Dagen uit het leven van…

Tenminste Houdbaar Tot

Posted on september 24, 2023 by willielek

Het loeit, zweeft, gilt, bonkt, botst, knettert en draait op de Markt in Gouda. Kermis in de stad. De zaterdagmarkt is voor één keer elders, voor mij te ver weg met dit onstuimige weer. Daarom naar onze nationale grootgrutter op loopafstand om sla, paprika, tomaat en witlof in te slaan. Ook appels en peren. Niet allemaal direct voor vanavond, regeren is vooruitzien.

De witlof eten we dinsdag, even kijken waar de houdbaarheidsdatum staat. Nou zeg, nergens te bekennen. Nog een keer omgedraaid, nog een keer op z’n kop gehouden, nog een keer de verpakking gladgestreken. Nergens.
Op naar de medewerker die de scepter zwaait over de afdeling Groente en Fruit.
‘Kijk mevrouw, daar staat net onder de streepjescode NL KCB 1624 G38. Tot die dag is het product ok.’
‘Pardon?’
‘Ik heb het zelf ook niet bedacht maar je ziet het pas als je het doorhebt. U neemt alleen de laatste drie: G38. De G betekent zondag.’

Ik staar hem aan, ben ik misschien op een andere planeet beland? Of heeft Elon Musk met zijn cijfermanie, AH opgekocht en heet een appel voortaan XB#3 of zo?
Voortvarend vervolgt de jongeman: ‘Een week heeft zeven dagen. De A is maandag, daarom betekent G zondag. Het getal 38, dat is het nummer van de week, deze week dus.’

Mijn oren klapperen: G38 is “gewoon” zondag 24 september. De beste jongen kan er ook niets aan doen, hij kent in elk geval zijn klassiekers. Hij verontschuldigt zich nogmaals en gaat verder met zijn bospeen.
In het mandje vandaag geen witlof vanwege de G38, maar tomaatjes A39, peren D39 en sla met code B39. Voor appels zoek ik een zak met A40. B40 mag ook. Gelukt.

“De nieuwe tijd, net wat u zegt”, Wim Sonneveld zong het al.

Wiilie,
24 september 2023, of G38

Posted in Perspectief, Verhalen | Reacties uitgeschakeld

Kika

Posted on september 17, 2023 by willielek

De bel gaat. Voor de deur staan twee buurmeisjes. Meisje 1, de oudste zo te zien, wipt op haar slippertjes van haar ene been naar het andere been. Meisje 2, ik schat groep 3, neemt het woord.
‘Dag mevrouw wij willen iets vertellen.’
‘Natuurlijk, waar gaat het over?’
‘Over Kika. Kent u dat?’
‘Ja?’
‘Onze opa is dood, en nu bakken wij muffins voor Kika.’
‘En onze oma Twente ook al.’
‘Wilt u muffins kopen? ‘
‘Waren zij héél oud of ziek?’
Meisje 2: ‘Ik geloof het wel, zoiets van tachtig. Bent u ook al tachtig?’
Meisje 1: ‘Dat hoor je niet te vragen.’
‘Geeft niet hoor, ik mag nog vijf keer kaarsjes uitblazen, dan ben ik tachtig.’
Meisje 2: ‘Ohh, dan heeft u nog geen Kika, zoals onze opa en oma Twente.
‘Gelukkig niet, meid. Geef mij maar een zak met muffins, want opa’s en oma’s horen niet in een ziekenhuis. En kinderen al helemaal niet. Daarvoor geef ik graag geld. Hoeveel moet ik betalen voor jullie lekkers?’
Meisje 1: ‘Maakt niet uit. Het kan ook via internetbankieren.
‘Wacht, ik loop even naar binnen, ik zoek geld voor jullie.’

Drie minuten later tellen mijn buurmeisjes, met hoogrode wangen, op een bankje tegenover ons huis de munten uit mijn spaarpot. Het waren er best veel.

