Misschien werd ik acht jaar, of negen. Zoals het was, een drukke tijd in ons ouderlijk gezin want de chrysant moest geknipt, (chrysanten knip je, rozen snijd je) gebost, gecontroleerd op ‘smet’, de knoppen een voor een in vloeipapier verpakt en dan naar de veiling vervoerd. Werk aan de winkel van ‘s morgens vier tot ‘s avonds elf. Vader en broers kwamen even binnen om stapels dikke boterhammen te verorberen, belegd met kaas of suiker. Of voor een vol bord aardappels met kool of knol. Moeder runde het huishouden als een vliegende kiep: zodra het kon racete zij ook naar de bloemschuur en gaf daar Jan en alleman een lesje in ‘vlug vloeien’. Zij stond haar mannetje.
Jarig in november was, wat je noemt, onhandig dus. Niet dat het in het midden van de vorige eeuw, de gewoonte was grote partijtjes te geven. Geen museumbezoekjes, geen poppentheaters, geen goochelaars, geen ijscokar in de achtertuin. Geen plons in het zwembad met 10 vriendinnetjes, ook al geen make-up sessies.
De kinderverjaardagen speelden zich min of meer af in het anonieme. Ik kan me ook geen cadeaux herinneren, die er ongetwijfeld wel geweest zullen zijn. Misschien werd mijn haarstrik extra mooi gesteven, zodat mijn koppie met piekhaar er toch feestelijk uitzag. Bij de kruidenier haalde mijn grote broer voor schooltijd een half pond Carmels, zoetigheid in een gekleurd papiertje. Op school, ja, daar mocht je uitdelen. De juf maakte ook een strik, van crêpepapier. Dat was nog eens echt jarig zijn.
Thuis gekomen, wachtte mij onverwacht nog een verrassing. Voor het avondeten, brood zoals gewoonlijk, mocht ik bij de slager een stukje gekookte worst halen. En mijn buurmeisje mocht mee-eten. Zomaar.
Mijn vader, die ik de hele dag nog niet gezien had, schrok een beetje van deze uitspattingen. Vroeg mijn moeder de reden.
Toen mocht ik op zijn knie. Hij rook naar chrysanten in de herfst en wij aten met smaak brood met worst.
‘s Avonds in bed wist ik met zekerheid dat ik het meest verwende meisje was van de hele wereld.
Willie, 19 november 2011