“Kalender-oud”, deel 2

Hoera, feest vandaag, want ik ben precies op deze schrikkeldag 27.820 dagen oud. Dat zijn een boel kaarsjes. Vroeger stond bij ons thuis geen verjaardagstaart op tafel, laat staan iets met kaarsjes, maar het idee van 27.820 kaarsjes vandaag vind ik best leuk. Het wordt hard blazen om ze in een keer uit te blazen zodat mijn wens, aldus de oude Grieken, direct naar God Artemis gaat.

Van 1947 naar 2024 is een aardig poosje. Met vallen, met nog meer opstaan zit ik gelukkig te wezen in ons Goudse huis, mede omdat onderwijs en taal mijn reddingsboei was en is. Zo vond ik net uit, dat in mijn geboortejaar het ‘woord-van-het-jaar’ bikini was. Zesenzeventig jaar later gaat graaiflatie met de eer strijken.

Geen taart en slingers vandaag, want er is niemand die mijn dagen telt. (!) Daarnaast hoop ik wel voor gebakjes voor mensen met een zeldzame ziekte. Waarom deze  edelmoedige geste? Zoals veel dagen een naam/opdracht hebben is het vandaag namelijk ook ‘Zeldzame ziektedag’. In leven geroepen om extra aandacht te generen voor ongeveer 1.000.000 mensen in Nederland die aan een zeldzame ziekte lijden of onbegrepen klachten hebben: “Neem maar een paracetamolletje.”

Schrikkeldag 2024. Ik heb besloten dat ik toch naar de banketbakker wandel, omdat ik niet tot die 1.000.000 behoor. Ouder worden is namelijk niet ondergebracht bij de afdeling ‘Zeldzame Ziekte’. Overigens helpen paracetamolletjes daar ook niet tegen.

Willie, 29 februari 2024.

Posted in Perspectief | Reacties uitgeschakeld voor “Kalender-oud”, deel 2

“Kalender-oud”, deel 1

Het is niet meer zo,  dat “als ik goed om me heen kijk, alles gekleurd is.”              K.Schippers kon het mooi zeggen, maar toen was hij geen 76. Niet dat ík chagrijnig ben of depri, integendeel, het zijn eerder de grijze koppen in mijn omgeving die mij tot nadenken stemmen. Die mij vertellen hoe “kalender-oud” ik ben.

Ook het gedrag van mensen in de trein is niets onthullend: “Mevrouw, wilt u zitten?”      “Zal ik uw koffer dragen?” Ja echt, het gebeurt. Zeker ontzettend vriendelijk en beleefd, maar ja. De eerste keren is het even wennen, maar stiekem vind ik het fijn. Want, of ik het wil of niet, die vermaledijde leeftijd gaat heel stiekem opspelen, terwijl mijn hoofd nog zoveel wil stapelen. Daarmee bedoel ik: nog even dit, nog even naar de zieke buurman, dan dat, even later een trein pakken voor een lunch, de bibliotheek niet vergeten en ’s avonds naar de film. Elke dag stapels plannen en afspraken onder mijn geverfde (!) haardos, maar zoetjesaan moet ik aanvaarden, dat die stapel niet meer tot de hemel kan reiken.
Heeft de kalender misschien toch gelijk?

Willie, 27 februari 2024

Posted in Perspectief | Reacties uitgeschakeld voor “Kalender-oud”, deel 1

In alles “MAX”

          Max van Rijn, 23 januari 2018

Max van Rijn. Daar is ie dan, met zijn vier kilo’s. Hij liet even op zich wachten. Zijn ranke moeder helde af en toe een beetje voorover. Zij gaf geen krimp. Bergbewoners zijn wel wat gewend.
Max van Rijn. Wat een naam vol beloften. Beloften van trouw en kameraadschap.
Max van Rijn. Geboren in de bergen, zoals zijn moeder. Zijn vader vond daar later zijn passie en liet daarom zijn geboortegrond los, wát hij ook zou gaan missen.
Max van Rijn. Ik hou nu al van je. Ik heb je nog niet eens gezien, maar ik weet het zeker.

Liefde is grenzeloos.

