Daar komen ze, twee schilders Hans en Nico. Zij leunen tegen pensioengerechtigde leeftijd aan. Laten hun schoenen bij de deur, hoewel er in geen velden of wegen klodders verf te bekennen zijn. De overall is ingewisseld voor het opknappak, het is inmiddels al vier uur, nietwaar?
“Ja, wij stoppen vroeg, want we willen bijtijds bij ons meissie zijn.”
“Dat begrijp ik.”
“Overdag lanterfanten wij niet, wij zorgen dat uw huis piccobello in de verf komt, nietwaar Hans?”
“Daar heb ik alle vertrouwen in.”
“Wij hebben van u maar twee dingen nodig: koffie en een wc.”
“Geen geld?”
“Als dat zou kunnen, Hans wat denk jij?”
Hans knikt, hij is duidelijk geen prater. Ik denk dat hij wel goed kan rekenen.
Vervolgens word ik gewaarschuwd dat het een hele klus is, dus dat het wel een paar pakken koffie gaat kosten.
Hans lacht om de grap van zijn maat.
“Mooi pandje heeft u. Wat een grote tafel staat hier. Een metertje of drie denk ik. Zeker een grote familie?”
“Dat kun je wel stellen.”
“Maar wat ik me afvraag, waar heeft u dan de televisie verstopt? Ik zie hem nergens.”
“Komt omdat dit de keuken is. Boven is onze woonkamer.”
“Sapperdeflap Hans, hoor je dat? Gelukkig wel een televisie. En dit is geen pandje dus, maar een pand.”
Ik hoop dat Douwe Egberts als de wiedeweerga koffie in een of ander hamsterpakket aanbiedt.
Willie, 18 mei 2023