Vandaag, dag 47. Zuster Prudence
Er was eens een tijd dat ik, bakvis nog, op de middelbare school een kussensloop “met de hand” maakte. Met naald en draad, met stik- en flanelsteken. Want, zo hield de handwerknon, Zuster Prudence, onze klas voor: “Hoort goed, mijn kinderen. Jullie moeten je in het leven altijd kunnen redden. Dus wij gaan met de hand een sloop maken.”
Wij gniffelden niet eens en haalden ook niet onze schouders op. Wij gingen zoet en braaf aan de slag. Wij vonden haar ook een beetje zielig.
Maar als volwassenen niet in de buurt waren, noemden wij haar Zuster Prut, omdat er altijd wat spuug bij haar linker mondhoek hing.
Elke dinsdagmiddag was zij daar, Zuster Prut. In habijt en met een kap op heur hoofd. Wij mochten niet praten tijdens die twee uur durende les, alleen onze vinger opsteken als de draad op was.
Twaalf meisjespubers en een non, (de achttien jongens uit onze klas hadden timmerles: een nachthok voor een konijn, ook alles handmatig) je kon letterlijk een speld horen vallen. Wanneer je de sloop klaar had, was er een nieuwe opdracht. Het borduren van een kleedje met een kelk, een hostie en twee duiven.
“Voor het laatste sacrament, want de mens wikt en God beschikt.” Aldus Prudence. We mochten kiezen uit: DMC lichtblauw, donkerblauw en wit. En er was één draadje oranje voor de snavels.
Mijn verstandige en handige moeder had mij al jong de kunst van het handwerken geleerd. Dus was ik snel klaar met beide opdrachten. Toen mocht ik kloostersokken stoppen.
Zuster Prudence. Geen eeuwigheid heb ik meer aan haar gedacht, haar voorzichtigheid is door mij en door velen ruimschoots overboord gekieperd.
Nu naai ik mondkapjes van versleten lakens. Op een naaimachine, dat wel. Naast het gezellige gezoem van mijn Bernina (1968) hoor ik stiekem de mantra van Zuster ‘Voorzichtigheid’:
“Jullie moeten je in het leven altijd kunnen redden.”
Morgen, dag 48. Regen
Willie, 30 april 2020