Sapperdeflap

Daar komen ze, twee schilders Hans en Nico. Zij leunen tegen pensioengerechtigde leeftijd aan. Laten hun schoenen bij de deur, hoewel er in geen velden of wegen klodders verf te bekennen zijn. De overall is ingewisseld voor het opknappak, het is inmiddels al vier uur, nietwaar?
“Ja, wij stoppen vroeg, want we willen bijtijds bij ons meissie zijn.”
“Dat begrijp ik.”
“Overdag lanterfanten wij niet, wij zorgen dat uw huis piccobello in de verf komt, nietwaar Hans?”
“Daar heb ik alle vertrouwen in.”
“Wij hebben van u maar twee dingen nodig: koffie en een wc.”
“Geen geld?”
“Als dat zou kunnen, Hans wat denk jij?”
Hans knikt, hij is duidelijk geen prater. Ik denk dat hij wel goed kan rekenen.
Vervolgens word ik gewaarschuwd dat het een hele klus is, dus dat het wel een paar pakken koffie gaat kosten.
Hans lacht om de grap van zijn maat.
“Mooi pandje heeft u. Wat een grote tafel staat hier. Een metertje of drie denk ik. Zeker een grote familie?”
“Dat kun je wel stellen.”
“Maar wat ik me afvraag, waar heeft u dan de televisie verstopt? Ik zie hem nergens.”
“Komt omdat dit de keuken is. Boven is onze woonkamer.”
“Sapperdeflap Hans, hoor je dat? Gelukkig wel een televisie. En dit is geen pandje dus, maar een pand.”

Ik hoop dat Douwe Egberts als de wiedeweerga koffie in een of ander hamsterpakket aanbiedt.

Willie, 18 mei 2023

Posted in In en om de Keizerstraat | Reacties uitgeschakeld voor Sapperdeflap

Mijn broer is ridder!

Wie mij een beetje kent, weet dat ik niet gecharmeerd ben van de jaarlijkse lintjesregen.
Want wie verdient er een?
– Een juf die de benen uit haar lijf loopt, om nét het ene kindje te helpen, dat zo broodnodig aandacht nodig heeft?
– Een vader die zijn gezin, na de dood van zijn vrouw, prachtig en alleen zijn kinderen opvoedt?
– Een wijkagent, die meer ziet en handelt, dan wat er alleen in zijn functieomschrijving staat?
– Een buurvrouw, die let op hulpbehoevende buren?
– Een moeder, die in de naoorlogse jaren haar grote gezin bestierde?
– Een meneer, die elke week trouw onze vuilnisbak leegt?
Kortom, ik ben tegen de lintjesregen, omdat zovelen hun uiterste best doen om het eenieder naar de zin te maken.
Want: wie wél en wie níet geëerd?

Totdat.

Totdat ik vandaag hoorde dat “de koning het heeft behaagd“ om mijn broer Cock te ridderen.
Cock! Wat heb je het verdiend. Wat jij niet allemaal jarenlang voor de natuur teweeg hebt gebracht. Soms tegen de stroom in, maar dat deerde je niet. Want jij wist heel lang geleden al beter.
Natuur is je passie. Van een aantal hectaren grond (nogal duur in de omgeving van Amsterdam …) maakte jij een natuurgebied. Het leverde je geen riant banksaldo op, maar wel vogels, bloemen, rupsen, bijen, vossen en vlinders. Daarbij hield en houd je de oprukkende nieuwbouw tegen. Zeg maar als een soort Hansje Brinker. 
Om over de switch van je cactuskwekerij van “tja, zo deden we het altijd”, naar biologisch maar niet te spreken. Wat een prestatie.

De bescheidenheid zelve, maar recht op zijn doel af, die broer van mij.
Als dat niet een lintje verdient….

Willie,
26-04-2023

Posted in Familie, Perspectief | Reacties uitgeschakeld voor Mijn broer is ridder!

“Groen moet je doen”

Onder het motto: “Groen moet je doen”, heb ik vorig jaar besloten de baksteentjes in onze achtertuin niet meer te ontmossen. Nu ligt er een groen tapijtje vrolijk te wezen en ik heb mijn rug een goede dienst bewezen. Het was eigenlijk een gebed zonder end, want mos op het noordwesten heeft het erg naar de zin. Het groeit tegen de klippen op. Na enkele weken moest mijn schrapertje vaak weer van de plank. En ik op de knietjes.
Nu is het groen wat de klok slaat, waarbij het natte voorjaar ook een duit in het zakje heeft gedaan. Of het slordig staat? Of ik eigenlijk geen hoge druk spuit moet huren? Ach, zie het als voortschrijdend inzicht.
Sommige mensen hebben mos op het dak laten aanleggen. Bij ons kostte het geen duit. Helemaal gratis, een cadeau van Moeder Natuur.

