Azijn

De rij bij de kassa is kort. Slechts twee klanten voor me: een pubermeisje met drie potjes nagellak, een oudere dame met een set poetsdoeken. Ik schuif aan om plaksel af te rekenen.
Het is maandagmiddag tien mei, twee uur: een hele middag en een hele week vrij in het vooruitzicht. Voor jeugd en voor ouderdom, want vakantie -en- met pensioen.

“Volgende klant.”
“Alsjeblieft.”
“Ohh, als je een vierde pakt, krijg je die gratis.”
“Mag ik er nog een halen?”
“Natuurlijk, ik wacht even.”

Het onwaarschijnlijke gebeurt, de grijze dame ontploft bijkans. Haar taal is anders dan haar keurig kapsel deed vermoeden.
Luid tot de caissière: “Wie denk jij wel dat je bent, om mij te laten wachten voor de meid, die zo nodig vier flesjes nagellak wil? Ik zou denken dat je eerst mijn poetsdoeken afrekent. De jeugd heeft geen enkel eerbied meer voor ons. TROUWENS, WAT IS JOUW NAAM?”
Zij kijkt achterom, in de hoop in mij een medestander te krijgen.

Ik kijk weg, op zoveel frustratie ben ik, met dat ene potje plaksel in mijn hand, niet voorbereid.

Het nagellakmeisje komt terug, rekent beduusd af en verlaat snel de winkel.

Het grijs is nog niet uitgeraasd. Opnieuw schalt er een tirade over klantvriendelijkheid en onbeleefd gedrag door de Hema.
Dát wordt mij teveel. Ik lap de regel van anderhalve meter aan mijn laars en tik haar op de schouder.
“Mevrouw, waarom bent u zo boos? Heeft u zo’n haast dan?”
“Nee, maar zoiets hoort toch niet? Míj laten wachten om een potje nagellak.”
“Weet u dat vriendelijk zijn gratis is? Ook als je ouder bent.”
Stilte.
Ik realiseer me dat mijn woorden paarlen voor de zwijnen zijn. Misschien komt er uit haar kraan azijn. Geen kruid tegen gewassen.
De poetsdoeken worden afgerekend, even later hoor ik haar winkelmandje met een bruuske klap op de stapel komen.

Ik leg de plakstift onder handbereik van de kassajuf.
“Dat is één euro. U wilt pinnen?”
“Graag”.
“Heeft u een klantenpas?”
“Jawel. Maar mijn hemel, wat een bijzondere klant was er net voor mij.”
“Mevrouw, u moest eens weten hoeveel keer dat per week gebeurt.”

Hulde aan alle jongens en meiden achter de kassa’s, die innemend en vriendelijk blijven.

Willie,
10 mei 2021

This entry was posted in Verhalen. Bookmark the permalink.

Comments are closed.