Dagen uit het leven van…

Doosje

Posted on november 19, 2023 by willielek

Jarig dus. En de Hema weet dat ook, want ik kreeg een bericht dat ik een tompouce (of tompoes) mag halen. Wat een gulle gift, wat een aanbod. Maar tja, gratis is gratis, en tompouce (of tompoes) gaat er met gemak in tijdens deze kletsnatte donkere dagen. Overigens ook een ludiek gebaar.
Op naar de Hema, en warempel. Op vertoon van mijn klantenkaart haalt de winkeldame een piepklein taartdoosje tevoorschijn en tovert daar de lekkernij in. Werkelijk helemaal gratis. Ach, op die 2.000.000 tompoucen (of tompoezen) die er per jaar betaald over de toonbank gaan is deze geste van weinig importantie voor de winst/verlies rekening aan het eind van het jaar. Lijkt mij.
Maar dan, dat ieniemienie doosje. Met een felicitatie op de bovenkant en een tip op de linker flap: “Voordat je het doosje weggooit eerst het gebakje opeten.” Bestaat er echt iemand die de moeite neemt om één tompouce (of tompoes) te scoren en vervolgens bij de eerste de beste prullenbak het gebakje weg te kieperen?

Er is ook een tekst op de onderkant: “Wij begrijpen dat het moeilijk wordt om afscheid te nemen van deze mooie doos. Daarom nemen wij je stapsgewijs mee in het proces. Lik het karton eerst spiksplinter schoon, werp het daarna bij het oud papier.”

Lieve beste Hema, ik vind je een geweldige winkel. Maar: afscheid nemen van een stukje papier, of ik dat moeilijk vind? Moet ik echt gaan likken aan jullie karton? Dacht het niet.

Willie
19 november 2023

Posted in Uncategorized | Reacties uitgeschakeld

Priemend vingertje

Posted on november 18, 2023 by willielek

Het moest er ooit van komen.
Tussen mijn rimpels door ontwikkelde iets, dat niet op mijn wang thuishoorde. Een vetbultje, zoals dat in het jargon heet. Allengs werd ie groter en groter, ik wachtte met een afspraak want nou ja… Er waren redenen te over om een ingreepje uit te stellen. Eerst corona, toen vakantie, toen “ach”, toen “mantelen”. Toen: “Wordt het litteken niet groter dan het bultje?” Toen: “Heb ik er wel tijd voor?”
Omdat er niets kwaadaardigs te ontdekken viel, bleef het bij uitstelgedrag. Totdat een klein manneke uit Frankrijk, deze herfstvakantie, vroeg: “Oma, wat is dat?” Met zijn vingertje priemde hij door mijn onzekerheid heen.

Vandaag was ik naar de afdeling cosmetisch chirurgie in het Groene Hart Ziekenhuis in Gouda. Wat een geduld, wat een vakmanschap, wat een geruststellende omgeving. Met vijf hechtingen rijker vier ik deze week mijn 76ste verjaardag.
Dank je wel, Max!

Oma Willie
15 november 2023

Posted in Kleinkinderen, Perspectief | Reacties uitgeschakeld

Mantel der liefde

Posted on oktober 28, 2023 by willielek

Nee, ik hoef geen treurnisjas.
Geen overjas, regenjas, waxjas, jagersjas, stofjas, pandjesjas, tussen-jas of bontjas.
Evenmin een gewatteerde jas.
Ook voor een tie dye jas kom ik mijn bed niet uit.
Een wollen jas, teddy jas, faux fur jas, een profetenjas of een doorzichte jas? Het boeit me niet.

Ik wil gewoon een mantel. Een “mantel der liefde”.
Niet om, spreekwoordelijk gebruikt, er onverkwikkelijke zaken mee te bedekken of gebeurtenissen te ontkennen. Maar een jas, gevuld met mededogen en respect voor elkaars meningen.

Kon ik maar een “mantel der liefde” inpakken en het als de wiedeweerga opsturen naar landen in oorlog.

Weet iemand waar zo’n jas te koop is?

