Kerstboom

Posted on november 30, 2022 by willielek

Wel of niet een kerstboom? De laatste jaren een heikel onderwerp van gesprek aan onze keukentafel.

Ja, het is zo gezellig. Dennengeur en lampjes, herinneringen bij geknutselde ballen en uitgekozen ornamentjes. Geen piek, maar een engel in top. Kransjes van chocola voor voorbijgangers en logees.
Ja, het is zo gepiept. We halen de doos van zolder, zetten een bijbehorend “plaatje” op en verwarmen de Glühwein.
Ja, het is mooie traditie, daar moet én mag je uitermate zuinig op zijn. Tradities zijn piketpaaltjes in levens.

Dus toch?

Nee, de prijzen rijzen de pan uit. Een echte geurende boom doet niet onder voor een weekendtas vol heerlijke boodschappen.
Nee, hoe gewend of gekeerd, zonder kerstboom kan de kersttijd ook groots en warm zijn.
Nee, een kerstboom hóórt niet voor 5 december. In ons geval begint de tijd daarna te dringen. Sneeuwschoenen en ski’s staan in de gang. Een franse arbe de Noël en glunderende kleinkinderoogjes wachten op ons, onder besneeuwde bergen.
Nee, eenmaal thuis, begin januari is onze eventueel opgetuigde kerstboom een treurig overblijfsel. Het feest was elders. Wat rest zijn hangende takken en gevallen naalden.

Het besluit, met een tikkeltje weemoed, is daar:
Met een mooie kaars en verschillend vers groen creëer ik een kerststuk.
Het stalletje van Maria, Jozef en het Kind haal ik wel tevoorschijn. Zij krijgen met hun hele entourage een prominente plek.

De zwarte koning mag nu een keer voorop.

Willie, 30 november 2022

Posted in Familie, In en om de Keizerstraat | Reacties uitgeschakeld voor Kerstboom

Hooikist

Posted on november 16, 2022 by willielek

Heremetijd. Het gaat er wederom van komen: de hooikist en de theemuts.
In een ver verleden hoorden kist en muts bij een uitzet. (Voor de jonge lezers: uitzet was het sparen van “potten en pannen” in verkeringstijd, zodat het huwelijksbootje goed gevuld van start ging met huishoudelijk spul van kapok/linnen/zilver/emaille/hout of ijzer).

Het liegt er niet om, najaar 2022. We hebben blauwe vingers van de kou en borstrokken vliegen de winkels uit. Ook ons kookgedrag eist alternatieven.
Ver hoef ík niet te zoeken naar hedendaagse oplossingen, want dat zit diep genesteld in mijn genen. Mijn moeder was een kei in zuinig doen. De Goedheiligman leverde ooit een taart met haar eeuwige tekst: ‘Lamp uit, deur dicht.’
Ons gas kwam in de jaren vijftig uit grote blauwe flessen, mooi overzichtelijk, nooit een rekening achteraf. Soms wel even wachten tot er tien gulden in het laatje lag, om een nieuwe te kopen. Grauwtje kon niet altijd alles trekken.
Warmte kwam via een kit kolen, ook controleerbaar.
Bruine bonen en erwten gaarden urenlang op een petroleumstel, of werden ingepakt in kranten en een deken. Ook de rijstepap.

Mijn moeder, tja. Knipoogt zij nu vanuit de hemel naar mij, als ik zoiets als een hooikist wil? Vast wel. Eerst maar eens op onderzoek uit. Kijk aan, er is momenteel een groot aanbod. Geen verrassing overigens. Veel opties komen voorbij via Bol.

Maar de allermooiste verkoopt de Wereldwinkel: een soort giga grote pompoen van prachtige batikstof. Ook al vind je het allemaal gedoe, en heb je hem niet nodig voor een stoofpotje, wat peertjes of een liter rijstepap, het is gewoon een sieraad in huis. Jammer dat ie bijna honderd euro kost.

Gelukkig ben ik gauw jarig. Als…? Zeker weten dat ik die pompoen-met-kapok ga  gebruiken.

Willie, 16 november 2022

Posted in Familie, Verhalen | Reacties uitgeschakeld voor Hooikist

Hond in de pot.

Posted on oktober 24, 2022 by willielek

Het is een superleuk feest. Met swingende muziek en lekkere hapjes. Gezellige mensen en flakkerend kaarslicht. Toppie georganiseerd, zelfs een loterij ontbreekt niet.

Een groot buffet staat in alle geuren en kleuren voor ons klaar. Gelukkig is in een vroeg stadium gevraagd of er eetwensen zijn.
“Jazeker, ik eet vegetarisch en lust geen vis. Zuivel en ei geen probleem.”

