Ja, ik weet het Carel, van modegrillen hield jij niet.
Maar hoe je het wendt of keert, kleding was zeker belangrijk in jouw leven. Want geen stropdas, geen vouw in de pantalon, geen pochet en geen gekleurde puntschoenen. Liever een overhemd met ruiten, een trui, een makkelijke broek en sandalen. Dus tóch wezenlijk waarin je jezelf hulde.
Achttien jaar mocht ik je kennen als de broer van Rick, mijn man. Wat lijken jullie op elkaar. Jaren geleden riep een van mijn kleindochters, toen jij en Angela op verjaarsvisite kwamen: ‘Kijk oma, nog een opa.’
Moest overigens wennen aan je humor. In het begin had je me nogal snel op de kast. ‘Ruijsinken-humor’, vertelde Rick later. ‘Kun je gewoon aan wennen.’
Kom ik kom even terug op de titel van dit verhaaltje: “De jurk en ik”. Twee weken geleden vierden wij ons 15-jarig huwelijksfeest. Konden wij nu wel een feestje geven? Ik wist toen, en weet nu nog steeds zeker Carel, dat je vanaf je bed “ja” had geknikt.
Daarna kwam de vraag: hoe feestelijk? Wel muziek, geen ballonnen? Trek ik mijn echte vrolijke trouwjurk aan? Zet ik mijn frivole hoedje op?
Lieve Carel. Op dat moment zocht ik de foto in ons trouwalbum, waar jij enthousiast je gulle armen om mij slaat. Het lot was beslist.
Mijn hoedje liet ik thuis.
Willie,
1 oktober 2023