Vandaag, dag 92. Fomo
“Tjee, lang niet gezien. Heb je nog last van fomo?”
“Af en toe, maar corona is een goed medicijn.”
“Beter dan de gesprekken met je psychologe?”
“Praat me er niet van. Volgens mij had zij er ook last van.”
“Van fomo? Was zij ook bang dat zij veel miste?”
“Erger nog, zij keek voor mijn gevoel constant op haar mobiel.”
“Ehh? Werd je daar niet mataglap van?”
“Een beetje”
“Dus zij luisterde niet echt naar je?”
“Allesbehalve.”
“En hoe is het nu verder met je?”
“Toen kwam dus corona, de reddende engel. Ik kan en mag niet zo veel. Ik leef nu jomo.”
“Gelukkig?”
“Duurde even. Maar tel meer dan ooit mijn zegeningen.”
Morgen, dag 93. Even
Willie, 14 juni 2020