Dit jaar viel het Sinterklaasfeest vroeg in ons nest. Door allerlei afspraken in allerlei agenda’s van verre reizen, van verjaardagen, van kerstmarkten en wat dies meer zij, zetten wij ons schoentje bereids eind november. Hij trapte erin, de heilige uit Myra.
Zijn lange reis over de woelige baren van uit Spanje had ie toch al achter de rug. Dat zijn botten eigenlijk in Italië rusten doet aan mijn geloof niets af. Zo ook niet het feit dat de burgemeester in Sints’ Turkse geboorteplaats het standbeeld van de bisschop der bisschoppen heeft verwijderd. In het kader van de aanpassing aan het begeerde Westen pronkt nu Santa Claus op de sokkel. Van kunststof. Het oude en enige echte beeld van Sint is, na enig protest, in de achtertuin geplaatst. Daar staat hij nu goed en gul te wezen tussen grassen en korenbloemen. Knullig gedoe in mijn ogen.
Goed. Wij pakten uit, wij lazen gedichten en speelden ganzenbord. Wij dronken de bisschopswijn en aten al het snoepgoed op. En het moest nog december worden…
Vandaag, december is amper twee dagen oud, fiets ik door de stad en kijk verdwaasd naar de etalages. Ik aanschouw met nog meer verbijstering de volgepakte mannen en vrouwen. Cadeautjes puilen uit de tassen, armen te kort om de vrolijke pakketten te sjouwen. De geur van speculaas kringelt weldadig in mijn neus, marsepeinen liedjes echoën monter door de warenhuizen. Het lijkt wel of ik in een verkeerde wereld ben. Sinterklaas? Roe? Zwarte Piet? Staf en Mijter? Rode boek? Hij is toch al vertrokken met zijn onmisbare parafernalia? Mijn wensen zijn al vervuld, van de banketletter liggen nog slechts enkele kruimeltjes in de doos. Toch?
De agenda zegt dat vijf december nog twee nachten slapen is, mijn gevoel zegt wat anders. Eenmaal toegeleefd naar het vroege bisschoppelijke cadeau-evenement, lijkt mijn hoofd te verwachten dat Vadertje Tijd ook een week overslaat. Ik ervaar een soort vacuüm van enkele dagen, verbluffend te merken dat ik de kerstdozen al van zolder wil halen.
Mijn kalender is een beetje van slag…
Willie