Een kerkganger ben ik niet meer, wat in een grijs verleden voor mij de gewoonste zaak van de wereld was. Noem mij nu een een gelegenheidsganger. Soms ga ik toch over de gezegende drempel voor een jubileum of voor een huwelijk van een gelovige neef of nicht, heel af en toe is er een doopje. Dat is het dan.
Anders is het, wanneer het gaat om een afscheid. Dan voel ik me ineens thuis in “mijn” kerk. Dan zijn gedeelde tranen halve tranen, dan wordt de huivering van verdriet meegenomen door de reuk van wierook. Dan wordt gemis weggezongen met liedjes en gezangen. Dan worden dierbare herinneringen in het kleurrijke schijnsel van de glas-in-lood ramen zo troostrijk gefilterd, dat het lege gevoel te hanteren is.
Om dat allemaal nogmaals te beleven en het leven weer op te pakken, is het in “mijn” kerk gebruikelijk om na zes weken opnieuw te knielen, te overdenken en alle herinneringen met een warme lach en een zoute traan te ordenen.
“Ja, wij komen ook graag met Pasen. Een mis voor Ma? Natuurlijk!”
Even buiten corona gerekend. Want God heeft ook een tijdslot.
Willie,
19 maart 2021