Mauro betekent ‘donker gekleurd’. En dat klopt wel, onze Mauro, zo zoetjesaan een nationaal bezit geworden, is zo donker als je maar wensen kunt.
Bij zijn naam zijn geen verwijzingen naar de bijbel, zelfs niet naar alle heiligen die de Katholieke Kerk placht te herbergen. Jammer voor het CDA, dan hadden zij vast wel een draai kunnen maken en vinden om hem, de jongeman uit Somalië, als een heilige onder te brengen in het Legioen Der Uitverkorenen.
Ook biedt zijn naam geen houvast voor de andere kant van het politiek spectrum, geen naam verwijzingen naar oude burgers met rechte meningen. Dan was gedogen misschien wat minder moeilijk geweest.
Nee, gewoon Mauro, ik zou bijna zeggen zo zwart als roet. Wat geeft het ook, maar het gaat allang niet meer om zijn vel. Misschien wel om zijn huid, die door slinkse politieke overwegingen duur verkocht moet gaan worden.
Mauro is een gewone naam voor ook in Nederland geboren jongetjes. Sinds 2007 fietsen, lopen en kruipen er in ons lage land 210 Mauro’s rond.
Ik heb een voorstel: als al deze Mauro’s nu morgen met z’n allen op het Binnenhof gaan protesteren? Met hun vaders, moeders, opa’s en oma’s, met hun broers en zussen. Kortom met de hele rataplan?
Deze Maurosiaanse Nederlandse jongetjes hebben hier namelijk wel een kans, een toekomst, ongeacht hun achtergrond.
Mauro, de grote zeventienjarige, ons allen te bekend, heeft aanzienlijk minder kansen in het land van zijn moeder. Zijn moederland is nu Nederland, want dat bracht hem veiligheid, warmte en vertrouwen.
Laten we dat zou houden.
Willie, 1 november 2011