Mijn raam geeft een riant uitzicht op het mosgebiedje, daar word ik ontzettend vrolijk van. Het blijkt namelijk een marktplaats te zijn voor mezen. Zij vliegen af en aan, kijken eerst onrustig rond (geen stadspoes in de buurt?), gaan dan met hun kleine lijf en met hun pietepeuterige snavels verwoed trekken en rukken om plukjes mos los te krijgen. Dat is best een karwei, het neemt minuten in beslag.
Soms zie ik gebekvecht, want dat kunnen mezen ook, om een mooi pukje of plekje. Uiteindelijk vliegt de brutaalste met een snavel vol mossig gedoe weg naar het domein waar de eitjes gelegd gaan worden.  Keer op keer. Vlucht na vlucht.

Overigens is ons prieel nu een rommeltje, want sommige mezen zijn hebberig en verliezen tijdens de vlucht hun te zware pakketje. Kortom: geen aangeharkte tuin meer. Geeft niets, het wanordelijke aangezicht neem ik graag voor lief.

Mezen, komen jullie over een paar weken terug? Ja toch? Dan is hier de tafel gedekt. Want onder de moslagen leeft een leger kleine insecten, dat smikkelen en smullen belooft voor het jonge nageslacht.

Ik kijk er naar uit.

Willie, 25 maart 2023

Posted in In en om de Keizerstraat | Reacties uitgeschakeld voor “Groen moet je doen”

Familiediner, 8 maart 2023

V’tjes voor 8 maart 2023. Traditioneel familiediner “Lekken”.

Baardje getrimd?
Snor in de pomade?
Nagels gelakt?
Valys geboekt?
Geld mee?
Gezocht naar je mooiste sokken?
Geleend boek in de tas?
Herinneringen opgeschreven?
Wangen gladgeschoren?
Stropdas teruggehangen?
Overhemd gestreken?
Kam door je haar?
Telefoon opgeladen?
Schoenen gepoetst?
Krullen gezet?
Gehoorapparaat op sterkte?
Zakdoek onder handbereik?
Stok in de knuist?
Getwijfeld over je outfit?
Opschrijfboekje gevonden?
“Papieren” niet vergeten?
Achterban geïnformeerd?
Trots op ons “Lekken”gezin?

Ergo, slechts de laatste vraag telt.

Willie Lek-Ruijsink, 8 maart 2023
Gouda/De Kwakel

Posted in Familie | Reacties uitgeschakeld voor Familiediner, 8 maart 2023

Giro 555

Met beelden van de onnoemelijke aardbevingsramp nog in mijn achterhoofd loop ik door een zonovergoten winkelstraat in Gouda.
Het lijkt wel lente. Jassen niet meer gesloten, petten en mutsen liggen nog thuis. De tred valt onder de categorie: huppelend.
Het zit me dwars. Wie, waar en waarom? Waarom stond mijn wiegje veilig hier? Of wordt het een kwestie van tijd, dat de zeespiegel óns verzwelgt?

Een vrolijke moeder doet boodschappen. Aan haar ene hand een meiske van een jaar of drie. Aan haar andere hand een tas met gezellige inkopen. Althans, dat denk ik, want zo zien zij er ook uit. Het leven lacht hun toe op deze prille warme lentedag.

“Mama, gaan we ook naar de Hema?” De kleuter trekt zachtjes aan de hand van haar moeder.
“Nee, schat, we gaan lekker naar huis.”

Nee schat, we gaan lekker naar huis.
Nee schat, we gaan lekker naar.
Nee schat, we gaan lekker.
Nee schat, we gaan.
Nee schat, we.
Nee schat.
Nee.

Hoeveel moeders en kindertjes in het aardbevingsgebied hebben helemaal geen keuze?

Wilie,
16-02-2023

Posted in Perspectief | Reacties uitgeschakeld voor Giro 555

De reis naar Max

Omdat ik de nachttrein naar de Alpen in Zuid-Frankrijk niet wil missen, vertrek ik twee uur vroeger met de TGV uit Rotterdam. Want je weet nooit, daarnaast zijn in Parijs genoeg “knijpjes” te vinden om eventuele wachttijd te verzachten.
Zo gezegd, zo gedaan.

Ruim op tijd sta ik in de rij op Gare Austerlitz voor de nachttrein. In mijn koffer cadeautjes voor de jarige kleinzoon Max. Al snel doezel ik weg op het ritme van de boemel. Twaalf uur voor de boeg, tjoeke-sjoek door bergen in Frankrijk. Totdat de treinchef via intercom iets te vertellen heeft. Ik begrijp er niets van, zijn Frans gaat me te vlug. Wel zie ik alle passagiers gehaast hun spullen pakken.
Ok. Wat nu? Het is half vier in de donkere nacht.
Ik raap al mijn moed bij elkaar, ga in het gangpad staan en probeer ik in mijn beste Frans:
‘Mesdames en Messieurs. Je parle un petit peu Français. Je ne comprends pas dit probleem. Qui m’aide en Anglais? Mon destination est Briancon.’
Godswonder: daar staat een jonge meneer op. Hij vertaalt. Hij heet Kevin, is galant zoals je het van een Fransman verwacht. Hij draagt mijn koffer naar een vervangende trein én tijdens de verdere onverwachte lange reis. Hij kent de SNCF, dat scheelt.

