Oude barrels en gelikte rijwielen rijden af en aan. Het is mijn taak vandaag om het een en ander in goede banen te leiden. Ik ben een paar uur parkeerwacht -met oranje hesje- bij een zomermarkt op GoudAsfalt.
Zo moeilijk lijkt dat niet, want het zonnetjes schijnt en de fietsers laten zich in het algemeen makkelijk sturen. Toch?
De werkelijk is anders. Ik schaam me diep. Heel diep voor een aantal van mijn onbuigzame, verharde en cynische leeftijdsgenoten. Omdat zij denken dat de wereld van hen is. Omdat zij eisen dat hun stalen rossen gewoon bij de ingang behoren te staan.
Een voorbeeld, er zij meerdere langsgekomen vandaag:
“Goede morgen, welkom! Wilt u even doorfietsen, na het hek rechts. Daar is gratis én bewaakt een plekje voor fietsen. Veel plezier!”
“Welk recht heeft u om te zeggen dat ik hier mijn Koga niet mag parkeren?”
“Dag meneer, dat is een opdracht van de brandweer.”
“OK, maar waarom staan er hier dan wel in de rekken?”
“Die zijn van de vrijwilligers, meneer.”
“Ja, ja. Zij hebben voorrang, natuurlijk. Zo gaat het altijd. Klassenjustitie.”
“Meneer, na het hek rechts, alstublieft.”
Geagiteerd stapt hij op en verdwijnt met standje turbo in de menigte.
Een echtpaar later, met fietsen en tassen van hetzelfde ontwerp, vertrekken verongelijkt omdat zij hun zin niet krijgen.
Is het dan allemaal kommer en kwel? Gelukkig niet. Maar het valt wel op. Jongeren en gezinnen van alle leeftijden, zwaaien uitbundig, wensen mij een mooie dag, bellen even, steken hun hand op, roepen iets gezelligs en peddelen vrolijk naar rechts.
Conclusie: oud worden is ook een vak!
Willie, 18 juni 2023