Vandaag, dag 22. Voortschrijdend
“Voortschrijdend inzicht”, een term die ik heb geleerd, om terug te mogen komen om míjn waarheden, inzichten en overtuigingen bij te stellen.
Met de haren die grijzen en de jaren die rijzen, ben ik menigmaal van een uitgesproken standpunt afgegleden. Liever gezegd: vaak hard gevallen. Ik heb meningen moeten én mogen herzien. Ik ben opvattingen in een ander daglicht gaan zetten. Kostte soms enige moeite, maar gezond verstand kreeg keer op keer de overhand.
Twee weken geleden was het opnieuw zover.
‘In sociale onthouding? Ok, dat kan ik wel aan hoor. Maar ik wil jullie en de kleinkinderen N.I.E.T zien. Dat trek ik niet. Ik ben geen aquarium-oma. Zwaaien achter glas en de kruintjes niet ruiken? Spaar me de moeite, ik kan dat niet aan. We skypen wel en zo.’
‘Goed mam, we snappen je.’
De weken, dagen, uren, minuten, seconden verstrijken. Gedachten en gevoelens hebben hun eigen dynamiek.
Vrijdagmiddag wordt er op het raam geklopt. Een gulle bos blommen verschijnt in mijn gezichtsveld. Daarachter nog een gullere lach van een mooie jonge vrouw. (Naam en adres bij de redactie bekend). Ken ik haar? Natuurlijk. Als ik haar zie, zie ik mijn jeugdige spiegelbeeld.
Man en ik openen de deur, wij blijven op het matje, zij legt de enorme ruiker neer (‘namens iedereen, hoor’) en rekent de anderhalve meter. Geleund tegen een geparkeerde auto aan de overkant van ons straatje, vertelt zij hoe het nu allemaal gaat met haar verre broer in de bergen, haar zus met het grote gezin en haar Harense broer, met grote zorgen om zijn studenten. Maar vooral vraagt zij hoe het met ons gaat.
Ik ben verbaasd dat ik dit aankan, je dochter niet knuffelen, wel haar liefde voelen. En de voelbare zorg van de andere drie kinderen, die dichterbij zijn dan ooit.
Voortschrijdend inzicht. Gelukkig maar.
Morgen, dag 23. Langs
Willie, 5 april 2020