Oma Willie
23 januari 2018, Frankrijk

 

          Max van Rijn, 23 januari 2024

Max van Rijn. Zes jaar verder. Ik stap in de trein, dertien uur en drie overstappen later aai ik over zijn blonde koppie. Hij doet zijn naam eer aan.

In álles is hij “MAX”:
in zijn lengte, in kilo’s,
in zijn boosheid, in vrolijkheid,
in zijn verdriet, bij vreugde
in zijn overwinningen, bij verlies.

In zijn tweetaligheid, zijn leergierigheid,
in spelen en in fantasie,
in zijn zusje omarmen of haar op de hoogste kast jagen,
in zijn ouders uitproberen en daarna luisteren,                                                                               in stoer doen.

Maar als een paal boven water: “In zijn trouw en kameraadschap.”

Daarnaast, ‘s avonds met zijn knuffeltje in bed:
“Oma, blijf je bij me tot ik slaap en zing je alle liedjes die jij kent, en wil je mijn handje vasthouden?”

Liefde is grenzeloos.

Oma Willie
23 januari 2024, Frankrijk

Posted in Kleinkinderen | Reacties uitgeschakeld voor In alles “MAX”

“White Monday”

Aha, daar is ie weer: de deprimaandag. Want het is koud en nat, er is geen zon en de kerstvetten zijn na drie weken nog aanwezig op buik en heupen. Ook zijn goede voornemens ruimschoots achter de rododendrons gesodemieterd.
Een “wetenschapper”, Cliff Arnalle, heeft zich in 2005 onvergetelijk gemaakt om via een ingewikkelde formule de derde maandag in januari als zodanig te bestempelen. Hij spon er overigens flink garen bij, dankzij zijn connecties in de reiswereld, want een vakantie nú boeken schijnt een probaat middel te zijn tegen winter blues. Een listige jongen, die Cliff.

Nieuwsgierig zoek ik naar andere, liefst integere suggesties om 15-01-2024 een beetje aangenaam door te komen. Want januari is en blijft ietwat somber. Bestaat er een gouden handreiking, een nieuw vergezicht, een formidabele gedachte?
Niets van dat al, het is een normaal en overbekend rijtje: goed ontbijten, wandelen, doen wat je vrolijk maakt, sporten (mag ook je huis opruimen zijn in je Adidas, dat geeft een extra dimensie), knuffelen, goed boek lezen of een reis naar zonnige oorden boeken. (Daar is ie weer. De kassa rinkelt.)

Zou het negeren van deze winterdag wellicht het perfecte advies zijn? Gewoon een beetje aanmodderen. Misschien lukt het leven even niet op Bleu Monday. Wat dan nog?
Dat de commercie daar anders overdenkt, is niet mijn pakkie-an.

Wellicht is het morgen, áls de voorspellingen uitkomen, geen Bleu Monday maar een White Monday met een fris en vrolijk ieniemienie laagje sneeuw.
Daar kan geen gouden tip tegenop.

Willie,
14-01-2024

Posted in Perspectief | Reacties uitgeschakeld voor “White Monday”

“Om te”

Het nieuwe jaar is een Schrikkeljaar, ooit berekend. Iets met Paus Gregorius of zo. Daarnaast veronderstel ik, dat het een leger wetenschappers en sterrenkundigen hoofdbrekens heeft gekost.
Met mijn 76 jaren zijn 18 schrikkeldagen in mijn leven langsgekomen. Nooit iets meegedaan, zij waren er gewoon. Maar in 2024 ga ik deze dag goed benutten. Serieus.

Dus: 29-02-2024, wees gewaarschuwd, dit zijn mijn plannen:
Om dat mooie boek te lezen.
Om een kopje thee bij mijn oude buurvrouw te drinken.
Om te vragen hoe het met een verre neef gaat.
Om een kilometer extra te wandelen.
Om verdriet te delen met een goede vriend.
Om te lunchen met vriendinnen.
Om de krant van A tot Z te begrijpen.
Om mijn adressenbestand bij te werken.
Om poffertjes te bakken.
Om zilver te poetsen.
Om de gangkast uit te mesten.
Om de laatste steekjes van het Kerstkleed (uit 1989) te borduren.
Om te doen wat de Flow/de Psychologie/de Filosofie mij aanraadt.
Om naar het Filmhuis te gaan.
Om foto’s te ordenen.
Om kaarsvet van kandelaars te verwijderen.
Om een verse sinaasappels uit te persen.
Of:
Om gewoon een dag weloverwogen te niksen? Wie weet.