Willie
28 oktober 2023

Posted in Perspectief | Reacties uitgeschakeld

De jurk en ik

Posted on oktober 1, 2023 by willielek

Ja, ik weet het Carel, van modegrillen hield jij niet.
Maar hoe je het wendt of keert, kleding was zeker belangrijk in jouw leven. Want geen stropdas, geen vouw in de pantalon, geen pochet en geen gekleurde puntschoenen. Liever een overhemd met ruiten, een trui, een makkelijke broek en sandalen. Dus tóch wezenlijk waarin je jezelf hulde.

Achttien jaar mocht ik je kennen als de broer van Rick, mijn man. Wat lijken jullie op elkaar. Jaren geleden riep een van mijn kleindochters, toen jij en Angela op verjaarsvisite kwamen: ‘Kijk oma, nog een opa.’

Moest overigens wennen aan je humor. In het begin had je me nogal snel op de kast. ‘Ruijsinken-humor’, vertelde Rick later. ‘Kun je gewoon aan wennen.’

Kom ik kom even terug op de titel van dit verhaaltje: “De jurk en ik”. Twee weken geleden vierden wij ons 15-jarig huwelijksfeest. Konden wij nu wel een feestje geven? Ik wist toen, en weet nu nog steeds zeker Carel, dat je vanaf je bed “ja” had geknikt.
Daarna kwam de vraag: hoe feestelijk? Wel muziek, geen ballonnen? Trek ik mijn echte vrolijke trouwjurk aan? Zet ik mijn frivole hoedje op?

Lieve Carel. Op dat moment zocht ik de foto in ons trouwalbum, waar jij enthousiast je gulle armen om mij slaat. Het lot was beslist.

Mijn hoedje liet ik thuis.

Willie,
1 oktober 2023

Posted in Familie | Reacties uitgeschakeld

Tenminste Houdbaar Tot

Posted on september 24, 2023 by willielek

Het loeit, zweeft, gilt, bonkt, botst, knettert en draait op de Markt in Gouda. Kermis in de stad. De zaterdagmarkt is voor één keer elders, voor mij te ver weg met dit onstuimige weer. Daarom naar onze nationale grootgrutter op loopafstand om sla, paprika, tomaat en witlof in te slaan. Ook appels en peren. Niet allemaal direct voor vanavond, regeren is vooruitzien.

De witlof eten we dinsdag, even kijken waar de houdbaarheidsdatum staat. Nou zeg, nergens te bekennen. Nog een keer omgedraaid, nog een keer op z’n kop gehouden, nog een keer de verpakking gladgestreken. Nergens.
Op naar de medewerker die de scepter zwaait over de afdeling Groente en Fruit.
‘Kijk mevrouw, daar staat net onder de streepjescode NL KCB 1624 G38. Tot die dag is het product ok.’
‘Pardon?’
‘Ik heb het zelf ook niet bedacht maar je ziet het pas als je het doorhebt. U neemt alleen de laatste drie: G38. De G betekent zondag.’

Ik staar hem aan, ben ik misschien op een andere planeet beland? Of heeft Elon Musk met zijn cijfermanie, AH opgekocht en heet een appel voortaan XB#3 of zo?
Voortvarend vervolgt de jongeman: ‘Een week heeft zeven dagen. De A is maandag, daarom betekent G zondag. Het getal 38, dat is het nummer van de week, deze week dus.’

Mijn oren klapperen: G38 is “gewoon” zondag 24 september. De beste jongen kan er ook niets aan doen, hij kent in elk geval zijn klassiekers. Hij verontschuldigt zich nogmaals en gaat verder met zijn bospeen.
In het mandje vandaag geen witlof vanwege de G38, maar tomaatjes A39, peren D39 en sla met code B39. Voor appels zoek ik een zak met A40. B40 mag ook. Gelukt.

“De nieuwe tijd, net wat u zegt”, Wim Sonneveld zong het al.

