Vandaag, dag 28.
Kinderen voor Kinderen zong in 1981:
“Op een onbewoond eiland
Loopt niemand voor je neus
Ja je voelt je d’r blij want
Lekker leven is de leus
Geen pietsie pech want je hoeft er niets
Valt er niet van je fiets
Ligt op je luie haidewiets
Drinkt met je billen bloot
Melk uit een kokosnoot
Je wordt vanzelluf groot
Op een onbewoond eiland
Zijn alle dagen fijn
Op een onbewoond eiland
Daar zou ik willen zijn”.
Als ik deze week met mijn kleinkinderen spreek, hoor ik toch een “pietsie” minder vrolijk deuntje.
Zij voelen zich nu, bij tijd en wijle, alleen. Niets geen: “Lekker leven is de leus.” Veel hobby’s zijn foetsie, de sporten verdwenen als sneeuw voor de zon. Grapjes met klasgenoten lukken niet zo makkelijk online. De vriendenschaar is beperkt en er lopen 24/7 allerlei huisgenoten wél voor je neus.
Het sprookje van een onbewoond eiland met lianen, jonge aapjes en kokosnoten is wat anders dan deze “intelligente lockdown”. Want dit corona gedoe is van alles niets en van alles een beetje.
Zal ik een onbewoond eiland kopen en daar met de hele, hele familie gaan wonen?
Die eilanden zijn er genoeg, het kost een paar duiten, maar dan heb je ook wat. Moet ik nog een helikopter aanschaffen om er te komen.
Natuurlijk moet er drinkwater zijn, het klimaat een beetje aangenaam, alsjeblieft geen militair oefenterrein en geen gif in de bodem. Een paar vierkanten meters vruchtbare grond en geen enge slangen of steekmuggen.
Wat we in onze tas stoppen als we vertrekken? Ik heb het nagevraagd, ieder mocht slechts één item kiezen. (Néé, jongens er is geen elektriciteit!!!)
Dit heb ik genoteerd:
Een mes, een groot stuk plastic, lucifers, een boek, papier, pen, touw, een kompas, een bal, zeep, een oud laken, Scrabble, knuffels (hier knijp ik een oogje toe), een grote tent, een pan en zonnebrand.
“Op een onbewoond eiland,
Zijn alle dagen fijn.”
Wij zouden het wel redden met z’n allen, voor een poosje.
Juist. Daar staat het: “Voor een poosje.”
Morgen, dag 29. Hoogmis
Willie, 11 april 2020