Wij zijn reeds enkele jaren bejaard, maar dat zie je niet aan ons vakantie-gedrag. Voor ons geen cruise, geen hotel of een georganiseerd ANWB-reisje. Nog minder een all inclusive.
Wij hebben een tent, twee slaapmatjes en twee pannetjes. Wij slapen als reuzen en eten de sterren van de hemel.
Wij hebben geen last van trage rijen bij het inchecken, geen spanning of het beoogde appartement wel voldoet aan de verwachtingen. Niks van dat al, ons tentje is een toonbeeld van flexibiliteit en zorgeloosheid.
Het is niet uit leggen.
‘Jullie gaan kamperen? Geld te kort ofzo?’
‘Hoe oud zijn jullie eigenlijk? Is het nog wel verantwoord?’
‘Gewoon in zo’n klote tentje, waar je kruipend en in het donker je bed moet opzoeken?’
‘Geen eigen sanitair? Ik moet er niet aan denken. Wat een armoe. Gruwel.’
‘Geef mijn portie maar aan Fikkie.’
Wij verblikken of verblozen niet en gaan op pad. Ook dit jaar. Natuurlijk.
Kijk, dat mijn rechterarm wat gehavend uit de strijd is gekomen, dáár kan de tent ook niets aan doen. Met een flinke voorraad verbandmiddelen en adviezen van een Franse apotheek vierden wij vrolijk onze vakantiedagen onder een stralende zon.
Terug in Gouda, ter geruststelling, toch even naar de huisarts.
‘Zo, die wond is goed behandeld in Frankrijk. Ziet er goed uit. U kampeert nog? Vooral blijven doen. Want het gemis van kamperen kan ik niet behandelen, maar wel een wond. Dat is ons metier.’
Zo’n dokter? Daar ga ik voor.
Willie,
19 augustus 2023