Voor alle opa’s en oma’s met Kika, meer nog voor alle kleinkinderen in behandeling.

Willie,
15 september 2023

Posted in In en om de Keizerstraat, Kinderen, Perspectief, Uncategorized | Reacties uitgeschakeld

Het Rijks

Posted on augustus 29, 2023 by willielek

“Oma, ik wil naar het Rijks. Zullen we samen gaan?”
“Nou, meissie, daar hoef ik niet lang over na te denken.”
Zondag jongstleden was de afspraak.
Oma ging vroeg in de trein, meissie was op tijd bij het station Leiden, want ons tijdslot in het Rijks was om half twaalf.
In Gouda opvallend veel gezinnen met lunchtrommeltjes en gevulde thermosflessen. De meesten met een oranje outfit. Ik kon het eventjes niet plaatsen.

In het Rijks genoten wij, Rembrandt en Vermeer begluurden wij alsof wij meededen aan Kunst en Kitsch.
“Oma, hoe weet je wat echt is, en waarom wil iedereen naar de Nachtwacht?”
Geen antwoord voorradig.

“Ik vind die vrouwen van Vermeer mooier dan dat straatje. Oma, heb jij ook pareloorbellen?”
“Ja.”
“Mag ik die dan als jij dood bent?”
“Tuurlijk.”
“Kan ik nog even aan je denken, als ik tijd heb. Je weet nooit.”
“Tuurlijk meissie, tijd is dan aan jou.”

Tegen de avond reizen wij terug, het is loei druk in de trein. Wij delen de coupé met het natgeregende publiek uit Zandvoort.

Wij waren naar het Rijks, zij naar Max.

Ieder met eigen beloften en herinneringen. Iedereen gelukkig.

Willie,
29 augustus 2023

Posted in Kleinkinderen, Perspectief, Reizen | Reacties uitgeschakeld

“Komt een vrouw bij de dokter”

Posted on augustus 19, 2023 by willielek

Wij zijn reeds enkele jaren bejaard, maar dat zie je niet aan ons vakantie-gedrag. Voor ons geen cruise, geen hotel of een georganiseerd ANWB-reisje. Nog minder een all inclusive.
Wij hebben een tent, twee slaapmatjes en twee pannetjes. Wij slapen als reuzen en eten de sterren van de hemel.
Wij hebben geen last van trage rijen bij het inchecken, geen spanning of het beoogde appartement wel voldoet aan de verwachtingen. Niks van dat al, ons tentje is een toonbeeld van flexibiliteit en zorgeloosheid.

Het is niet uit leggen.
‘Jullie gaan kamperen? Geld te kort ofzo?’
‘Hoe oud zijn jullie eigenlijk? Is het nog wel verantwoord?’
‘Gewoon in zo’n klote tentje, waar je kruipend en in het donker je bed moet opzoeken?’
‘Geen eigen sanitair? Ik moet er niet aan denken. Wat een armoe. Gruwel.’
‘Geef mijn portie maar aan Fikkie.’

Wij verblikken of verblozen niet en gaan op pad. Ook dit jaar. Natuurlijk.
Kijk, dat mijn rechterarm wat gehavend uit de strijd is gekomen, dáár kan de tent ook niets aan doen. Met een flinke voorraad verbandmiddelen en adviezen van een Franse apotheek vierden wij vrolijk onze vakantiedagen onder een stralende zon.

Terug in Gouda, ter geruststelling, toch even naar de huisarts.
‘Zo, die wond is goed behandeld in Frankrijk. Ziet er goed uit. U kampeert nog? Vooral blijven doen. Want het gemis van kamperen kan ik niet behandelen, maar wel een wond. Dat is ons metier.’

Zo’n dokter? Daar ga ik voor.

