Met beelden van de onnoemelijke aardbevingsramp nog in mijn achterhoofd loop ik door een zonovergoten winkelstraat in Gouda.
Het lijkt wel lente. Jassen niet meer gesloten, petten en mutsen liggen nog thuis. De tred valt onder de categorie: huppelend.
Het zit me dwars. Wie, waar en waarom? Waarom stond mijn wiegje veilig hier? Of wordt het een kwestie van tijd, dat de zeespiegel óns verzwelgt?
Een vrolijke moeder doet boodschappen. Aan haar ene hand een meiske van een jaar of drie. Aan haar andere hand een tas met gezellige inkopen. Althans, dat denk ik, want zo zien zij er ook uit. Het leven lacht hun toe op deze prille warme lentedag.
“Mama, gaan we ook naar de Hema?” De kleuter trekt zachtjes aan de hand van haar moeder.
“Nee, schat, we gaan lekker naar huis.”
Nee schat, we gaan lekker naar huis.
Nee schat, we gaan lekker naar.
Nee schat, we gaan lekker.
Nee schat, we gaan.
Nee schat, we.
Nee schat.
Nee.
Hoeveel moeders en kindertjes in het aardbevingsgebied hebben helemaal geen keuze?
Wilie,
16-02-2023