Hoog in de lucht zwermen wat vogels uit, zij twitteren hun liedje. Zij boodschappen elkaar over subtiele rupsjes, over lekkere miereneitjes of over voedzame slakken. Hun tweets zijn al eeuwen oud. Tja.
Het is een mooie vroege dinsdagdochtend in april. De zon geeft net genoeg warmte om van de koffie te genieten op het balkon. “Vers”, zoals een koffie alleen kan smaken wanneer alles meezit. En dat zit het vandaag. Het is rustg in mijn territorium, in contrast tot gister, we hadden een verjaardag te vieren. Dat waren onmisbare uren, ontegenzeggelijk, met allemaal en iedereen. Met kinderen en kleinkinderen. Met aangetrouwd en aangewaaid. Met aanbevriend en aangeboren. Met zoenen en verhalen. Met schateren en glimlachen. Met vragen en bevestigingen. Met herkenning en respect.
We kookten pannen vol, sneden vele kazen aan, openden zakken met nootjes en ontkurkten wijn en dopten de pils open. ’s Avonds, wanneer de afwasmachine voor de heelveelste keer zijn rondje draait, prijzen wij ons zielsgelukkig.
Goed. Terug naar het balkon waar ik anderdaags mijn finest hour beleef. Vogels zijn nog steeds in de wolken. Aan mijn voeten scharrelt een klein “overblijfsel” van het feest in levende lijve om mij heen. Hannah mocht bliiven logeren. In haar stippelpyamaatje, ze is maar net wakker en ze geurt nog naar slaap. Een flesje warme melk doet haar zichtbaar goed. Zij gaat in de benen en verplaatst knijpers van een emmertje naar naar een theebblad. En weer terug. En weer heen. En weer terug.
Op mijn balkom droogt ook de was, het witte damast als wapperend en geurend retrospectief aan het majestueuze feest van gister. Ik heb niets meer te wensdenken, pontificaal voel ik me. Ik ruik een slaapmeisje, ik ruik was in de wind. Ik ruik de koffie en ik voel de zon. Ik hoor de vogels en heb weet van gister.
Vogels, dus, in de blauwe wolken; Willie ook in de wolken, roze wel te verstaan. Het is soms zo eenvoudig….
Willie,
17 april 2009