Willie,
19 augustus 2023

Posted in Perspectief, Reizen | Reacties uitgeschakeld

Rozen snoeien

Posted on juli 23, 2023 by willielek

Omdat schilders ons huis komen verfraaien, moet de rozenstruik eraan geloven. Prachtig in bloei elk jaar tegen de voorgevel, maar ja daar hebben de schildermannen, Hans en Nico, geen boodschap aan. Dus snoeien, al hoort het niet in juli.
Ik pak de keukentrap en klim voorzichtig tot het bovenste plateautje. Beetje wiebelig, dat wel. Als ik heel ver rek, haal ik precies de hoogste uitlopers, een prikkelig gedoe. Het is opletten geblazen omdat ik takken met doornen niet in mijn nek wil. Daarom let ik niet op wat er achter mij gebeurd.
Ik blijk omringd te zijn door drie grote jongens, nog geen mannen.
“Mevrouw, als ik u was zou ik dit niet meer doen.”
“Ohh.”
“Als u er nou vanaf komt, fiksen wij het wel even voor u.”
“Ehh?”
Tien minuten later vertrokken zij, mijn snoeiers, elk een flesje Leffe 0,0 rijker.

Ja, ja, de jeugd van tegenwoordig…

Willie,
23 juli 2023

Posted in In en om de Keizerstraat | Reacties uitgeschakeld

Oud worden (2)

Posted on juli 10, 2023 by willielek

Op 19 juni postte ik, met schroom, een verhaal over mijn leeftijdsgenoten. Over verwende pensionado’s die denken dat de wereld moet luisteren naar hun grieven en moet handelen naar hun kwalen. Die schroom kan ik nu bij het vuilnis zetten. Ik ben namelijk in goed gezelschap.
Want op maandag 3 juli schreef Julien Althuisius in de Volkskrant een column over hetzelfde ongemak: dat veel fietsende mannen en vrouwen van boven de zestig ongedurig, ongeduldig, gekrenkt en bozig reageren op een moment dat er even ruimte wordt gevraagd, bijvoorbeeld om een groepje kleuters veilig naar een stoep te loodsen.
Schande.

Sinds 2014 ben ik ook een pensionado op de fiets. Ik heb er ettelijke kilometertjes opzitten: de wereld ruim rond getrapt. Natuurlijk herken ik het gehannes van medeweggebruikers, vooral als ik haast heb. Maar om kleuters niet de ruimte te geven? Dat kan er bij mij niet in.
Schande.

Overigens rijden mijn fiets en ik al die jaren geheel schadevrij. Geen schrammetje op het lak, geen pleister op mijn lijf. Dat wil ik graag zo houden. Of dat vanzelf gaat? Dacht het niet. Het is opletten, uitkijken en anticiperen. Vooral in de ochtend, wanneer vrolijke scholieren in hordes me tegemoetkomen. Zij zijn met velen, rijen dik, zij maken geen ruimte voor een grijsaard op een oubollige Batavus zonder zo’n vrolijk gekleurd kratje voorop. Wat me dan te doen staat is afremmen en ruimte geven aan het jonge volk. Waarom niet? Omdat ik een motto heb: ongedeerd weer thuiskomen.

Deze week was het weer zover, vast opgetogen over hun toetsresultaten en vakantieplannen, werd ik klemgereden door een zwerm pubers. Ik stapte gewoon maar af. De achterste van het stel concludeerde, ik hoorde het nog net:“Aight. Dat is nog eens een relaxte oude vrouw, die doet niet zo moeilijk.”
Mede door dát compliment vervolgde ik opgewekt mijn rit en kwam ik ongedeerd, vrolijk en veilig aan op de plaats van bestemming.

Willie
8 juli 2023

Posted in Perspectief, Verhalen | Reacties uitgeschakeld

Beste Maxima

Posted on juni 23, 2023 by willielek

Beste Maxima. Stel: ik ben je moeder, wil je dan even tijd vrij maken om met mij te praten? Ik maak me namelijk zorgen om je. Omdat je soms niet weet, wat je wél of níet kan dragen in het openbaar.

