“Berenbed” of “Kalender-oud”, deel 6

Wij zitten in de achtertuin, de zon speelt met de wolken, bijen zoeken honing. Wij drinken limonade, ik zonder ijsklontjes, mijn kleindochter heeft meer ijs dan water. Dat vindt zij lekker, ik gruwel van zo’n koude plons.
Samen praten we over school, geheimen, een stomme juf, rijstepap, tennisles, knuffels, nieuwe fiets, schermtijd en rimpels. En over verdriet.
‘Oma, ga jij kapot van verdriet als opa doodgaat?’
‘Uhh, ik denk van niet. Ik ben zeker erg verdrietig maar kapot ga ik niet één-twee-drie. Ik heb jou, jullie en alle andere kinderen. Ik heb lieve broers en zussen, vrienden en vriendinnen en goede buren.’
Even is het stil. Ze kauwt met haar jonge kiezen het ijs aan gruzelementen.
‘Maar oma, heb jij ook vríenden?’
‘Tuurlijk.’
‘Mogen zij, als opa dood is, ook blijven slapen?’
‘Nee, het zijn gewoon vríenden.’
‘Nou, als ik niet bij jou ben, kunnen zij wel logeren in mijn Berenbed, hoor! Ik denk dat ’s nachts het traphekje niet dicht hoeft.’

Hoe genereus, ik ken haar niet anders.

Willie,
30 juni 2024

Posted in Kleinkinderen, Perspectief | Reacties uitgeschakeld voor “Berenbed” of “Kalender-oud”, deel 6

Als

Als Den Haag recht breit wat krom is
Als plots alle mussen van de daken vallen
Als mijn fietsband lek is
Als mijn grote broer steeds minder uit zijn woorden komt
Als nog steeds geen bloemen bloeien op de weilanden
Als ik heen en terug tegenwind heb
Als postzegels onbetaalbaar worden
Als de kassière niet meer Sanne heet, maar medewerker
Als een pak melk in mijn tas lekt
Als ‘ons’ dorp in Frankrijk een ravage is
Als de krant een dag niet bezorgd is
Als de moeder van een goede vriend onverwacht overlijdt
Als de schilder weer drie weken later komt
Als er geen verse spinazie te koop is
Als een brug een eeuwigheid open staat voor twee plezierboten
Als Biden het soms ook niet meer weet
Als inentingen tegen de mazelen worden vermeden
Als tegen mijn net gelapte raam een duif poept
Als ik de goede kleur nagellak niet vind
Als onze regenton eerder leeg is dan verwacht
Als Oranje in zijn eigen koorts ten onder gaat                                                                                    Als de Seine vervuild blijft
Als Adriaan van Dis geen Zomergasten kan presenteren

Dan. In de schemering, tegen tienen, maken zwermen zwaluwen mijn gemoed lichter.     Zij cirkelen rond de kerktoren, scheren rakelings over ons tuintje en gieren dat het een lieve lust is.

Aan de zwaluwen zal het niet liggen.

Willie, 28 juni 2024

Posted in In en om de Keizerstraat, Perspectief | Reacties uitgeschakeld voor Als

“Kalender-oud”, deel 5

Volgens dr. Stephen Cabral uit Amerika vier ik ooit én met gemak mijn 100ste verjaardag. Want wat is het geval?
Uit zijn onderzoek blijkt, dat grootouders die veel tijd en ruimte vrijmaken voor hun kleinkinderen, langer leven. Heb ik mazzel. Nakomelingen bij de vleet om me heen.           Mijn grootmoederschap begon in 2004, nog steeds mag ik deel uitmaken van het reilen en zeilen in vier gezinnen. Van noord naar zuid: trein en fiets brengen me overal.

“Willie, doe wat voor jezelf.”
“Ga lekker golfen.”
“Ze (?) gaan op je rekenen.”

Nee, ik heb geen weerwoord én ik ben ook ‘gekke Henkie’ niet. Want er zijn negen monden die “OMA” zeggen, negen paar ogen die mij zien, negen paar oren die ooit liedjes wilden horen en nu verhalen van vroeger. Er zijn negen paar handen, voorheen knuistjes, die warm voelen.
Nu de meeste bezitters van die monden, ogen, oren en handen een respectabel stuk boven mij uitsteken, mag ik zo af en toe een glimp opvangen van hun jonge leven.                          Wat een rijkdom. In 2047 ga ik 100 kaarsjes uitblazen, met gemak.

