Vandaag, dag 48. Regen
Noach wist hoe hij een ark moest bouwen. Zijn Heer gaf hem de precieze maten door. Een schip van 135 meter lang, 22 meter breed en 13 meter hoog. En drie verdiepingen. Want het ging regenen, pijpenstelen en nog meer.
De Heer was namelijk boos omdat de mensen, die hij geschapen had, zich niet netjes gedroegen. Er moest een lesje geleerd worden.
Noach was in de ogen van de Heer wél een brave man, zijn echtgenote hield zich ook aan de regels: zij mochten overleven. Gelukkig waren hun drie zonen voortreffelijk opgevoed, derhalve behaagde het de Heer dat ook zíj en hun vrouwen niet verdronken in die watersnoodramp. Dus? Met de hele familie veilig de boot in.
Ook alle dieren leken mee te mogen. Maar daar stak de Heer wel een bestraffend vingertje op. Van de reine (?) dieren mochten zeven paartjes, van de onreine (?) slechts één mannetje en één vrouwtje.
Discriminatie nog ouder dan Methusalem…
Regen. Het regende veertig dagen, een soort quarantaine dus. Deuren en luiken dicht: koetje melken, verse eiertjes rapen en misschien toch een van die zeven reine lammetjes slachten.
Wanneer na 150 dagen het water is gezakt, komt de een duif vrolijk met een takje terug gevlogen. Iedereen weer naar buiten, de vrijheid in. Als beloning schenkt de Heer aan Noach, ook al zijn nazaten, hoop. Een regenboog wordt ten tonele gevoerd.
Daarnaast belooft de Heer: “Blijven jullie jullie allemaal zoet? Dan komt de aarde nooit meer blank te staan.” (Laten we het hopen)
Mooi verhaal van Noach, maar Mesopotamiërs en nog andere oude volken, hadden hun eigen versie van vloed en verderf.
Regen. Het druppelde vandaag flink in onze stad. Wij zitten, anno 2020, ook in een soort “ark”. Gelukkig hebben wij geen varken op zolder of een zwaan in een teiltje.
Wij wachten op een duif, die met een briefje van het RIVM komt.
Morgen, dag 49. Zandloper
Willie, 1 mei 2020