Lang verhaal kort: alle passagiers uit de nachttrein moesten terug naar Parijs, want ergens op de Grande-Ligne is een accident. Vast een grand accident.
Daarom ben ik, na zes uur, weer terug in de Lichtstad. Aldaar wachtend op een trein die misschien gaat komen. Ik hoop ergens over te stappen op een verbinding naar mijn eindbestemming. Gelukkig moet Kevin dezelfde kant op. Wij “verschillen” slechts één dorp.

Of er nog treinen komen blijft letterlijk in de lucht hangen. Wij staren naar de informatieborden. Overlevingspakketten zijn ruimschoots voorhanden. Deze zijn gevuld met salades, slurk-appelmoesjes, pretzels, flesjes water en ondefinieerbare zoutjes.

Het duurt uren en uren. Het is koud. Ik zak bijna door mijn hoeven. Maar Kevin haalt slechts zijn schouders op: ‘C’est la vie.’ Even later, als hij terugkomt van zijn sigaretje, terwijl ik in de overvolle hal op zijn bagage heb gepast: ‘Voulez vous café, madame?’ Wat een engel, zo’n onverwachte medereiziger.

Uiteindelijk kom ik een dag later, via veel overstappen en met bussen die door sneeuwstormen langs de rand van ravijnen balanceren, moe en verfomfaaid aan op mijn eindbestemming.

Glibberig bereik ik het huis van de jarige.
‘Bonjour, oma. Ben je daar?’ Hij verblikt of verbloost niet, gaat verder met zijn blokken en bouwwerken van zijn bergleven.

Oma warmt zich aan het haardvuur.

C’est la vie.

Willie,
20 januari 2023
l’Argentiére-la Bessee

Posted in Kleinkinderen, Reizen | Reacties uitgeschakeld voor De reis naar Max

De reis van Goudvleugeltje en Nachtegaaltje

Hoe mooi is het om op de laatste dag van het jaar de reis van “Goudvleugeltje en Nachtegaaltje” te herinneren.

“Goudvleugeltje en Nachtegaaltje”? Jawel, een boekje uit mijn kinderjaren. Het gaat over twee engeltjes die vertellen en doen. Vooral doen, om de wereld mooier te maken. Ik smulde ervan.

Zij spijsden de hongerigen.
Zij laafden de dorstigen.
Zij kleedden de naakten.
Zij herbergden de vreemden.
Zij verzorgden de zieken.
Zij bezochten de gevangen.
Zij begroeven de doden.

Laten wij het voortzetten in 2023: het werk van Goudvleugeltje en Nachtegaaltje, waarom niet?

(Dat de huidige Paus onlangs er een achtste goede daad aan heeft toegevoegd, mag de pret niet drukken. Heus, Franciscus heeft geen ongelijk, we móeten ons bekommeren om het milieu, maar het past niet bij die twee engeltjes. Zij doen al genoeg.)

Wiilie
31 december 2022

Posted in Perspectief, Uncategorized | Reacties uitgeschakeld voor De reis van Goudvleugeltje en Nachtegaaltje

Jezus en Christus krijgen “Dille en Kamille”

Kerstallen zijn in onze familie in groten getale te vinden. Mijn broers en zussen “doen eraan”. Tot mijn grote vreugde zie ik de hele Heilige Familie en hun gevolg ook in de de huiskamers van mijn kinderen verschijnen. Niet om het geloof, geloof ik, meer om de zoete traditie. Of om de weemoed en de verhalen die erbij horen.
In sommige kindergezinnen zijn door de jaren heen meerdere stalletjes met bewoners naar binnen geslopen. Vaak van hout, want daar mag je tenminste mee spelen. Zo kon het, dat ik vorige week in het huis van mijn dochter een doos met een dubbele “Bethlehem-bezetting” vond. Teveel van het goede, nu haar oudste drie de puberleeftijd uitleven, maar ik kon niet laten om twee kribbetjes mét twee Kindjes in de vensterbank te zetten. Jozef en Maria gewoon samen. Natuurlijk. Ook herders, schaapkes en koningen op normale sterkte.

In de middag, het schemert al, haal ik de jongste van school. Ondertussen zingen wij van het Kindje dat op d’aard geboren is.
Thuisgekomen: ‘Kijk eens, meisje, Jozef en Maria hebben bij jullie een tweeling gekregen.’
Even denk ze na, maar nooit om een pragmatische oplossing verlegen: ‘Dat komt goed uit oma, dan noemen we de ene Jezus en de ander Christus.’

