Het moest er ooit van komen.
Tussen mijn rimpels door ontwikkelde iets, dat niet op mijn wang thuishoorde. Een vetbultje, zoals dat in het jargon heet. Allengs werd ie groter en groter, ik wachtte met een afspraak want nou ja… Er waren redenen te over om een ingreepje uit te stellen. Eerst corona, toen vakantie, toen “ach”, toen “mantelen”. Toen: “Wordt het litteken niet groter dan het bultje?” Toen: “Heb ik er wel tijd voor?”
Omdat er niets kwaadaardigs te ontdekken viel, bleef het bij uitstelgedrag. Totdat een klein manneke uit Frankrijk, deze herfstvakantie, vroeg: “Oma, wat is dat?” Met zijn vingertje priemde hij door mijn onzekerheid heen.
Vandaag was ik naar de afdeling cosmetisch chirurgie in het Groene Hart Ziekenhuis in Gouda. Wat een geduld, wat een vakmanschap, wat een geruststellende omgeving. Met vijf hechtingen rijker vier ik deze week mijn 76ste verjaardag.
Dank je wel, Max!
Oma Willie
15 november 2023