Vandaag, dag 50. Goud
‘O, dat doe ik wel even, -optimist als ik ben-, elke dag een stukje schrijven met voelsprieten naar corona.’ In mijn argeloosheid dacht ik half maart dat het zo’n vaart niet zou lopen met die “sociale onthouding”. Een dag of tien, elf, misschien twaalf? Hooguit twee weken door die zure appel bijten en vervolgens weer gaan en staan waar mijn hoofd en hart zo’n behoefte aan heeft.
Buiten het geniep van dit virus gerekend.
Dít gouden jubileum had ik niet willen bereiken. De vlag wappert niet aan de gevel, er is nul taart en geen fanfare. Ook geen ruiker van de burgemeester. Het kan me, bot gezegd, gestolen worden.
Alleen, het is de kille waarheid: zeven weken en één dag min of meer tussen vier muren.
Wat begon als een goedgemutst grapje, elke dag een Corona-Schrijverijtje, is nu geworden tot een van mijn vaste rituelen. Naast de vazen met verse bloemen, de dagelijkse vroege wandelkilometers, de skype contacten, een lekker geurtje en een vrolijk jumpertje.
Een ritueel zou geen ritueel zijn, als hij geen houvast bood. Daar is de clou.
Vijftig dagen lang vond ik een onderwerp, soms kwam het van heel, heel ver, soms kwam het ‘floeps’, mijn hoofd ingevlogen. Soms was het verhaal allang in gedachten geschreven, een andere keer kostte het een halve dag, om een hálf woord op papier te krijgen.
Wat voelde ik me opgelucht als, meestal na ramen lappen of nog gewichtigere zaken, de woorden vanzelf kwamen.
Een vijftigjarig huwelijk heet goud.
Dit huwelijk van Corona-Schrijverij & Willie heeft het ook gehaald, trouw gaan zij samen verder.
Tot het van overheidswege ontbonden wordt.
Morgen, dag 51. Onkruid
Willie, 3 mei 2020