Vandaag, laatste dag. Toch
Tóch komt er een eind aan mijn corona gerelateerde verhalen. Bijzonder was het, dat ik de eerste honderd dagen als vanzelf in de middag rond twee uur achter de laptop kroop, en keer op keer “iets op papier” kwam. Het was een houvast, een regelmaat ten tijde van de intelligente lockdown, zo gaf ik een draai aan de beperkingen. Ineens had ik tijd in overvloed.
Daarbij kan ik wel fysiek tot een doelgroep gebombardeerd zijn, maar het koppie werkt nog best en, zoals in mijn hele leven, ben altijd op zoek naar oplossingen of uitdagingen.
Maar nu is het over.
De voor mij de zo broodnodige buitenhuizige activiteiten, zwermen plotsklaps als een nest vliegende mieren om mijn hoofd. Nu besef ik terdege wat ik gemist heb. Het maakt me bijkans nederig.
Even hier, even daar, nachtje ver weg, avondje luisteren, pontje varen, geitjes voeren, kopje koffie halen, afzwemmen bijwonen, bedjes opmaken, picknicken, zieken bezoeken.
Dat het afwegen is, -hoe nu om te gaan met mijn zelf benoemde “cruciale onthouding”-, blijft.
Ik houd de volwassenafstand in ere.
Ik pronk met hippe kinderzeep naast de kraan.
Ik was, én was, én was, van kussenslopen tot monddoekjes.
Ik proef niet meer vóór, of de soep te heet is.
Ik bezoek aarzelend lege terrassen.
Ik winkel selectief.
Ik sop me een hoedje na elk bezoek.
Want cruciaal blijft dat iedereen voorzichtig is, toch?
Willie, 13 juli 2020
(Vanaf augustus, weer als vanouds, al 15 jaar lang, twee schrijfsels per maand)