Willie,
30 mei 2024

Posted in Kinderen, Kleinkinderen, Uncategorized | Reacties uitgeschakeld voor “Kalender-oud”, deel 5

“Laken voor de schaar.”

Beste Van der Plas, Yesilgöz, Omtzigt en Wilders.

Geloven jullie het zelf? Echt?
Dat de zon weer gaat schijnen? Voor alle mensen in ons land? Alle?
Minder ruimte voor wetenschappelijk onderzoek? Echter wie denkt dat kennis duur is, komt er ooit achter wat domheid kost. Zijn de brokken voor later?
Hebben jullie genoeg laken voor de schaar? Wanneer de zon misschien niet wil schijnen?

Laken voor de schaar, mijn moeder leerde het mij. Bij ons thuis kwamen de opbrengsten uit de kwekerij merendeels in de herfst binnen. Met dat geld moest de winter en het begin van de lente overbrugd worden. Dus, eerst nadenken en dan uitgeven, zodat er altijd genoeg over was voor broodnodige, onvoorziene uitgaven.

Van der Plas, Yesilgöz, Omtzigt en Wilders: Echt? Alle? Brokken? Laken?

Willie
19 mei 2024

Posted in Perspectief, Verhalen | Reacties uitgeschakeld voor “Laken voor de schaar.”

“Sag mir wo die Blumen sind.”

Dat ik van strijken houd is in grote kring bekend. De wasmand kan niet vol genoeg zijn met verfomfaaide theedoeken, overhemden, tafellinnen of beddengoed: ik maak er prachtige stapels van. Recht-toe-recht-aan en natuurlijk op kleur gesorteerd. Hoezo dan?
Omdat het zo lekker ruikt? Omdat er meer gestreken goed op een plank past? Omdat het zo leuk staat?
Nee, hoor! Er is een andere reden.Van strijken word ik rustig, want er hoeft even niets anders dan heen-en-weer, heen-en-weer. In deze handeling orden ik mijn gedachten en peins ik over gedane en komende zaken. Niet voor niets werden ooit bustes van vooraanstaande filosofen in museum “Beelden aan Zee” op strijkplanken gestationeerd.
Het is echt waar, mijn woelige gedachten verdwijnen in stapeltjes gladgestreken textiel. Heen-en-weer. Heen-en-weer.

Na een strijksessie ergens in het Noorden van het land, keer ik met de trein huiswaarts in bezit van een leeg hoofd en een voldaan gemoed. Mijmerend kijk in naar buiten naar het zonnige landschap met lange uitgestrekte weilanden. Kilometer naar kilometer. Ineens en onaangekondigd kruipt een onheilspellend gevoel in mijn lijf: ‘Waar zijn de kleuren in dit oneindig groene vergezicht waar ik voorbij zoef? Waar is de de gele paardenbloem, de rode klaver, de lila pinksterbloem, het witte herderstasje, de paarse dovenetel, het madeliefje met een geel hartje?’ Hectaren platgestreken (!) effen groen, dát is toch niet de bedoeling. Zelfs de bermen zijn, dit keer letterlijk, zo groen als gras.

Alhoewel Marlene Dietrich met haar hymne “Sag mir wo die Blumen sind” de gruwel van oorlogen aan de kaak stelde, lijkt me dat de strekking van haar woorden ook van betekenis is voor onze gemaltraiteerde natuur. WO SIND DIE BLUMEN?
Om over na te denken boven de strijkplank.

Willie,
16 april 2024

Posted in Perspectief, Reizen, Verhalen | Reacties uitgeschakeld voor “Sag mir wo die Blumen sind.”

