Gekleurd snipperlicht

In de bomvolle Sint-Janskerk in Gouda vinden mijn zus en ik, op Roze Zaterdag, nog net een plaats achterin. We staan op een verhoging, zo hebben we onverwacht een pracht uitzicht op alle gelovigen. Gelovigen? Jawel, gelovigen. Misschien niet allemaal In den Heere, in Jahweh, in Allah, in de Messias of in Kindeke Jezus, wél in ’n geloof dat verrijkt of verder reikt dan neuzen lang zijn.
De kerk herbergt vandaag dus een bonte verzameling: boeren, burgers, buitenlui én paradijsvogels. Er zijn strakke pakken, strenge rokken, serieuze kousen. Ik zie uitdagende hoofddoeken, eerbiedwaardige keppeltjes, sportieve C&A’tjes en joviale jurken. Roze pruiken en glinsterende boa’s. Er zijn kazuifels en djellaba’s. Al met al een vrolijk schouwspel.
Goed. Wij staan achterin. Voor ons zit een man met twee meisjes. Aan de bouw van het drietal te zien, is hij de vader. Hij heeft een oorbel, een kort geschoren kapsel, drie armbanden om zijn linker pols en om zijn getatoeëerde torso spant een perfect gestreken overhemd. De kindertjes hebben vlechtjes, dragen vrolijk jurkjes en beiden een, voor deze dag passend, haarbandje. De kleinste kruipt tegen papa aan, de oudste zit fier recht op. Zo houden zij het samen een uur vol. Af en toe gaat papa’s hand over de bolletjes van de meisjes. Mijn ogen laten hen niet los. Ik heb ook geen vragen, ik begrijp waarom zij vandaag in Gouda zijn. Deze vader met zijn regenboogkindjes.
Ondertussen prediken verschillende voorgangers, ik weet bij god niet uit welke geloofsrichting zij komen, dat doet er ook niet toe. Soms blijft er iets hangen: ‘Dat we ons oor moeten delen, en niet moeten oordelen’. Of: ‘Voor we vlinders zijn, wij allemaal aan een zijden draadje hangen.’ Ik registreer de woorden en volg het gekleurde snipperlicht dat door de glas-in-lood ramen op deze bijzondere verzameling mensen valt.
Massaal zingen we, tussen de wijze woorden door, de leistenen van de toren. Soms swingen zus en ik schuchter mee.
Er is ook een pastoor, als laatste zegent hij alle aanwezigen. Hij vraagt of we elkaar een hand geven. Ik ben daar niet zo van, maar als ik een hand op mijn schouder voel, sta ik ineens minder stevig.

Willie
24 juni 2018

This entry was posted in Perspectief. Bookmark the permalink.

One Response to Gekleurd snipperlicht

  1. Riet says:

    Dank je wel, lieve zus.
    Zo was en voelde het inderdaad ‘ regenboog’.