Vandaag, dag 27. Uitstellen
Gaat het gebeuren? “Ad calendas graecas.” Wordt 30 april 31 mei? Wordt 31 mei 30 juni? Wordt 30 juni 31 juli? Wordt 31 juli 31 augustus? Enzovoort, enzovoort.
Ik moet er niet aan denken.
Is het uitstel van executie? Bereidt onze MP ons er op voor, dat we zelfs een kerstboom moeten kopen op die anderhalvemeter? Ok. Dan wil ik er een van drie meter. Sjouw ik hem naar huis, en houd ik hem in het midden vast, voor de juiste ‘coronafstand’ links en rechts. (Want hoe moeilijk lijkt dat toch voor sommige mensen in een winkelstraat.)
Gelukkig heb ik ooit óók geleerd, uitstel is geen afstel. Daar vestig ik mijn hoop op. Verjaardagen inhalen, zomaar even winkelen, borrelen bij de buren, vul maar in.
Tijd genoeg komt te laat. Dát is een grappige uitspraak. Het is zoiets als: wanneer je steeds zaken uitstelt kom je altijd tijd te kort. Was het nu maar zo. Ik wil graag écht weer tijd te kort hebben.
Nu ‘creëer’ ik tijd te kort. Ik stel vandaag zaken uit, zodat ik morgen nog wat zinnigs te doen heb. Het kan verkeren in een mensenleven.
Niet te vergeten in het fenomeen uitstellen: de “Marshmallow-test”. Kan een kleuter even wat lekkers laten liggen, met de belofte dat hij straks het dubbele krijgt? Zo ja, is hij dan later een geslaagder/gelukkiger mens in het leven?
De meningen zijn verdeeld. Gelukkig maar.
Toch zou ik die test nu, in deze ‘coronarmoe’, willen invoeren. Wie niet kan wachten, moet verplicht thuisblijven. Zoals Walter Michel (de bedenker van de bovenstaande test) zegt: “De echte kunst is te wachten tot wanneer het echt nodig is.” En nodig is het.
Vervolgens wil ik een T-shirt, verplicht voor elke Nederlander. Met de tekst: “Don’t pass whithin anderhalvemeter.” Graag gedrukt op de voor- én op de achterkant.
Even uitstellen, beste mensen. Net als de zomeruitverkoop.
Morgen, dag 28. Onbewoond eiland
Willie, 10 april 2020