Wie mij een beetje kent, weet dat ik niet gecharmeerd ben van de jaarlijkse lintjesregen.
Want wie verdient er een?
– Een juf die de benen uit haar lijf loopt, om nét het ene kindje te helpen, dat zo broodnodig aandacht nodig heeft?
– Een vader die zijn gezin, na de dood van zijn vrouw, prachtig en alleen zijn kinderen opvoedt?
– Een wijkagent, die meer ziet en handelt, dan wat er alleen in zijn functieomschrijving staat?
– Een buurvrouw, die let op hulpbehoevende buren?
– Een moeder, die in de naoorlogse jaren haar grote gezin bestierde?
– Een meneer, die elke week trouw onze vuilnisbak leegt?
Kortom, ik ben tegen de lintjesregen, omdat zovelen hun uiterste best doen om het eenieder naar de zin te maken.
Want: wie wél en wie níet geëerd?
Totdat.
Totdat ik vandaag hoorde dat “de koning het heeft behaagd“ om mijn broer Cock te ridderen.
Cock! Wat heb je het verdiend. Wat jij niet allemaal jarenlang voor de natuur teweeg hebt gebracht. Soms tegen de stroom in, maar dat deerde je niet. Want jij wist heel lang geleden al beter.
Natuur is je passie. Van een aantal hectaren grond (nogal duur in de omgeving van Amsterdam …) maakte jij een natuurgebied. Het leverde je geen riant banksaldo op, maar wel vogels, bloemen, rupsen, bijen, vossen en vlinders. Daarbij hield en houd je de oprukkende nieuwbouw tegen. Zeg maar als een soort Hansje Brinker.
Om over de switch van je cactuskwekerij van “tja, zo deden we het altijd”, naar biologisch maar niet te spreken. Wat een prestatie.
De bescheidenheid zelve, maar recht op zijn doel af, die broer van mij.
Als dat niet een lintje verdient….
Willie,
26-04-2023