Toen mijn moeder in 1998 overleed, wilden wij een gedicht op haar kaart, de rouwcirculaire, zeg maar. Onze dorpse doodgraver, tevens uitbater van het plaatselijk café en organisator van de kermis, was zeer stellig over de mogelijkheden. Zoveel nieuwigheden had hij nog nooit gehoord. Hij had slechts twee soorten kaarten, een met kruis en een zonder kruis. Daar hadden wij het mee te doen, op dat moment leek het ons ook niet relevant. Maar achteraf…
Anno 2011 zijn verschillende trends in de branche (spreek uit: branzj), aldus Mijndert Rebel, eigenaar van een begrafenisonderneming, vandaag in een gratis treinkrant. De familie Rebel is overigens sinds mensenheugenis begaan met de doden. Hij herinnert zich dat zijn opa, slechts twee kisten in de aanbieding had, ook geen echte keus. Wat was het leven eenvoudig toen. Misschien.
Even terzijde, je naam is Rebel en je hebt het meest conventionele beroep ter wereld?
Anno 2011, er is nog meer gaande. We willen geen koffie en cake, maar wijn en wilde aardbeien. (zoals Silvia Witteman zou zeggen: ik verzin dit niet).
Bovendien zijn er inhaalbijeenkomsten. Het familiediner voor de dode. Altijd in onmin geleefd met pa, ma, broer, zus, oom? Gelukkig is daar, hoepla, de inhaalbijeenkomst, zodat de onverwerkte boosaardige gevoelens alsnog postuum een plaatsje kunnen krijgen. Wie weet haakt de EO hier op in, dan moeten zij wel hun grote witte limousine overschilderen.
Hier word ik rebels van.
Willie ( n.a.v. een artikel in de Metro, 08-11-2011)