Vandaag, dag 93. Even
Nog even en ik stop ermee. Dan is mijn “Decamerone” volbracht.
Al bijna honderd dagen zit ik elke middag aan een tafel voor het raam in onze woonkamer op de eerste verdieping. Ik kijk uit over de straat, over een grote boomrijke tuin en daarachter draait een molen. De markiezen laten het zonlicht gefilterd op mijn toetsenbord vallen.
Ondertussen zijn de bomen van kaal naar weldadig groen getransformeerd, is er hoog in een kruin een nest gebouwd, waar nu jonge kraaien uitvliegen. Ik heb straatruzies tussen katers en poezen zien en horen uitvechten. Ik weet wie de hondenpoep niet opruimt.
Vanaf de eerste “sociale-onthouding-dag” schrijf ik over hoe deze heftige wereld mij overvalt. Het geeft voldoening en houvast. Het levert af en toe flinke discussies op. Of complimenten.
Het zoeken naar de juiste woorden, het lezen van achtergrondinformatie, het beschouwen en observeren kost tijd. Reken voor elk woord minimaal een minuut. Kijk, precies daar zit h’m nou de kneep.
Want. Het wordt zomer en corona houdt niet van een warm briesje. Ik mag én ga er, “gepast” op uit. Wat een weldaad. Kinderen roepen, de zee lonkt, de tent wil van zolder, vrienden poken de barbecue op, de bergen verzoeken, familie wacht. Ik ga weer tijd te kort krijgen. Wat een luxe.
Kortom, ik vind het bijna welletjes, ik ga terug naar mijn oude schrijfgedoe: twee blogs/verhalen/stukjes/schrijfsels per maand.
Totdat.
Morgen, dag 94. Ziel
Willie, 15 juni 2020