Kinderen

“We hebben kinderen gekregen in de stellige overtuiging dat de wereld door hen mooier zou worden”, aldus de ouders van de overleden Mieke van de Voort vandaag in de Volkskrant. Zij, de ouders, vertellen trots en genereus over hun dochter, die ondanks haar talenten besloot in eind aan haar leven te maken. Of zie ik het verkeerd, is het niet ‘ondanks’, maar eerder ‘dankzij’.
Ik weet het niet.
Ik weet het niet.
Deze dagen regenden de wolken tranen in mijn geboortedorp. Wij verzamelden ons bij het graf van Marco, de zoon van mijn broer. Hij werd slechts 39 jaar oud, ook hij maakte de wereld mooi. Hij lachte en schuddebuikte met zijn vrienden, hij stoeide met zijn neefjes, hij begreep zijn mooie jonge nichtje. Hij vroeg raad aan zijn vader en eerde zijn moeder. Hij wilde een alledaags leven leiden.
Zo gewoon, maar voor Marco zo moeilijk. Alledaagse zaken: met vrienden en een vrouw. Met familie en zijn motor.
Het lukte hem maar niet alle handreikingen op de juiste waarde te schatten en gelukkig te zijn. Soms wel voor even, soms zelfs voor een langere tijd. De postume verhalen spreken over feest, geluk en glimlach. Maar eigenlijk nooit over rust.
Mijn grote stoere neef zocht en reed rond. Tankte zijn Kawasaki vol en verblijdde zijn broer en zus met een bezoek op verre vakantiebestemmingen. Kilometers maken, doch met het oog op oneindig. Hij versleet meer dan menig kuub asfalt langs de oevers van de Lek en zocht de einder. Als een Fata Morgana was daar steeds weer de ontgoocheling.
Geluk kun je niet pakken wanneer je de handvaten niet tot je beschikking hebt.
Ook schaffelde hij in het bosje, achter de kwekerij van zijn vader, zocht en vond niet.
De stemmen in zijn hoofd wisten het ook niet meer. Zoveel hield hij van zijn ouders. Van zijn broer en zus. Hij vertrouwde hen tot op het bot.
En toch.
Dat zoeken en niet kunnen pakken. Die angst. Angst die groter werd en groeide en groeide tot woensdag 5 januari.
“Wie weet als ik nog even ga helpen bij papa op de kwekerij, wie weet als ik toch nog een nieuwe trui koop? Wie weet voel ik me dan anders?”
Of waren het luchtspiegelingen en wist Marco wat hem te doen stond?
Er zijn meer vragen dan antwoorden, maar een ding is zeker:
Ook hij maakte de wereld mooier.

Willie
13 januari 2011