De Duitse politie is maandag gebeld vanwege overlast in het plaatsje Lörrach. Eenmaal ter plaatse bleek het te gaan om een man die ruzie met een papegaai aan het maken was. Aldus Nu.nl
Er was eens een papegaai in het plaatsje Lörrach (what’s in a name?), die goed geluisterd had naar de hond van zijn vrouwtje. Lorre kon namelijk heel goed blaffen.
De papegaai had graag willen praten of zingen, maar dát hoorde hij niet zo vaak. Hij had geen vrolijk baasje. Elke keer als zijn bazin weg was, hij en de viervoeter thuis moesten blijven, begon de laatste overtuigend te blaffen.
‘Wacht,’ dacht Lorre, ‘ik heb een extra dingetje in mijn hoofd, daarmee kan ik elk geluid nadoen. En zo geschiedde. Na enkele maanden blafte de papegaai als een roedel waakse terriërs. Alleen wist Lorre niet wat ‘waaks’ was, hij gebruikte zijn syrinx de hele dag.
Op een dag werd het vrouwtje verliefd, de minnaar kreeg de sleutel van haar huis.
‘Woeaf, grr, waf, waf,’ klonk het vanachter de tralies toen de geliefde binnenkwam.
‘Wat krijgen we nou? Een hond in een kooi?’
‘Woaf, woeg, grrrrr, woaf,’ kefte Lorre
‘Hou je snavel, rot beest.’ Het geluid kon de minnaar niet bekoren.
‘Waf, groef, woef, grrrr, woaf, waf,’ jankte de vogel verder.
‘Kop dicht, of ik doe je wat.’
‘Ggg, woaf.’ Hij brieste vrolijk verder.
De man gaf zich niet gewonnen. Lorre ook niet.
Hoe het toch goed afliep? Een lieve bezorgde buurman belde de politie om zoveel burengerucht. Met gillende sirenes kwamen de uniformen op het tumult af. Zij waren blij verrast en zongen:
‘Papegaaitje, leef je nog?
Ie-a-dee-a.
Ja, Polizei, ik ben er nog.
Ie-a-dee-a.
Ik heb geblaft en ik heb gekeft.
Ie-a-dee-a, wroef!
Willie
16 mei 2018