“Oma, ik wil naar het Rijks. Zullen we samen gaan?”
“Nou, meissie, daar hoef ik niet lang over na te denken.”
Zondag jongstleden was de afspraak.
Oma ging vroeg in de trein, meissie was op tijd bij het station Leiden, want ons tijdslot in het Rijks was om half twaalf.
In Gouda opvallend veel gezinnen met lunchtrommeltjes en gevulde thermosflessen. De meesten met een oranje outfit. Ik kon het eventjes niet plaatsen.
In het Rijks genoten wij, Rembrandt en Vermeer begluurden wij alsof wij meededen aan Kunst en Kitsch.
“Oma, hoe weet je wat echt is, en waarom wil iedereen naar de Nachtwacht?”
Geen antwoord voorradig.
“Ik vind die vrouwen van Vermeer mooier dan dat straatje. Oma, heb jij ook pareloorbellen?”
“Ja.”
“Mag ik die dan als jij dood bent?”
“Tuurlijk.”
“Kan ik nog even aan je denken, als ik tijd heb. Je weet nooit.”
“Tuurlijk meissie, tijd is dan aan jou.”
Tegen de avond reizen wij terug, het is loei druk in de trein. Wij delen de coupé met het natgeregende publiek uit Zandvoort.
Wij waren naar het Rijks, zij naar Max.
Ieder met eigen beloften en herinneringen. Iedereen gelukkig.
Willie,
29 augustus 2023