Neem nou die bruiloft van de Jordaanse kroonprins met zijn Rajwa. Je mocht vooraan zitten bij hun Islamitische huwelijksvoltrekking. Je droeg een prachtige jurk met trompetmouwen, maar tot mijn grote schrik kon de hele wereld diep in je decolleté kijken.
Niet de woorden van de heilige Ambrosius onthouden? Hij hield ons eeuwen geleden al een wijze les voor: “When you are in Rome, do as the Romans do.” Dat zou je sieren.

Vorig jaar was de installatie van je oudste dochter in de Raad van State. Amalia kwam in gedekte kleuren en wie moest weer de show stelen in een felle outfit? Jij stapte uit de bolide met een opzichtige robe in cyclaam, op je blonde kapsel een hoed zo groot als een van de ringen om Saturnus. Dat had deze dag geen pas. Het stond je voortreffelijk, maar een tandje minder zo af en toe kan echt geen kwaad.

Ik heb een vers derde voorbeeld. Recentelijk schreed je door België. Waarom had je de allergrootste tiara uit de koninklijke kast gehaald, afgestoft en opgepoetst om hem daarna in je koffertje te stoppen? Staat er niet geschreven dat je nooit, maar dan ook nooit boven de gastvrouw mag uitsteken? Figuurlijk gezien?

Maar ja, ik ben je moeder niet…

Willie, 23 juni 2023

Posted in Perspectief, Taal, Verhalen | Reacties uitgeschakeld

Oud worden

Posted on juni 19, 2023 by willielek

Oude barrels en gelikte rijwielen rijden af en aan. Het is mijn taak vandaag om het een en ander in goede banen te leiden. Ik ben een paar uur parkeerwacht -met oranje hesje- bij een zomermarkt op GoudAsfalt.
Zo moeilijk lijkt dat niet, want het zonnetjes schijnt en de fietsers laten zich in het algemeen makkelijk sturen. Toch?
De werkelijk is anders. Ik schaam me diep. Heel diep voor een aantal van mijn onbuigzame, verharde en cynische leeftijdsgenoten. Omdat zij denken dat de wereld van hen is. Omdat zij eisen dat hun stalen rossen gewoon bij de ingang behoren te staan.

Een voorbeeld, er zij meerdere langsgekomen vandaag:
“Goede morgen, welkom! Wilt u even doorfietsen, na het hek rechts. Daar is gratis én bewaakt een plekje voor fietsen. Veel plezier!”
“Welk recht heeft u om te zeggen dat ik hier mijn Koga niet mag parkeren?”
“Dag meneer, dat is een opdracht van de brandweer.”
“OK, maar waarom staan er hier dan wel in de rekken?”
“Die zijn van de vrijwilligers, meneer.”
“Ja, ja. Zij hebben voorrang, natuurlijk. Zo gaat het altijd. Klassenjustitie.”
“Meneer, na het hek rechts, alstublieft.”
Geagiteerd stapt hij op en verdwijnt met standje turbo in de menigte.
Een echtpaar later, met fietsen en tassen van hetzelfde ontwerp, vertrekken verongelijkt omdat zij hun zin niet krijgen.

Is het dan allemaal kommer en kwel? Gelukkig niet. Maar het valt wel op. Jongeren en gezinnen van alle leeftijden, zwaaien uitbundig, wensen mij een mooie dag, bellen even, steken hun hand op, roepen iets gezelligs en peddelen vrolijk naar rechts.

Conclusie: oud worden is ook een vak!

Willie, 18 juni 2023

Posted in Perspectief, Uncategorized, Verhalen | Reacties uitgeschakeld

Schone theedoek

Posted on mei 24, 2023 by willielek

Omdat het diep in mijn vezels raakte, kon ik er eerder geen goed woord voor vinden. Het smaakte wrang, het proefde zuur. Daarnaast ben ik geen deskundige op het gebied van landjepik, ideologie, onderdrukking, martelingen en despotisme. Ik ben wel een mens met een gewoon gezond verstand.