Na een glaasje wijn en vrolijk gebabbeld ga ik op stap naar een hapje. Mispoes! Een spreekwoordelijke kouwe kermis. Echt, het lijkt een wet van Meden en Perzen, dat de schotels met vegetarisch eten het eerst én het meest aftrek vinden. Wordt het opgeschept, en vooral smakelijk gevonden, als voorafje? Dat begrijp ik heus wel, want het is heerlijk.
Gaan de omnivoren daarna peuzelen aan een mals stukje kalf of een vers visje?

Ondertussen scoor ik slechts een bordje sla en een half stokbrood. De vegetarische lasagne schotel heeft de  bodem bereikt, de groenteballetjes in basilicumsaus zijn verdwenen. Die balletjes hebben, naar verluidt, het daglicht amper gezien.

“Tja, mevrouw, dat is allemaal op. Maar er zijn nog koteletjes genoeg. Wij hebben ons gehouden aan de opdracht.”

Moraal van dit verhaal:
Vegetariërs: Wees er als de kippen bij, pak een bord en schep op. Bescheidenheid en “laat anderen voorgaan” voert regelrecht naar een knorrende maag.
Cateraars: Zet een leuk piketpaaltje neer bij de gerechten voor mensen zoals ik. Bijvoorbeeld: “Niet voor alleseters” of  “Klaargemaakt voor vegetariërs.”
Tip twee: Maak meer schotels voor mij en mijn lotgenoten, want alleseters blijken écht alles te eten!

Willie,
24 oktober 2022

Posted in Perspectief, Verhalen | Reacties uitgeschakeld voor Hond in de pot.

Joekel

Posted on oktober 18, 2022 by willielek

Laat ik stellen dat ik een keurige burger ben. Ik sorteer huisvuil, raap lege blikjes op in de stegen rondom ons huis, veeg de stoep. Ik betaal op tijd rekeningen. Ik bezoek een eenzame buurvrouw en geef geld aan goede doelen. Ik ben al jaren mantelzorger voor kind en kraai en check altijd in bij het OV.
Ben ook een gehoorzame burger: ik ga stemmen, blijf binnen bij een zere keel en mijn linkerarm kent de weg naar de GGD als geen ander.
Kortom, een welwillende burger in alle opzichten.

Deze week bracht de post een dikke enveloppe met opdruk GGD Gezondheidsmonitor 2022. Met de simpele titel: “Hoe gaat het met u?” (Goed, dank u.)

Ik aan de slag. Want ja, welwillende burger, nietwaar? En, een niet te versmaden bonus van 50 euro, in de vorm van een VVV-bon.
Toch. Ruim halverwege kreeg ik er genoeg van. Ik had al meer dan honderd mogelijkheden over mijn financiën, welbevinden, gezondheid, lengte en gewicht (!), bewegen, mentale gezondheid, schulden, sociale steun wél of níet aangekruist.
De druppel die de emmer deed overlopen was het item “Vrijwilligerswerk”? Nee, geen vrijwilligerswerk? Dan moet u subiet door naar “Nare gedachten”, met verwijzingen naar hulplijnen.

Of ík nare gedachten heb? Nee. Nou ja soms, als er hondendrollen voor mijn deur liggen.
Plotselinge stress? Nee of ja. Wie heeft dat niet? Een kleinkind dat een doperwtje in zijn neus wriemelt. Telt dat?

De enveloppe gaat niet retour, ten eerste om de laatste idiote vragen. Maar ook omdat ik geacht word naam en adres in te vullen, om misschien die beloofde vijftig euro te incasseren.
Wat een joekel van een addertje onder het gras.

“Het gaat goed met mij. Dank u.”

Willie, 18 oktober 2022

Posted in Perspectief | Reacties uitgeschakeld voor Joekel

Broze glimlach

Posted on september 28, 2022 by willielek

Wij maken een puzzel met ontbrekende stukjes, wij prikken zonder prikpen, we kleuren met uitgedroogde viltstiften, wij loomen zonder plankje, wij rijgen kettingen zonder kralen.
Wij verdelen één appel, één banaan en een trosje druiven met zestien kinderen.
Wij maken limonade.

Toch is het een ‘feestje’ om na schooltijd een paar uur bij Oekraïense kinderen te zijn.
In een grote zaal strijken we neer in een hoek bij een grote tafel. Op banken die tegen de muren staan, vermaken balorige jongeren zich. Met het geluid dat bij deze groep past.   Gek genoeg geen last van.

Mannen, vrouwen en kinderen (samen ongeveer 250) wonen in Gouda in een oud magazijn van Blokker. Het is hún huis nu, met vier woonlagen. Wat me opvalt hoe schoon het is, hoe iedereen er het beste van probeert te maken.

De taal ben ik niet machtig. De kinderen komen nog niet verder dan “dank u wel” of “alstublieft”. Hier en daar een Engels woord.

