Triomfantelijk loop in met een fles likeur door de winkelstraat. “Bruidstranen” staat er op het etiket. Alhoewel ik geen idee heb hoe het zal smaken kan ik me er wel iets zoetigs bij voorstellen. Bruiden en tranen, een eeuwenoude combinatie van heimwee naar zoete herinneringen en dromen van dezelfde smaak. Zoet dus.
De dochter trouwt. Het gezin heeft het er, ieder op zijn of haar manier, druk mee.
Een speech voorbereiden, weten wat wel en niet benoemd wordt, wat ter zake doet. Achterhalen waarom trouwen zo leuk is en vragen waarom nou juist die ene het jawoord krijgt. Daarnaast foto’s van lang geleden verzamelen, de slappe lach krijgen om de vader met baardje van vroeger. Om het toen nog scheve tandenbekkie van de bruid of om de moeder met haar twee paardenstaartjes. Foto’s voor de Grote Bruidsquiz worden gewogen en soms te licht of soms te zwaar bevonden. Eenmaal gerangschikt en opgestapeld zijn ze een vrolijke afspiegeling van de jeugd van Bruid en Gom. Ook het vrijgezellenfeest maken: de onverwachte motorrijles voor de bruid geeft bij voorbaat al zoveel binnenpret dat dit feest al ineen heel vroeg stadium bejubeld wordt. Voor het bruidsmeisje worden twee jurkjes genaaid: een fel blauwe een een zacht lila. Pas en passend over het hoofdje van de donkere krullenbol valt de constatering dat zacht lila de perfecte combinatie is voor dit prinsesje. En dan: rozen zoeken. Groot of klein. Wit of crème. Roze of donkerlila. De bloemenman is blij met ons. Elke week koop ik een kleine zending en bezorg het bosje verwachtingsvol ten huize van de bruid. Eindelijk weten we het. Het worden de rozen uit Equador. Dat op de dag voor het feest de bloemen niet geleverd konden worden, ach… Ik maak het mooiste boeket van mijn leven met zacht groene, lila getinte rozen uit een ander ver land.
Naast kleine jurkjes, vergeelde foto’s, wensen en organisatietalenten is er het allergrootste item nog onbenoemd. Het verhaal van de bruidsjurk. Veel winkels, paleizen of ateliers, veel kilometers, veel passessies. Evenzoveel mitsen en maren bij de stoffen, de modellen, de snitten en de ruchjes. Maar ik geniet al die keren. Het is een niet te beschrijven emotie in de moederdochterrelatie: waar eerst de historie nog gedeeld is, komt er nu een ongedeelde toekomst. Dochter verlaat, met haar Ja-woord, toch maar officieel het nest, zij het dat er praktisch op dit moment niets meer verandert. Mijn geheugen weet dat dertien jaar geleden de vleugels al uitgeslagen zijn. Maar goed.
Twee dagen voor het feest reist de bruid vanaf Amsterdam in alle vroegte naar Den Haag. De moeder doet hetzelfde vanaf Gouda. Met in haar tas tientallen meters lint voor bloem en strik. De kleuren van het lint zijn, net als de rozen, na ampele overwegingen al goedgekeurd.
De bruid past en straalt in haar jurk, ons geluk kent geen grenzen. Plots, gevoed door emotie en ondervoed door slaapgebrek en spanning barsten de tranen los. Zoute bruidstranen. Ik zou ze willen opvangen, ze willen wegknuffelen. Ik zou op dit moment zoveel willen wat ik niet kan.
’s Avonds, wanneer we aan tafel genieten van de laatste avond thuis ontkurken wij de zoete tranen en kunnen we slechts naar elkaar glimlachen.
Het is goed zo.
Willie
17 oktober 2006