Kleren zijn rare dingen. Zij “leven” pas als er een mens in zit, verder hangen of liggen zij er dagen, soms weken en maanden, lusteloos bij.
Gelukkig zijn zij seizoensgebonden, zodat de verveling in de kast niet eindeloos toeslaat. Daarbij laten zij zich nadrukkelijk gelden op rouw- en trouwpartijen. Zij zijn werkkloffie of uitgaanstenue, zijn traditie of uitdagend of bescheiden. Zij zijn uniform of “lap maar aan mijn laars”.
Ik zei het al: “Kleren leven pas als er een mens in zit.”
Het is lente, mijn hele donkere winterse klerenkast hangt buiten in de frisse maartse wind. Morgen gaan deze zwarte, grijze en bruine truien en rokken in een koffer naar zolder, daarna daal ik met de pastel getinte garderobe de trap af.
Nu hopen dat het vrolijke zonnetje komt, aan dit mens zal het niet liggen.
Willie,
21 maart 2021