Willie
30 december 2023

*) Bij Willem Wever hebben ze het zo simpel mogelijk uitgelegd: “Ons ‘Gregoriaanse jaar’ duurt 365,2425 dagen. Dat is 26 seconden langer dan de kalender zou zijn als je alleen naar de stand van de zon en de maan kijkt. In 3333 jaar tijd zou dat in totaal 86.400 seconden te veel zijn en dat is precies één dag. Daarom is het schrikkeljaar ingevoerd. Elk jaartal dat deelbaar is door 4, duidt een schrikkeljaar van 366 dagen aan.
Toch klopt dit sommetje ook niet helemaal, weten de bollebozen van Willem Wever: “Per 400 jaar zouden er drie dagen te veel zijn. Hier hebben ze ook iets slims op bedacht. Alleen de eeuwjaren die je kunt delen door 400 (zoals het jaar 2000) zijn schrikkeljaren en de andere eeuwjaren niet.”

Posted in Perspectief | Reacties uitgeschakeld voor “Om te”

“Mijn” jongens in Groningen

Op naar “mijn” jongens in Groningen. Een paar uurtjes in de trein, tijd om te mijmeren. Het landschap helpt mee. Her en der een boerderij omsingeld door een groepje bomen, de mist en een stiekeme zon doen de rest.

In Groningen regent het bar en boos, mijn grote kleine jongen en ik nemen de stadsbus naar huis. Gelukkig weet hij de weg. Maar hij weet meer.
“Oma, ik regel even, dat als we thuiskomen, de lichten aan zijn. Dat is gezellig, toch?”
“Uhh?”
“No problem, easy. Dat kan via een app.”

Thuis vraagt die grote kleine jongen: “Siri, wil je even de kerstboom aan zetten?’
Floeps. De boom flonkert en schittert ons tegemoet.

Ook heb ik het een beetje koud. Er was de hele dag niemand in huis. Eén app naar de papa van de grote kleine jongen en ik zit ik er binnen enkele minuten warmpjes bij.

’s Avonds branden gewone kaarsjes en doen we spelletjes. Mijn zoon, mijn kleinzoon en ik.

De volgende dag neem ik afscheid van “mijn” jongens in Groningen en verschans ik me opnieuw achter een raampje in de trein.

De trein zoeft weer langs velden en wegen, de zon is er af en toe. De wolken ook. De mist ook.

Willie, 20-12-2023

Posted in Uncategorized | Reacties uitgeschakeld voor “Mijn” jongens in Groningen

Doosje

Jarig dus. En de Hema weet dat ook, want ik kreeg een bericht dat ik een tompouce (of tompoes) mag halen. Wat een gulle gift, wat een aanbod. Maar tja, gratis is gratis, en tompouce (of tompoes) gaat er met gemak in tijdens deze kletsnatte donkere dagen. Overigens ook een ludiek gebaar.
Op naar de Hema, en warempel. Op vertoon van mijn klantenkaart haalt de winkeldame een piepklein taartdoosje tevoorschijn en tovert daar de lekkernij in. Werkelijk helemaal gratis. Ach, op die 2.000.000 tompoucen (of tompoezen) die er per jaar betaald over de toonbank gaan is deze geste van weinig importantie voor de winst/verlies rekening aan het eind van het jaar. Lijkt mij.
Maar dan, dat ieniemienie doosje. Met een felicitatie op de bovenkant en een tip op de linker flap: “Voordat je het doosje weggooit eerst het gebakje opeten.” Bestaat er echt iemand die de moeite neemt om één tompouce (of tompoes) te scoren en vervolgens bij de eerste de beste prullenbak het gebakje weg te kieperen?

Er is ook een tekst op de onderkant: “Wij begrijpen dat het moeilijk wordt om afscheid te nemen van deze mooie doos. Daarom nemen wij je stapsgewijs mee in het proces. Lik het karton eerst spiksplinter schoon, werp het daarna bij het oud papier.”

