Durft hij het te vragen? Gaat zij hem niet de deur wijzen? Want de keuken, en alles wat daaraan vast zit, is haar domein: Keulse potten, een appelmoeszeef, weckringen, kurken en dopjes, omgewassen jampotten of een vermolmd boterschaapje. Puddingvormen, ook een peper-en-zoutstelletje met Alex (zout) en Maxima (peper). Een gehaakte theemuts uit de zeventiger jaren en een servies gespaard door haar moeder, met zegeltjes van de Gruyter. Koffiemokken via DE. Een kaasschaaf, verkregen na jarenlang plakken en rekenen bij de kaasboer op de donderdagse markt. Nee, in haar keuken is niets aan het toeval overgelaten.
“Met zuinigheid en vlijt, bouwt men huizen als kastelen”, vrij omgekeerd vertaald: “My kitchen is my castle.”
En nu. Durft hij de stoute schoenen aan te trekken? Al dagen zoekt hij naar een oplossing. Want werk gaat voor, soms zelfs vóór het meisje. Het is vandaag de dag niet makkelijk om de functie, waarvoor hij is aangesteld, naar behoren uit te voeren.
Hij kan onmogelijk na elke actie zijn handen wassen. Zijn dunne vel, want eerlijk is eerlijk, hij is ook geen twintig meer, wordt kriegelig van al die ontsmetting. Toen gister zijn laatste nachtdienst er bijna opzat, kreeg hij een slim idee. Zijn glimlach weerkaatste in het maanlicht.
De voordeur behoedzaam sluitend, sok voor sok de trap op, slechts een klein peertje aan,
alles in het werk gesteld om zijn keukenprinses niet gramstorig te maken en hopend op een positief antwoord.
“Truus, mag ik een dienblaadje uit jouw keuken mee naar mijn werk?”
Zijn snor trilt van zo’n ‘brutale’ vraag.
’s Anderendaags reis ík met de trein naar Groningen. Heel vroeg. De deuren van de coupe gaan breeduit open. Een conducteur met snor begroet ons, de reizigers, joviaal. Hij heeft er duidelijk zin in.
“Goedemorgen deze morgen, het is nog vroeg, maar wilt u uw plaatsbewijs op mijn dienblaadje leggen? Krijgen we allemaal geen corona. Met dank aan mijn Truus.”
Licht gegniffel, maar vanaf gister zijn Truus en haar conducteur met snor, mijn corona- helden.
Willie, 27 september 2020