Soms is een keuze snel gemaakt. Bijvoorbeeld als er een afweging mogelijk is tussen zes maanden wachttijd (Groene Hart Ziekenhuis Gouda, afdeling oogheelkunde) of enkele kilometers verder én morgen een eerste afspraak. Min of meer boter bij de vis dus.
Nu vond ik morgen wat snel. Geen punt.
“Mevrouw, kunt u ook overmorgen?”
Eigenlijk niet. De echte reden hield ik voor me, ik wilde eerst het een en ander lezen over deze oogkliniek, die zoveel tijd heeft. Want waarom dan, nietwaar?
Goed. Ingelezen, nogmaals nagevraagd, verzekering gebeld, er bleef maar een conclusie over. Doen!
“Goedemiddag, daar ben ik weer. Ik wil een afspraak maken.”
“Ik neem aan voor uw ogen. Wat is uw leeftijd?
“ ..-..-….”
“Juist. U komt voor de eerste keer. Kunt u morgenochtend?”
Ineens durf ik subiet toe te happen. Hoe eerder hoe beter. Mijn been loopt, na maanden geharrewar, weer zoals het hoort. Daarom is het nu tijd dat mijn ogen langzamerhand gaan doen wat zij behoren te doen: beter kijken in de verte. Ik wil namelijk wel de goede man omhelzen als ik uit de trein stap!
……..
Ik zoek de oogkliniek, ik weet de weg nog niet.
Ook de buschauffeur, een vrolijke man, kwam niet verder dan: “Nog nooit van gehoord. Loopt maar een stukkie naar het centrum, dame. Daar kent iemand u zekers verder helpen.”
…….
“Goedemorgen, mag ik u wat vragen? Weet u waar de oogkliniek is?”
“Ja hoor. Ziet u dat bord daar in de verte? Daar moet u links af.”
Dat was nu net mijn probleem…
Willie, 16-08-2021