Lieve beste Hema, ik vind je een geweldige winkel. Maar: afscheid nemen van een stukje papier, of ik dat moeilijk vind? Moet ik echt gaan likken aan jullie karton? Dacht het niet.

Willie
19 november 2023

Posted in Uncategorized | Reacties uitgeschakeld voor Doosje

Priemend vingertje

Het moest er ooit van komen.
Tussen mijn rimpels door ontwikkelde iets, dat niet op mijn wang thuishoorde. Een vetbultje, zoals dat in het jargon heet. Allengs werd ie groter en groter, ik wachtte met een afspraak want nou ja… Er waren redenen te over om een ingreepje uit te stellen. Eerst corona, toen vakantie, toen “ach”, toen “mantelen”. Toen: “Wordt het litteken niet groter dan het bultje?” Toen: “Heb ik er wel tijd voor?”
Omdat er niets kwaadaardigs te ontdekken viel, bleef het bij uitstelgedrag. Totdat een klein manneke uit Frankrijk, deze herfstvakantie, vroeg: “Oma, wat is dat?” Met zijn vingertje priemde hij door mijn onzekerheid heen.

Vandaag was ik naar de afdeling cosmetisch chirurgie in het Groene Hart Ziekenhuis in Gouda. Wat een geduld, wat een vakmanschap, wat een geruststellende omgeving. Met vijf hechtingen rijker vier ik deze week mijn 76ste verjaardag.
Dank je wel, Max!

Oma Willie
15 november 2023

Posted in Kleinkinderen, Perspectief | Reacties uitgeschakeld voor Priemend vingertje

Mantel der liefde

Nee, ik hoef geen treurnisjas.
Geen overjas, regenjas, waxjas, jagersjas, stofjas, pandjesjas, tussen-jas of bontjas.
Evenmin een gewatteerde jas.
Ook voor een tie dye jas kom ik mijn bed niet uit.
Een wollen jas, teddy jas, faux fur jas, een profetenjas of een doorzichte jas? Het boeit me niet.

Ik wil gewoon een mantel. Een “mantel der liefde”.
Niet om, spreekwoordelijk gebruikt, er onverkwikkelijke zaken mee te bedekken of gebeurtenissen te ontkennen. Maar een jas, gevuld met mededogen en respect voor elkaars meningen.

Kon ik maar een “mantel der liefde” inpakken en het als de wiedeweerga opsturen naar landen in oorlog.

Weet iemand waar zo’n jas te koop is?

Willie
28 oktober 2023

Posted in Perspectief | Reacties uitgeschakeld voor Mantel der liefde

De jurk en ik

Ja, ik weet het Carel, van modegrillen hield jij niet.
Maar hoe je het wendt of keert, kleding was zeker belangrijk in jouw leven. Want geen stropdas, geen vouw in de pantalon, geen pochet en geen gekleurde puntschoenen. Liever een overhemd met ruiten, een trui, een makkelijke broek en sandalen. Dus tóch wezenlijk waarin je jezelf hulde.

Achttien jaar mocht ik je kennen als de broer van Rick, mijn man. Wat lijken jullie op elkaar. Jaren geleden riep een van mijn kleindochters, toen jij en Angela op verjaarsvisite kwamen: ‘Kijk oma, nog een opa.’

Moest overigens wennen aan je humor. In het begin had je me nogal snel op de kast. ‘Ruijsinken-humor’, vertelde Rick later. ‘Kun je gewoon aan wennen.’

Kom ik kom even terug op de titel van dit verhaaltje: “De jurk en ik”. Twee weken geleden vierden wij ons 15-jarig huwelijksfeest. Konden wij nu wel een feestje geven? Ik wist toen, en weet nu nog steeds zeker Carel, dat je vanaf je bed “ja” had geknikt.
Daarna kwam de vraag: hoe feestelijk? Wel muziek, geen ballonnen? Trek ik mijn echte vrolijke trouwjurk aan? Zet ik mijn frivole hoedje op?

Lieve Carel. Op dat moment zocht ik de foto in ons trouwalbum, waar jij enthousiast je gulle armen om mij slaat. Het lot was beslist.

Mijn hoedje liet ik  thuis.

Willie,
1 oktober 2023

Posted in Familie | Reacties uitgeschakeld voor De jurk en ik