Wiilie,
24 september 2023, of G38

Posted in Perspectief, Verhalen | Reacties uitgeschakeld

Kika

Posted on september 17, 2023 by willielek

De bel gaat. Voor de deur staan twee buurmeisjes. Meisje 1, de oudste zo te zien, wipt op haar slippertjes van haar ene been naar het andere been. Meisje 2, ik schat groep 3, neemt het woord.
‘Dag mevrouw wij willen iets vertellen.’
‘Natuurlijk, waar gaat het over?’
‘Over Kika. Kent u dat?’
‘Ja?’
‘Onze opa is dood, en nu bakken wij muffins voor Kika.’
‘En onze oma Twente ook al.’
‘Wilt u muffins kopen? ‘
‘Waren zij héél oud of ziek?’
Meisje 2: ‘Ik geloof het wel, zoiets van tachtig. Bent u ook al tachtig?’
Meisje 1: ‘Dat hoor je niet te vragen.’
‘Geeft niet hoor, ik mag nog vijf keer kaarsjes uitblazen, dan ben ik tachtig.’
Meisje 2: ‘Ohh, dan heeft u nog geen Kika, zoals onze opa en oma Twente.
‘Gelukkig niet, meid. Geef mij maar een zak met muffins, want opa’s en oma’s horen niet in een ziekenhuis. En kinderen al helemaal niet. Daarvoor geef ik graag geld. Hoeveel moet ik betalen voor jullie lekkers?’
Meisje 1: ‘Maakt niet uit. Het kan ook via internetbankieren.
‘Wacht, ik loop even naar binnen, ik zoek geld voor jullie.’

Drie minuten later tellen mijn buurmeisjes, met hoogrode wangen, op een bankje tegenover ons huis de munten uit mijn spaarpot. Het waren er best veel.

Voor alle opa’s en oma’s met Kika, meer nog voor alle kleinkinderen in behandeling.

Willie,
15 september 2023

Posted in In en om de Keizerstraat, Kinderen, Perspectief, Uncategorized | Reacties uitgeschakeld

Het Rijks

Posted on augustus 29, 2023 by willielek

“Oma, ik wil naar het Rijks. Zullen we samen gaan?”
“Nou, meissie, daar hoef ik niet lang over na te denken.”
Zondag jongstleden was de afspraak.
Oma ging vroeg in de trein, meissie was op tijd bij het station Leiden, want ons tijdslot in het Rijks was om half twaalf.
In Gouda opvallend veel gezinnen met lunchtrommeltjes en gevulde thermosflessen. De meesten met een oranje outfit. Ik kon het eventjes niet plaatsen.

In het Rijks genoten wij, Rembrandt en Vermeer begluurden wij alsof wij meededen aan Kunst en Kitsch.
“Oma, hoe weet je wat echt is, en waarom wil iedereen naar de Nachtwacht?”
Geen antwoord voorradig.

“Ik vind die vrouwen van Vermeer mooier dan dat straatje. Oma, heb jij ook pareloorbellen?”
“Ja.”
“Mag ik die dan als jij dood bent?”
“Tuurlijk.”
“Kan ik nog even aan je denken, als ik tijd heb. Je weet nooit.”
“Tuurlijk meissie, tijd is dan aan jou.”

Tegen de avond reizen wij terug, het is loei druk in de trein. Wij delen de coupé met het natgeregende publiek uit Zandvoort.

Wij waren naar het Rijks, zij naar Max.

Ieder met eigen beloften en herinneringen. Iedereen gelukkig.

Willie,
29 augustus 2023

Posted in Kleinkinderen, Perspectief, Reizen | Reacties uitgeschakeld

“Komt een vrouw bij de dokter”

Posted on augustus 19, 2023 by willielek

Wij zijn reeds enkele jaren bejaard, maar dat zie je niet aan ons vakantie-gedrag. Voor ons geen cruise, geen hotel of een georganiseerd ANWB-reisje. Nog minder een all inclusive.
Wij hebben een tent, twee slaapmatjes en twee pannetjes. Wij slapen als reuzen en eten de sterren van de hemel.
Wij hebben geen last van trage rijen bij het inchecken, geen spanning of het beoogde appartement wel voldoet aan de verwachtingen. Niks van dat al, ons tentje is een toonbeeld van flexibiliteit en zorgeloosheid.

Het is niet uit leggen.
‘Jullie gaan kamperen? Geld te kort ofzo?’
‘Hoe oud zijn jullie eigenlijk? Is het nog wel verantwoord?’
‘Gewoon in zo’n klote tentje, waar je kruipend en in het donker je bed moet opzoeken?’
‘Geen eigen sanitair? Ik moet er niet aan denken. Wat een armoe. Gruwel.’
‘Geef mijn portie maar aan Fikkie.’

