Panta rhei

Omdat alles stroomt, niets stilstaat, niets eeuwig is, waag ik het erop.
Misschien een beetje water bij de bisschoppelijke wijn? Vooral in de glazen van de voor- én de tegenstanders van *…..* Piet?

We wassen ons op zaterdagmiddag niet meer in teilen. Gehaakte borstrokken liggen in het museum. De kruidenier heeft zijn assortiment aangepast, de kachel met kolen heeft plaatsgemaakt voor een aangenaam verwarmd huis.
Vader doet méér dan alleen het vlees snijden en moeder werkt ook al buitenshuis. Haar schort heeft ze aan de wilgen gehangen en ingeruild voor een hip vest. De zondagse vermicellisoep is een brunch geworden.

Mode, bloemschikken, huisinrichting, vervoer, de boor bij de tandarts: niets is meer wat het vroeger was.

Tradities verdwijnen als sneeuw voor de zon.
Wie maakt er nog echte surprises op vijf december?
Wie trekt er, ‘zoals het hoort’, lootjes?
Wie buigt zijn hoofd in nachtelijke uren nog over een gedicht?
Wie zet in 2019 de kerstboom op de vierentwintigste december?
Wie laat, traditiegetrouw, in de advent elke zondag één kaars extra branden?
Wie wandelt dit jaar in het donker naar de nachtmis van Kerstmis, om daarna te ontbijten zonder cadeautjes?

Mijn bedoeling van deze vragen moge duidelijk zijn. Er zijn eeuwenlang verschillende ideeën over hoe te leven. Daar helpt geen lief moedertje aan.
We hebben ingeleverd, natuurlijk. We hebben nieuwe gedachten omarmd, gelukkig.

Panta rhei, alles stroomt, binnen de begrenzing van oevers.

Willie, 22 november 2019

This entry was posted in Perspectief. Bookmark the permalink.

Comments are closed.