Er komt een man naar Nederland, gehuld in legergroen, hij zoekt medestanders om zijn missie te verdedigen. Om een eind te maken aan gruwelijkheden en onderdrukking in zijn land. Om die Grote Boze Russische Wolf van katoen te geven. Natuurlijk weet hij ook, dat het eerste wat sterft bij een oorlog de waarheid is. Dat wist de Griekse schrijver Aischylos al honderden jaren voor Christus. Maar deze Wolf maakt het wel erg bont met zijn paranoïde leugens.

Ik breng moeilijke zaken graag terug op huis-tuin-en-keuken-niveau.
Daarom: “Caroline van der Plas, mag ik u iets vragen? Stel, het is een gezellige zonnige dag hier in binnenstad Gouda. Mijn kleinkinderen spelen op straat met stepjes en stoepkrijt. Zij hebben dorst en vragen om een glaasje limonade. Plots valt een buurmeisje genadeloos, na een verkeerde voetbaltreffer, haar tandjes door de lip en bloed is wat de klok slaat. Wat doet u in zo geval? Eigen volk eerst? Eerst limonade voor je eigen volkje en pas daarna een schone theedoek zoeken om het verdrietige kindje te deppen en te troosten?”

04-05-2023.
Het is de dag van de doden. Van álle oorlogsslachtoffers. Gruwelijke misstanden. Ooit hier, nu daar. Dichtbij of ver weg. Verdriet is van iedereen en overal. Daar denkt Caroline anders over. Zij blijft op deze avond in haar Bonte Boeren Bubbel. In haar BBB. Hoe dúrft die Volodymyr hier op 4 mei zijn zorgen te delen?

Mevrouw van der Plas haalt eerst limonade. Want nogmaals, eigen volk eerst, toch?

Willie
Gouda, 23 mei 2023

Posted in Perspectief | Reacties uitgeschakeld

Sapperdeflap

Posted on mei 19, 2023 by willielek

Daar komen ze, twee schilders Hans en Nico. Zij leunen tegen pensioengerechtigde leeftijd aan. Laten hun schoenen bij de deur, hoewel er in geen velden of wegen klodders verf te bekennen zijn. De overall is ingewisseld voor het opknappak, het is inmiddels al vier uur, nietwaar?
“Ja, wij stoppen vroeg, want we willen bijtijds bij ons meissie zijn.”
“Dat begrijp ik.”
“Overdag lanterfanten wij niet, wij zorgen dat uw huis piccobello in de verf komt, nietwaar Hans?”
“Daar heb ik alle vertrouwen in.”
“Wij hebben van u maar twee dingen nodig: koffie en een wc.”
“Geen geld?”
“Als dat zou kunnen, Hans wat denk jij?”
Hans knikt, hij is duidelijk geen prater. Ik denk dat hij wel goed kan rekenen.
Vervolgens word ik gewaarschuwd dat het een hele klus is, dus dat het wel een paar pakken koffie gaat kosten.
Hans lacht om de grap van zijn maat.
“Mooi pandje heeft u. Wat een grote tafel staat hier. Een metertje of drie denk ik. Zeker een grote familie?”
“Dat kun je wel stellen.”
“Maar wat ik me afvraag, waar heeft u dan de televisie verstopt? Ik zie hem nergens.”
“Komt omdat dit de keuken is. Boven is onze woonkamer.”
“Sapperdeflap Hans, hoor je dat? Gelukkig wel een televisie. En dit is geen pandje dus, maar een pand.”

Ik hoop dat Douwe Egberts als de wiedeweerga koffie in een of ander hamsterpakket aanbiedt.

Willie, 18 mei 2023