Wij verblikken of verblozen niet en gaan op pad. Ook dit jaar. Natuurlijk.
Kijk, dat mijn rechterarm wat gehavend uit de strijd is gekomen, dáár kan de tent ook niets aan doen. Met een flinke voorraad verbandmiddelen en adviezen van een Franse apotheek vierden wij vrolijk onze vakantiedagen onder een stralende zon.

Terug in Gouda, ter geruststelling, toch even naar de huisarts.
‘Zo, die wond is goed behandeld in Frankrijk. Ziet er goed uit. U kampeert nog? Vooral blijven doen. Want het gemis van kamperen kan ik niet behandelen, maar wel een wond. Dat is ons metier.’

Zo’n dokter? Daar ga ik voor.

Willie,
19 augustus 2023

Posted in Perspectief, Reizen | Reacties uitgeschakeld

Rozen snoeien

Posted on juli 23, 2023 by willielek

Omdat schilders ons huis komen verfraaien, moet de rozenstruik eraan geloven. Prachtig in bloei elk jaar tegen de voorgevel, maar ja daar hebben de schildermannen, Hans en Nico, geen boodschap aan. Dus snoeien, al hoort het niet in juli.
Ik pak de keukentrap en klim voorzichtig tot het bovenste plateautje. Beetje wiebelig, dat wel. Als ik heel ver rek, haal ik precies de hoogste uitlopers, een prikkelig gedoe. Het is opletten geblazen omdat ik takken met doornen niet in mijn nek wil. Daarom let ik niet op wat er achter mij gebeurd.
Ik blijk omringd te zijn door drie grote jongens, nog geen mannen.
“Mevrouw, als ik u was zou ik dit niet meer doen.”
“Ohh.”
“Als u er nou vanaf komt, fiksen wij het wel even voor u.”
“Ehh?”
Tien minuten later vertrokken zij, mijn snoeiers, elk een flesje Leffe 0,0 rijker.

Ja, ja, de jeugd van tegenwoordig…

Willie,
23 juli 2023

Posted in In en om de Keizerstraat | Reacties uitgeschakeld

Oud worden (2)

Posted on juli 10, 2023 by willielek

Op 19 juni postte ik, met schroom, een verhaal over mijn leeftijdsgenoten. Over verwende pensionado’s die denken dat de wereld moet luisteren naar hun grieven en moet handelen naar hun kwalen. Die schroom kan ik nu bij het vuilnis zetten. Ik ben namelijk in goed gezelschap.
Want op maandag 3 juli schreef Julien Althuisius in de Volkskrant een column over hetzelfde ongemak: dat veel fietsende mannen en vrouwen van boven de zestig ongedurig, ongeduldig, gekrenkt en bozig reageren op een moment dat er even ruimte wordt gevraagd, bijvoorbeeld om een groepje kleuters veilig naar een stoep te loodsen.
Schande.

Sinds 2014 ben ik ook een pensionado op de fiets. Ik heb er ettelijke kilometertjes opzitten: de wereld ruim rond getrapt. Natuurlijk herken ik het gehannes van medeweggebruikers, vooral als ik haast heb. Maar om kleuters niet de ruimte te geven? Dat kan er bij mij niet in.
Schande.

Overigens rijden mijn fiets en ik al die jaren geheel schadevrij. Geen schrammetje op het lak, geen pleister op mijn lijf. Dat wil ik graag zo houden. Of dat vanzelf gaat? Dacht het niet. Het is opletten, uitkijken en anticiperen. Vooral in de ochtend, wanneer vrolijke scholieren in hordes me tegemoetkomen. Zij zijn met velen, rijen dik, zij maken geen ruimte voor een grijsaard op een oubollige Batavus zonder zo’n vrolijk gekleurd kratje voorop. Wat me dan te doen staat is afremmen en ruimte geven aan het jonge volk. Waarom niet? Omdat ik een motto heb: ongedeerd weer thuiskomen.

Deze week was het weer zover, vast opgetogen over hun toetsresultaten en vakantieplannen, werd ik klemgereden door een zwerm pubers. Ik stapte gewoon maar af. De achterste van het stel concludeerde, ik hoorde het nog net:“Aight. Dat is nog eens een relaxte oude vrouw, die doet niet zo moeilijk.”
Mede door dát compliment vervolgde ik opgewekt mijn rit en kwam ik ongedeerd, vrolijk en veilig aan op de plaats van bestemming.

Willie
8 juli 2023