Hebben en gaan

Tussen hebben van vakantie en gaan op vakantie is een behoorlijke discrepantie. Het zijn de verschillende activiteiten die bepalen wanneer het hebben is en wanneer het gaan is.

“Ja hoor, ik heb vakantie.”

Dit hebben is merendeels de afwezigheid van het dagelijkse, overigens betaalde werk. Dan, onverwacht en niet op gerekend, dient de drukte zich aan, heimelijk, als een dief in de nacht. De tuin eens zomersnoeien, achtergestelde post verzorgen, stof uit hoeken en gaten elimineren. De gangkast eens kuisen en tassen vullen met opgehoopte overbodige zaken voor de Kringloop. Lege flessen naar de bak en pennen van de potloden scheiden. Alle kleurtjes in de kleurdoos op rij en eindelijk die rottige rits inzetten.  Knopen aan overhemden naaien en een praatje met de buurvrouw. Zomaar in de stad wandelen zonder een echte boodschap en de krant van A tot Z spellen. Tijd nemen om het abonnement van de zwembad ten gelde te maken en achterstallig poetswerk aan de Koga plegen.

Hebben betekent ook ruimte in tijd voor mijn grote en kleine kinderen. Groten om samen te lunchen, kleinen om  pootje te baden in de Lek. (!)  Groten om samen toekomsten te duiden, kleinen om veel vragen te beantwoorden. (Oma, wat is ordinair? Oma, waarom zwemt een boot?) Groten om een Jazzweekend te bespreken, kleinen -die logeren-  om te verwennen. Zomaar nog een petit momentje uit bed, terwijl Andre Rieu op tv vrolijk vioolt met zijn volgelingen. Frisgekleurde suikerjurken maken synchrone stapjes en pasjes. Bewegende kanten ruches huppelen over het scherm. (Oma, is dit K3 voor grote mensen?)

Na een weekje van hebben komt gaan om de hoek kijken. Duidelijk iets anders. Nu komt de tent van zolder, worden de matjes gecontroleerd. Wordt er gepast en gemeten met de inhoud van de keukendoos. Voorwaar geen sinecure. Zout en peper, natuurlijk. Maar welke koekenpan, welke houten lepel en welke kruiderij gaan bijdragen tot een haute cuisine aan de kabbelende beek?

De zonnige rokjes dringen allemaal voor. De rode met lila strik, staat vrolijk en vrouwelijk. Toch? Of? Ik breek mijn hoofd over shirtjes en kettinkjes, terwijl ik ook weet dat de zon in Frankrijk slechts vraagt om een vrolijke outfit.

Boeken. In elk geval ongelezen door beide vakantiegangers. Historische romans? Thrillers? Dappere filosofische overpeinzingen? Manlief is geen lettereter in het dagelijks gebruik, maar voor de tent wordt hij plotsklaps een ware page-turner. Met een behoorlijke dosis verantwoordelijkheidsgevoel pak ik drie dikke exemplaren in. Genoeg voor zes etmalen. Hoop ik.

Rest de smeersels, de zalfjes, de extra haringen, kaarsen en  knijpers. Het geruite etuitje met elastiekjes, pennen en plakband. De schaar en een overtallige scheerlijn. Maar je weet nooit.

We gaan dus op vakantie. We sluiten de deur, zijn blij met de oppas in huis, en als we terugkomen hebben we zelfs nog een week vrij.

Alom zingend in mijn hoofd: wat is nu vakantie, hebben of gaan ?