“Goh, die had ik zó graag gehad, mam!” Wij staan langs de route van de Tour de France, waar de karavaan hebbedingetjes naar het publiek gooit. Het gaat met zo’n vaart, dat het handig is om op tijd te bukken en kinderen te verstoppen.
“Tjee, ze hingen bij de Hema. Had ik het maar geweten.”
Zoonlief verdwijnt met zijn perskaart tussen de wielrenners en ik ga, terug in Nederland, dat varkentje wel even wassen.
Dacht ik. Bij elke Hema in mijn wijde omgeving uitverkocht. ‘Limited edition’ namelijk, een pareltje voor de liefhebbers.
Tot, over geluk gesproken, ik er eentje ontdekte bij een piepklein Hemaatje, enkele dorpen verderop. Lag te verwezen in het magazijn, hoorde deze glunderende moeder bij het afrekenen. Als de wiedeweerga naar huis, inpakken en op de post. Toen ging het mis. Het T-shirt met prints van tompoezen, worsten, Eiffeltorens en racefietsen belandde, tussen een stapel oude kranten, per ongeluk in een papiercontainer, drie meter diep.
Willie, 27 augustus 2022