Gelukkig is er een dun, maar handzaam woordenboekje, waarin het woord zonnebloem natuurlijk niet ontbreekt. Verder praat ik met handen en voeten. Ik lach en knik en aai soms over een koppie. Wat speelt zich daarin allemaal niet af? Ik heb mijn vermoedens als ik de tronie van Poetin zie, maar wil het niet weten.

In deze BSO telt elke broze glimlach.

Willie,
28 september 2022

Posted in Perspectief, Verhalen, werk | Reacties uitgeschakeld voor Broze glimlach

Kermis in de stad

Posted on september 25, 2022 by willielek

Het kost vandaag de dag een flinke duit om in vliegende vaart en op z’n kop door elkaar geslingerd te worden. Gegil, geschreeuw van jewelste. Aan de bleke koppies te zien, die na luttele drie minuten weer met de beide wiebelige benen op de grond staan, is het een master feskulle ervaring.

Op naar de nostalgische schiettent. Grappig, dit jaar veel ouders met jonge nazaten in een lange rij. De uitbater, hij trok vanmorgen zijn verwassen gebreide trui maar weer eens aan, stelt gerust en geeft aanwijzingen.
Ik vraag me altijd af of er nooit een kogeltje belandt in zijn bolle buik.

Ook de badeendjes dobberen sinds mensenheugenis hun rondjes. Hengeltje erbij, binnen enkele seconden huppelen peuters stralend met de zo felbegeerde hebbedingetjes in hun knuistjes. Papa’s checken bedenkelijk hun saldo. Tja, even naar Zeeman of Action was goedkoper geweest. Maar spanning en verwachting mag wat kosten.

De muntjesschuiver heeft mijn voorkeur. Toch begin ik er niet aan, want ik ken mezelf een beetje. “Kijk, ze liggen zó op het randje, als ik er nu nog één, misschien twee of drie of nóg eentje in de gleuf stop, win ik vast die grote knuffel.” Nou, nee dus.

Nog een attractie uit de oude doos: ballen gooien. Altijd prijs voor de kleintjes nietwaar?
Kleine aantekening: vanwege samenscholingen en opstootjes in voorgaande jaren bij de botsauto’s, is deze attractie niet opgebouwd.
Vandaar dat tientallen drerries nu verzamelen bij de ballentent om met luid kabaal elkaar de maat te nemen. De ballengooimadam weet niet wat haar overkomt. Gelukkig voor haar rinkelt de kassa.

Rinkelt de kassa? Laat ik het houden op een uitdrukking uit de oude doos. Er zijn nauwelijks kassa’s te bekennen op het feestterrein. Ook hier heeft digitaal betalen het daglicht gezien.
Oeps. Ik zag het gebeuren. Hoe makkelijk gaat geld ongezien van een rekening. Morgen de kater.

Man en ik kochten een kaneelstok. We waren bijna skeer.

Willie,
25 september 2022

Posted in In en om de Keizerstraat, Verhalen | Reacties uitgeschakeld voor Kermis in de stad

Beperkingen

Posted on augustus 29, 2022 by willielek

Deze week schreef ik mijn vijftiende ZKV (Zeer Kort Verhaal), 150 woorden gebruiken was een zelf opgelegd limiet. Een beperking die niet altijd meeviel, maar het lukte. Veel moeilijker lijkt me een boek te schrijven waar de letter e niet in mag. Zo’n boek bestaat echt. Of waarin de auteur de werkwoorden hebben en zijn niet mag of wil gebruiken. Ga de uitdaging maar aan!

Beperkingen opleggen, uitdagingen aangaan: een nieuwe filosofie.
Het houdt je namelijk weg van dagelijkse rompslomp, want gedachten moeten kronkelen om binnen de opgelegde grenzen een acceptabel gedachtengoed neer te zetten. De grijze hersenmassa maakt overuren, verdriet en sores staan even op het tweede plan. Dat niet alleen, er komen als vliegen op de stroop nieuwe vergezichten of mogelijkheden aangevlogen.

Jonge kinderen zijn meesterlijk in het bedenken van beperkende regels: “Als jij de vader speelt, ben ik de moeder.” Klip en klaar.

Vaak heb ik, met kleinkinderkleuters, Lava gespeeld. Dan zijn, bijvoorbeeld, rode stoeptegels verboden terrein, of een tegel met herfstblaadjes. Het is in alle gevallen niet meer en minder dan een poosje vertoeven in een andere wereld.

Op een mooie zomerdag in deze maand deed ik weer mee met Lava. Terwijl kleindochter hupte van de ene Lava-vrije plek naar de andere en ík voorzichtig mijn oude botten probeerde te sparen, kwamen pardoes haar vragen. Uit háár andere wereld.

