Vandaag, dag 54. Routekaart
Vandaag zou mijn moeder jarig zijn. Heel af en toe vierde zij haar verjaardag op Moederdag, dan was het dubbel feest. Alhoewel, in een kwekersgezin met frisse snijbloemen zijn de eerste weken in mei niet de rustigste. Wat heet.
Het kon gebeuren dat mijn vader bijkans vóór het toetje al in slaap sukkelde. Ooit viel een van mijn broers letterlijk van vermoeidheid van zijn stoel.
Dus. Mijn moeder hing zelf de slingers op. Figuurlijk dan, ik kan me niet herinneren dat er bij ons thuis slingers waren. Geld was toen, in de naoorlogse jaren, voor andere zaken nodig.
In de tijd die erop volgde, er kwam meer geld en rust in de tent, sloeg mijn moeder aan het borduren. Kruissteekjes via ingewikkelde telpatronen. Er ontloken fantastische kunstwerken onder haar handen.
Op en gegeven dag kruisssteekte zij een spreuk:
“Van het concert des levens krijgt niemand een program”.
Jarenlang hing het boven de bank in de woonkamer. Als waarschuwing? Als vermaning? Als les?
Ik had er niet veel mee op, vroeg me zachtjes en stiekem af, waarom het niet andersom was:
“Van het program van het leven krijgt ieder een concert”.
Heb het nooit mijn moeder durven vragen, dat was niet de bedoeling.
Enne, ze had het vast niet voor niets zo netjes geborduurd en zo’n prominente plaats gegeven.
Ik vond het verdrietige woorden.
Nee, dan de mijne, die omdraaiing!
“Van het program van het leven krijgt ieder een concert”.
Allemaal een partituur mee bij de geboorte met heldere paukenslagen, intiem vioolspel, tetterende trompetten, tokkelende harpen, lyrische accordeons, brommende bassen, heldere hoorns en iele triangels. Zullen we er nog een draaiorgel bij doen?
Ok. Iedereen dus een partituur voor zijn leven. Bij elke afslag des levens, die je, gewenst of ongewenst, moet maken, zet de muziek de toon.
Zeg maar een soort “Routekaart”, maar dan anders.
Morgen, dag 55. Volle maan
Willie, 7 mei 2020