Heus, er is genoeg. Uit alle windstreken komen grote dozen, tassen en koffers binnen. Deze zijn propvol gestopt met allerhande babykleertjes, wollen dekentjes, uitgespeeld speelgoed, pantoffeltjes en ‘nog net’ nette laarsjes. Nichten en neven groeien als kool, de gezinnen her en der zijn compleet. Dán mag, wat uitgegroeid en overbodig is, naar de aanstaande jongste telg van de familie.
Daar, in de Alpen in het verre Frankrijk, liggen nu stapels met roze en blauw goed. En alle kleuren er tussen in. De ouders willen namelijk een verrassing: niemand weet of het een bergklimmertje of een bergklimmerinnetje wordt. Maar beiden zullen niet omkomen van de kou.
Heus, er is genoeg. Maar toch wrikt iets. Hoe verduiveld mooi en super handig alle spullen zijn, het blijft gedragen en gebruikt. Dat zal de baby een zorg zijn, maar voor een moeder is elke boreling de enige op dát moment. Daar hoort iets nieuws bij.
Schoondochter en ik wandelen door meters sneeuw naar een winkel waar bollen wol te koop zijn. Of er in deze kerstvakantie een dekentje gebreid kan worden, speciaal voor het kindje dat komen gaat? De moeder kiest de kleuren, nog even gender neutraal.
Natuurlijk reken ik me rijk dat het mij gevraagd wordt. In het huis, waar het wiegje klaar staat, nestelt ‘oma Pays-Bas’ zich voor de haard en zet zeventig steken op.
Ik brei het baby’tje tegemoet.
Willie
4 januari 2018