Max van Rijn, 23 januari 2018
Max van Rijn. Daar is ie dan, met zijn vier kilo’s. Hij liet even op zich wachten. Zijn ranke moeder helde af en toe een beetje voorover. Zij gaf geen krimp. Bergbewoners zijn wel wat gewend.
Max van Rijn. Wat een naam vol beloften. Beloften van trouw en kameraadschap.
Max van Rijn. Geboren in de bergen, zoals zijn moeder. Zijn vader vond daar later zijn passie en liet daarom zijn geboortegrond los, wát hij ook zou gaan missen.
Max van Rijn. Ik hou nu al van je. Ik heb je nog niet eens gezien, maar ik weet het zeker.
Liefde is grenzeloos.
Oma Willie
23 januari 2018, Frankrijk
Max van Rijn, 23 januari 2024
Max van Rijn. Zes jaar verder. Ik stap in de trein, dertien uur en drie overstappen later aai ik over zijn blonde koppie. Hij doet zijn naam eer aan.
In álles is hij “MAX”:
in zijn lengte, in kilo’s,
in zijn boosheid, in vrolijkheid,
in zijn verdriet, bij vreugde
in zijn overwinningen, bij verlies.
In zijn tweetaligheid, zijn leergierigheid,
in spelen en in fantasie,
in zijn zusje omarmen of haar op de hoogste kast jagen,
in zijn ouders uitproberen en daarna luisteren, in stoer doen.
Maar als een paal boven water: “In zijn trouw en kameraadschap.”
Daarnaast, ‘s avonds met zijn knuffeltje in bed:
“Oma, blijf je bij me tot ik slaap en zing je alle liedjes die jij kent, en wil je mijn handje vasthouden?”
Liefde is grenzeloos.
Oma Willie
23 januari 2024, Frankrijk