Marlboro

Soms verbaas ik me. Echt.
Jaren geleden ontdekte ik, onder de maagdelijke smeltende sneeuw op stoepen in Gouda lege pakjes Marlboro. Geen andere merken te zien, alleen Marlboro. Want de Marlboro Man is een stoere cowboy met dito hoed en paard, die stoer van zijn sigaret geniet en derhalve met een onvervaarde armzwaai de verpakking achteloos over zijn schouder werpt. Dat is namelijk stoer.
Even terug in de geschiedenis: Marlboro maakt sigaretten sinds 1847, eigenlijk vooral dames-sigaretten, met de leuze: ‘So mild as May’. Zelfs baby’s poseerden om moeders aan hun shagje te helpen. Mooi dat we hier daar niet meer over hoeven te hebben. Baby’s en rook, baby’s en nicotine, we zijn wel wat wijzer geworden. Overigens, het tij keerde rond de jaren 50, de filter Marlboro moest een onversaagd uiterlijk krijgen om mee te kunnen spelen op de wereldmarkt. Dus stoere mannen gecast voor de reclames, met lak aan alles en iedereen. Vrijheid wat de klok sloeg.
Soms verbaas ik me. Echt.
Het is en week geleden, dat ik schoppend tegen de herfstbladeren (al)weer een hulsel van de Marlboro zag liggen. Nog steeds gooit de Marlboro Man zijn rotzooi op op de grond. Ik zie nauwelijks andere merken liggen. Natuurlijk weet ik dat Marlboro een groot marktaandeel heeft, ruim 14%, maar waar zijn dan de restanten van die andere sigaretten rokers? Toch gewoon in de prullenbak, netjes opgeruimd?
Even terug naar de site van Marlboro, ik citeer: ‘Marlboro pakt de maatschappelijke verantwoordelijkheid goed op.’
Ehh?