“Of je lief bent kies je zelf, maar braaf ben je gewoon altijd, toch?
“Oma, wat doe jij eigenlijk met nutteloze geheimen?”

Je zou denken dat ik, als gepokte en gemazelde dame op leeftijd, op die zonovergoten dag, behoedzaam springend van steen naar steen, hier passende antwoorden kon formuleren.

Nee dus. Nu maar weer eens een uitdaging bedenken.

Willie, 30 augustus 2022

 

Posted in Kleinkinderen, Perspectief | Reacties uitgeschakeld voor Beperkingen

Stommiteit (ZKV-15)

Posted on augustus 27, 2022 by willielek

“Goh, die had ik zó graag gehad, mam!” Wij staan langs de route van de Tour de France, waar de karavaan hebbedingetjes naar het publiek gooit. Het gaat met zo’n vaart, dat het handig is om op tijd te bukken en kinderen te verstoppen.
“Tjee, ze hingen bij de Hema. Had ik het maar geweten.”
Zoonlief verdwijnt met zijn perskaart tussen de wielrenners en ik ga, terug in Nederland, dat varkentje wel even wassen.
Dacht ik. Bij elke Hema in mijn wijde omgeving uitverkocht. ‘Limited edition’ namelijk, een pareltje voor de liefhebbers.
Tot, over geluk gesproken, ik er eentje ontdekte bij een piepklein Hemaatje, enkele dorpen verderop. Lag te verwezen in het magazijn, hoorde deze glunderende moeder bij het afrekenen. Als de wiedeweerga naar huis, inpakken en op de post.                                       Toen ging het mis.                                                                                                                              Het T-shirt met prints van tompoezen, worsten, Eiffeltorens en racefietsen belandde, tussen een stapel oude kranten, per ongeluk in een papiercontainer, drie meter diep.

Willie, 27 augustus 2022

Posted in Kinderen, Verhalen | Reacties uitgeschakeld voor Stommiteit (ZKV-15)

Vervangend vervoer (ZKV-14)

Posted on juli 30, 2022 by willielek

Onze auto stopte in Luxemburg, daarom vervangend vervoer gekregen. Een ongelooflijk dikke Volvo, -de ANWB doet niet zo moeilijk-, maar wij moesten wel onze plannen bijstellen. Niet naar Bosnië, want dat werd voor de Algemeene Nederlandsche Wielrijders Bond iets te gortig.
Wij maakten van de nood een deugd en kampeerden vrolijk een week langer in Frankrijk. Bekijks hadden we zeker: zeventigers in een ieniemienie tentje met vervoer dat een gewiekste beurshandelaar niet zou misstaan.

Die XC60 had zoveel ditjes én datjes én snufjes én knopjes dat wij soms het spoor bijster waren.
“O jee, hoe krijg ik de benzinedop open? Deze bolide lust wel een slokje.”
“Hoe krijg ik mijn stoel naar voor? Ik ben namelijk geen reuzin.”
“Kijk, hij stuurt zelf. Maar kan ik dat ook uitzetten?”

Afijn, na twee weken waren we gewend aan alle elektronische noviteiten, maar wat ruilden hem met genoegen weer in voor onze vertrouwde Skoda.

Willie, 30 juli 2022

Posted in Reizen | Reacties uitgeschakeld voor Vervangend vervoer (ZKV-14)

Koekhuisje (ZKV-13)

Posted on juli 5, 2022 by willielek

Beloofd is beloofd. Kleindochter en ik gaan een koekhuisje maken. Daarom zoek ik een eenvoudige snijkoek, een koek die je zelf kan snijden. Wij hebben een groot stuk nodig voor de begane grond, ook een flink stuk om een puntdak te maken. Dat gaat niet makkelijk met voorgesneden koeken. Waar is een koek zonder poespas en zonder afgepaste sneetjes? Ik denk dat ik zoetjesaan door de “tijd begin te vallen”, zoals dat zo poëtisch heet.
Buisman? Groene zeep? Grof gemalen koffie? Soda? Snijbiet? Menig jong supermarktmedewerker moet het opzoeken op zijn/haar/het mobiel. Gevolgd met de conclusie: “O ja, dat van mijn oma.”
Ik glimlach vriendelijk. Hij/zij/het kan er ook niets aan doen.
Maar dat er bijna geen gewone, doodnormale snijkoek meer te vinden is, daar fronzen mijn wenkbrauwen van.
Misschien reden voor een demonstratie? Nederland plat leggen?

Nuhh, kleindochter en ik zochten sámen een oplossing. Dat werkte wonderwel.

Willie,
5 juli 2022

Posted in Kleinkinderen, Perspectief | Reacties uitgeschakeld voor Koekhuisje (ZKV-13)