Na het verplichte kopje thee schuift zij met de beeldjes en wil weten. Weten hoe het ook alweer in elkaar stak, ook waarom de koningen met cadeaus kwamen. ‘Want oma, één koning nam goud mee, de ander wierook en die daar, hij had toch dille en kamille mee?’

Ik liet het zo, te mooi om te verbeteren. Komt vanzelf een keer goed.

Willie,
Kerstavond 2022

Posted in Kleinkinderen | Reacties uitgeschakeld voor Jezus en Christus krijgen “Dille en Kamille”

Kerstboom

Wel of niet een kerstboom? De laatste jaren een heikel onderwerp van gesprek aan onze keukentafel.

Ja, het is zo gezellig. Dennengeur en lampjes, herinneringen bij geknutselde ballen en uitgekozen ornamentjes. Geen piek, maar een engel in top. Kransjes van chocola voor voorbijgangers en logees.
Ja, het is zo gepiept. We halen de doos van zolder, zetten een bijbehorend “plaatje” op en verwarmen de Glühwein.
Ja, het is mooie traditie, daar moet én mag je uitermate zuinig op zijn. Tradities zijn piketpaaltjes in levens.

Dus toch?

Nee, de prijzen rijzen de pan uit. Een echte geurende boom doet niet onder voor een weekendtas vol heerlijke boodschappen.
Nee, hoe gewend of gekeerd, zonder kerstboom kan de kersttijd ook groots en warm zijn.
Nee, een kerstboom hóórt niet voor 5 december. In ons geval begint de tijd daarna te dringen. Sneeuwschoenen en ski’s staan in de gang. Een franse arbe de Noël en glunderende kleinkinderoogjes wachten op ons, onder besneeuwde bergen.
Nee, eenmaal thuis, begin januari is onze eventueel opgetuigde kerstboom een treurig overblijfsel. Het feest was elders. Wat rest zijn hangende takken en gevallen naalden.

Het besluit, met een tikkeltje weemoed, is daar:
Met een mooie kaars en verschillend vers groen creëer ik een kerststuk.
Het stalletje van Maria, Jozef en het Kind haal ik wel tevoorschijn. Zij krijgen met hun hele entourage een prominente plek.

De zwarte koning mag nu een keer voorop.

Willie, 30 november 2022

Posted in Familie, In en om de Keizerstraat | Reacties uitgeschakeld voor Kerstboom

Hooikist

Heremetijd. Het gaat er wederom van komen: de hooikist en de theemuts.
In een ver verleden hoorden kist en muts bij een uitzet. (Voor de jonge lezers: uitzet was het sparen van “potten en pannen” in verkeringstijd, zodat het huwelijksbootje goed gevuld van start ging met huishoudelijk spul van kapok/linnen/zilver/emaille/hout of ijzer).

Het liegt er niet om, najaar 2022. We hebben blauwe vingers van de kou en borstrokken vliegen de winkels uit. Ook ons kookgedrag eist alternatieven.
Ver hoef ík niet te zoeken naar hedendaagse oplossingen, want dat zit diep genesteld in mijn genen. Mijn moeder was een kei in zuinig doen. De Goedheiligman leverde ooit een taart met haar eeuwige tekst: ‘Lamp uit, deur dicht.’
Ons gas kwam in de jaren vijftig uit grote blauwe flessen, mooi overzichtelijk, nooit een rekening achteraf. Soms wel even wachten tot er tien gulden in het laatje lag, om een nieuwe te kopen. Grauwtje kon niet altijd alles trekken.
Warmte kwam via een kit kolen, ook controleerbaar.
Bruine bonen en erwten gaarden urenlang op een petroleumstel, of werden ingepakt in kranten en een deken. Ook de rijstepap.

Mijn moeder, tja. Knipoogt zij nu vanuit de hemel naar mij, als ik zoiets als een hooikist wil? Vast wel. Eerst maar eens op onderzoek uit. Kijk aan, er is momenteel een groot aanbod. Geen verrassing overigens. Veel opties komen voorbij via Bol.

Maar de allermooiste verkoopt de Wereldwinkel: een soort giga grote pompoen van prachtige batikstof. Ook al vind je het allemaal gedoe, en heb je hem niet nodig voor een stoofpotje, wat peertjes of een liter rijstepap, het is gewoon een sieraad in huis. Jammer dat ie bijna honderd euro kost.

Gelukkig ben ik gauw jarig. Als…? Zeker weten dat ik die pompoen-met-kapok ga  gebruiken.

Willie, 16 november 2022

Posted in Familie, Verhalen | Reacties uitgeschakeld voor Hooikist