met zijn bospeen.
In het mandje vandaag geen witlof vanwege de G38, maar tomaatjes A39, peren D39 en sla met code B39. Voor appels zoek ik een zak met A40. B40 mag ook. Gelukt.

“De nieuwe tijd, net wat u zegt”, Wim Sonneveld zong het al.

Wiilie,
24 september 2023, of G38

Posted in Perspectief, Verhalen | Reacties uitgeschakeld voor Tenminste Houdbaar Tot

Kika

Posted on september 17, 2023 by willielek

De bel gaat. Voor de deur staan twee buurmeisjes. Meisje 1, de oudste zo te zien, wipt op haar slippertjes van haar ene been naar het andere been. Meisje 2, ik schat groep 3, neemt het woord.
‘Dag mevrouw wij willen iets vertellen.’
‘Natuurlijk, waar gaat het over?’
‘Over Kika. Kent u dat?’
‘Ja?’
‘Onze opa is dood, en nu bakken wij muffins voor Kika.’
‘En onze oma Twente ook al.’
‘Wilt u muffins kopen? ‘
‘Waren zij héél oud of ziek?’
Meisje 2: ‘Ik geloof het wel, zoiets van tachtig. Bent u ook al tachtig?’
Meisje 1: ‘Dat hoor je niet te vragen.’
‘Geeft niet hoor, ik mag nog vijf keer kaarsjes uitblazen, dan ben ik tachtig.’
Meisje 2: ‘Ohh, dan heeft u nog geen Kika, zoals onze opa en oma Twente.
‘Gelukkig niet, meid. Geef mij maar een zak met muffins, want opa’s en oma’s horen niet in een ziekenhuis. En kinderen al helemaal niet. Daarvoor geef ik graag geld. Hoeveel moet ik betalen voor jullie lekkers?’
Meisje 1: ‘Maakt niet uit. Het kan ook via internetbankieren.
‘Wacht, ik loop even naar binnen, ik zoek geld voor jullie.’

Drie minuten later tellen mijn buurmeisjes, met hoogrode wangen, op een bankje tegenover ons huis de munten uit mijn spaarpot. Het waren er best veel.

Voor alle opa’s en oma’s met Kika, meer nog voor alle kleinkinderen in behandeling.

Willie,
15 september 2023

Posted in In en om de Keizerstraat, Kinderen, Perspectief, Uncategorized | Reacties uitgeschakeld voor Kika

Het Rijks

Posted on augustus 29, 2023 by willielek

“Oma, ik wil naar het Rijks. Zullen we samen gaan?”
“Nou, meissie, daar hoef ik niet lang over na te denken.”
Zondag jongstleden was de afspraak.
Oma ging vroeg in de trein, meissie was op tijd bij het station Leiden, want ons tijdslot in het Rijks was om half twaalf.
In Gouda opvallend veel gezinnen met lunchtrommeltjes en gevulde thermosflessen. De meesten met een oranje outfit. Ik kon het eventjes niet plaatsen.

In het Rijks genoten wij, Rembrandt en Vermeer begluurden wij alsof wij meededen aan Kunst en Kitsch.
“Oma, hoe weet je wat echt is, en waarom wil iedereen naar de Nachtwacht?”
Geen antwoord voorradig.

“Ik vind die vrouwen van Vermeer mooier dan dat straatje. Oma, heb jij ook pareloorbellen?”
“Ja.”
“Mag ik die dan als jij dood bent?”
“Tuurlijk.”
“Kan ik nog even aan je denken, als ik tijd heb. Je weet nooit.”
“Tuurlijk meissie, tijd is dan aan jou.”

Tegen de avond reizen wij terug, het is loei druk in de trein. Wij delen de coupé met het natgeregende publiek uit Zandvoort.

Wij waren naar het Rijks, zij naar Max.

Ieder met eigen beloften en herinneringen. Iedereen gelukkig.

Willie,
29 augustus 2023

Posted in Kleinkinderen, Perspectief, Reizen | Reacties uitgeschakeld voor Het Rijks