Sinds oktober 2005, toen ik dit boek kreeg van een bovenste beste collega, is het mijn “lievelings”.
Ik werkte destijds als taaldocent op AZC’s, zag en hoorde veel. Vaak sloot ik, aan het eind van de lesdag, bedrukt de deur van het klaslokaal. Happy me, dat er in ons werkkamertje altijd een luisterend oor was.
Mijn tweede -herlezen- boek maakte me toen, vijftien jaar geleden, duidelijk hoe naast ellendig verdriet, mensen ook lichtpunten verzamelen.
Deze week raakte het verhaal me opnieuw, hoofdstuk voor hoofdstuk. We hebben namelijk niet zo veel te willen: Meneer Lihn niet als slachtoffer van een brute oorlog, wij niet als slachtoffers van een pandemie.
Meneer Linh, de hoofpersoon, weet alleen zelf nog hoe hij heet. “De oude man heet meneer Linh. Hij is de enige die weet dat hij zo heet want iedereen die het wist is om hem heen gestorven.” Bombardementen, hè.
In zichzelf gekeerd zoekt hij, in zijn nieuwe ‘vader’land, naar iets, wat voor eeuwig onder de puinhopen ligt. De kracht van meneer LInh is, dat hij trouw blijft aan zijn integriteit. Hij toont respect en veroordeelt nooit. Wat een karakter. Chagrijn staat niet in zijn woordenboek.
Lieve meneer Linh, ik heb je deze week niet één keer herlezen, maar wel drie keer. (Want zo dik ben je nu ook weer niet!) De ontroering werd er niet minder om.
Je hebt me geholpen om onze tweede lockdown in een breder perspectief te zien.
Willie,
21 oktober 2020
“Boeken in tijden van corona, deel 2.”
Het kleine meisje van meneer Linh (2005)
door Philippe Claudel