Vandaag, dag 49. Zandloper
Hoe zo’n klein keukenattribuut mij vandaag al uren verstrooit. Het houdt me van de straat, en dat is, geloof ik, nog steeds de bedoeling. Nietwaar MP?
Waarom ik op dit onderwerp kwam? Ik las deze week in een mail: ‘Als je het echt niet meer weet, doet de tijd de rest. Gewoon af en toe de zandloper omdraaien.’
Zo gezegd zo gedaan. Er daar staat ie nu, op mijn bureau. Mijn ‘hourglass’ heeft een tijdspanne van vijf minuten. Ik moet hem nog heel wat keren omdraaien, voordat ik corona-proof ben.
Normaal is hij een trouwe bondgenoot in de keuken voor zachte eitjes. En op school was hij een maatje tijdens spreekbeurten.
Met zand de tijd meten, een slim bedenksel van een monnik, ettelijke eeuwen geleden. Op schepen van stoere ontdekkingsreizigers waren zandlopers in groten getale aanwezig, vele met een andere doorlooptijd. Ook gevonden: langdradige predikanten kregen er een (van zestig minuten) op hun kansel.
Nog meer ontdekt: na de crematie is het mogelijk om je as, of een deel, in een zandloper te laten verwerken. Banaler wordt het niet.
‘Chris, draai jij mama even om als het water kookt, de pasta heeft precies vijf minuten nodig.’
IJzeren Hein heeft een zandloper als attribuut. Maar dát gaat meer over de tijdelijkheid van het leven.
Een ding weet ík zeker: ik wil nooit, never nooit in het keukenkastje van mijn kinderen staan.
Morgen, dag 50. Goud
Willie, 2 mei 2020