Op naar “mijn” jongens in Groningen. Een paar uurtjes in de trein, tijd om te mijmeren. Het landschap helpt mee. Her en der een boerderij omsingeld door een groepje bomen, de mist en een stiekeme zon doen de rest.
In Groningen regent het bar en boos, mijn grote kleine jongen en ik nemen de stadsbus naar huis. Gelukkig weet hij de weg. Maar hij weet meer.
“Oma, ik regel even, dat als we thuiskomen, de lichten aan zijn. Dat is gezellig, toch?”
“Uhh?”
“No problem, easy. Dat kan via een app.”
Thuis vraagt die grote kleine jongen: “Siri, wil je even de kerstboom aan zetten?’
Floeps. De boom flonkert en schittert ons tegemoet.
Ook heb ik het een beetje koud. Er was de hele dag niemand in huis. Eén app naar de papa van de grote kleine jongen en ik zit ik er binnen enkele minuten warmpjes bij.
’s Avonds branden gewone kaarsjes en doen we spelletjes. Mijn zoon, mijn kleinzoon en ik.
De volgende dag neem ik afscheid van “mijn” jongens in Groningen en verschans ik me opnieuw achter een raampje in de trein.
De trein zoeft weer langs velden en wegen, de zon is er af en toe. De wolken ook. De mist ook.
Willie, 20-12-2023