Wij maken een puzzel met ontbrekende stukjes, wij prikken zonder prikpen, we kleuren met uitgedroogde viltstiften, wij loomen zonder plankje, wij rijgen kettingen zonder kralen.
Wij verdelen één appel, één banaan en een trosje druiven met zestien kinderen.
Wij maken limonade.
Toch is het een ‘feestje’ om na schooltijd een paar uur bij Oekraïense kinderen te zijn.
In een grote zaal strijken we neer in een hoek bij een grote tafel. Op banken die tegen de muren staan, vermaken balorige jongeren zich. Met het geluid dat bij deze groep past. Gek genoeg geen last van.
Mannen, vrouwen en kinderen (samen ongeveer 250) wonen in Gouda in een oud magazijn van Blokker. Het is hún huis nu, met vier woonlagen. Wat me opvalt hoe schoon het is, hoe iedereen er het beste van probeert te maken.
De taal ben ik niet machtig. De kinderen komen nog niet verder dan “dank u wel” of “alstublieft”. Hier en daar een Engels woord.
Gelukkig is er een dun, maar handzaam woordenboekje, waarin het woord zonnebloem natuurlijk niet ontbreekt. Verder praat ik met handen en voeten. Ik lach en knik en aai soms over een koppie. Wat speelt zich daarin allemaal niet af? Ik heb mijn vermoedens als ik de tronie van Poetin zie, maar wil het niet weten.
In deze BSO telt elke broze glimlach.
Willie,
28 september 2022