“Kalender-oud”, deel 4

Ja, de beste mijnheer Scherder kan het allemaal mooi zeggen én verkopen. Maar ervaring in mijn grote omgeving leert ook, dat tegen gevolgen van dementie (tot nog toe) geen kruid is gewassen. Uitstellen misschien, beetje leefbaar maken voor de personen in kwestie en voor zijn/haar omgeving. Natuurlijk. Laten we doen wat we kunnen. Maar dementie uitbannen met push-ups of door een onbekend steegje kuieren, dingen doen die je nooit hebt gedaan? Of op een wortel knabbelen? Ik geloof er geen snars van.
Maar toch. Stiekem ben ik ook behept met het virus van “gezond ouder worden”. Ik fiets, ik lees, ik ben nieuwsgierig, ik organiseer, ik luister naar mijn kleinkinderen, ik wroet in de tuin. Ik tel mijn passen, ik slik wat aangeraden wordt, ik lees de krant. Ik poets op één been mijn tanden en ik pers handmatig mijn sinaasappelsap. Met als toetje: ik probeer op mijn oude dag naar de woorden van Socrates over “De drie zeven” te handelen. Het haalt namelijk veel onrust, kou en onzin uit de lucht. Iedereen blij. Zeker narrigen en ouderen die het allemaal ‘weten’.

“Het is super eenvoudig”, sprak de wijsgeer uit het Oude Griekenland, ”wanneer je iets wilt vertellen is het beter voor iedereen om je verhaal -óf wat je wilt beweren- door drie zeven te zeven.
De eerste zeef heet waarheid. Heb je echt gecontroleerd of het waar is wat je vertelt? Nee? Dan mondje dicht.
De tweede zeef heet goedheid. Wordt de luisteraar er beter van als je het vertelt? Ook niet? Zwijg dan.
Tenslotte, als het niet de waarheid is, en niemand wordt er beter van, dan is het niet noodzakelijk dat je je mond opendoet.”
Mooie paasgedachte. Misschien ook iets voor de heer Baudet?

Willie,
Eerste Paasdag 2024

Posted in Perspectief, Verhalen | Reacties uitgeschakeld voor “Kalender-oud”, deel 4

“Kalender-oud”, deel 3

Het is gewoon een fluitje van een cent, ouder worden. Je hoeft daar niets voor te doen. In de maalstroom van de tijd ben je plotsklaps tien of twintig jaar verder. Gewoon een beetje gelukkig met huis en haard, met fiets en flierefluiten.
Maar dan. Dan komt Prof. E. J. A. Scherder om de hoek kijken. Hij is slim én intelligent én mediageniek, en hij heeft het beste met ons voor. Hij maant ons om niet zomaar oud te worden. Nee, nee, hij wil ons behoeden voor ongemakken.
Zijn advies:
*) Begin al op heel, heel jonge leeftijd je hersenen te trainen.
*) Wees een optimist.
*) Eet geen vanillevla, maar kauw op een wortel.
*) Doe elke ochtend minstens 10 push-ups.
*) Fiets of loop onbekende routes naar huis, werk of winkel.
*) Gebruik pen en papier om te schrijven.
*) Lunch met yoghurt en havermout.
*) Na elk, dan ook élk half uur op een stoel zitten: “Ga drie minuten ‘diepzitten’ met de hielen op de vloer.”
*) Zoek verbinding met anderen en vind die ook.
*) Doe eens wat anders, gooi de regelmaat overboord.

Of deze aanbevelingen de vermaledijde ouderdom kunnen vertragen? Misschien.

Willie,
24 maart 2024

Posted in Perspectief, Verhalen | Reacties uitgeschakeld voor “Kalender-oud”, deel 3

“Kalender-oud”, deel 2

Hoera, feest vandaag, want ik ben precies op deze schrikkeldag 27.820 dagen oud. Dat zijn een boel kaarsjes. Vroeger stond bij ons thuis geen verjaardagstaart op tafel, laat staan iets met kaarsjes, maar het idee van 27.820 kaarsjes vandaag vind ik best leuk. Het wordt hard blazen om ze in een keer uit te blazen zodat mijn wens, aldus de oude Grieken, direct naar God Artemis gaat.

Van 1947 naar 2024 is een aardig poosje. Met vallen, met nog meer opstaan zit ik gelukkig te wezen in ons Goudse huis, mede omdat onderwijs en taal mijn reddingsboei was en is. Zo vond ik net uit, dat in mijn geboortejaar het ‘woord-van-het-jaar’ bikini was. Zesenzeventig jaar later gaat graaiflatie met de eer strijken.

Geen taart en slingers vandaag, want er is niemand die mijn dagen telt. (!) Daarnaast hoop ik wel voor gebakjes voor mensen met een zeldzame ziekte. Waarom deze  edelmoedige geste? Zoals veel dagen een naam/opdracht hebben is het vandaag namelijk ook ‘Zeldzame ziektedag’. In leven geroepen om extra aandacht te generen voor ongeveer 1.000.000 mensen in Nederland die aan een zeldzame ziekte lijden of onbegrepen klachten hebben: “Neem maar een paracetamolletje.”

Schrikkeldag 2024. Ik heb besloten dat ik toch naar de banketbakker wandel, omdat ik niet tot die 1.000.000 behoor. Ouder worden is namelijk niet ondergebracht bij de afdeling ‘Zeldzame Ziekte’. Overigens helpen paracetamolletjes daar ook niet tegen.

Willie, 29 februari 2024.

Posted in Perspectief | Reacties uitgeschakeld voor “Kalender-oud”, deel 2

“Kalender-oud”, deel 1

Het is niet meer zo,  dat “als ik goed om me heen kijk, alles gekleurd is.”              K.Schippers kon het mooi zeggen, maar toen was hij geen 76. Niet dat ík chagrijnig ben of depri, integendeel, het zijn eerder de grijze koppen in mijn omgeving die mij tot nadenken stemmen. Die mij vertellen hoe “kalender-oud” ik ben.

Ook het gedrag van mensen in de trein is niets onthullend: “Mevrouw, wilt u zitten?”      “Zal ik uw koffer dragen?” Ja echt, het gebeurt. Zeker ontzettend vriendelijk en beleefd, maar ja. De eerste keren is het even wennen, maar stiekem vind ik het fijn. Want, of ik het wil of niet, die vermaledijde leeftijd gaat heel stiekem opspelen, terwijl mijn hoofd nog zoveel wil stapelen. Daarmee bedoel ik: nog even dit, nog even naar de zieke buurman, dan dat, even later een trein pakken voor een lunch, de bibliotheek niet vergeten en ’s avonds naar de film. Elke dag stapels plannen en afspraken onder mijn geverfde (!) haardos, maar zoetjesaan moet ik aanvaarden, dat die stapel niet meer tot de hemel kan reiken.
Heeft de kalender misschien toch gelijk?

Willie, 27 februari 2024

Posted in Perspectief | Reacties uitgeschakeld voor “Kalender-oud”, deel 1

In alles “MAX”

          Max van Rijn, 23 januari 2018

Max van Rijn. Daar is ie dan, met zijn vier kilo’s. Hij liet even op zich wachten. Zijn ranke moeder helde af en toe een beetje voorover. Zij gaf geen krimp. Bergbewoners zijn wel wat gewend.
Max van Rijn. Wat een naam vol beloften. Beloften van trouw en kameraadschap.
Max van Rijn. Geboren in de bergen, zoals zijn moeder. Zijn vader vond daar later zijn passie en liet daarom zijn geboortegrond los, wát hij ook zou gaan missen.
Max van Rijn. Ik hou nu al van je. Ik heb je nog niet eens gezien, maar ik weet het zeker.

Liefde is grenzeloos.

Oma Willie
23 januari 2018, Frankrijk

 

          Max van Rijn, 23 januari 2024

Max van Rijn. Zes jaar verder. Ik stap in de trein, dertien uur en drie overstappen later aai ik over zijn blonde koppie. Hij doet zijn naam eer aan.

In álles is hij “MAX”:
in zijn lengte, in kilo’s,
in zijn boosheid, in vrolijkheid,
in zijn verdriet, bij vreugde
in zijn overwinningen, bij verlies.

In zijn tweetaligheid, zijn leergierigheid,
in spelen en in fantasie,
in zijn zusje omarmen of haar op de hoogste kast jagen,
in zijn ouders uitproberen en daarna luisteren,                                                                               in stoer doen.

Maar als een paal boven water: “In zijn trouw en kameraadschap.”

Daarnaast, ‘s avonds met zijn knuffeltje in bed:
“Oma, blijf je bij me tot ik slaap en zing je alle liedjes die jij kent, en wil je mijn handje vasthouden?”

Liefde is grenzeloos.

Oma Willie
23 januari 2024, Frankrijk

Posted in Kleinkinderen | Reacties uitgeschakeld voor In alles “MAX”