Met mijn bedekte mond stiefel ik haastig door de Franse supermarkt. Het uren zoeken naar én snuffelen aan smeuïge kaasjes is er dit jaar niet bij. C’est triste.
Snel als de bliksem pak ik een stuk Camembert uit de koeling, rep mij langs het wijnschap en sluit me, op afstand, aan bij de kassa-rij. Op afstand. Juist, de Hollandse anderhalvemeter is een tweede natuur geworden. Onze minister-president kan op zijn harige borst kloppen. Ik doe niet anders dan: Afstand, Proper en Afweer. (APA). De drie R’s steken er bleek bij af.
Welaan, regels zijn regels, ook hier, in ons vakantiedorp in de bergen. Maar niet helemaal. Want soms hangen mondkapjes aan brillen of aan één oor. Of ze wiebelen op een zweterig voorhoofd. Of zij bedekken slechts een kin. Zij laten de neus vrij of slingeren om een nek. Al met al een bijzonder aanzicht.
Klanten bukken en buigen over elkaar om de gewenste artisjok te vinden, alsof zij Twister spelen. Eenmaal de winkel uit, gaat ‘le mask’ achteloos in een broekzak, handtas of het raakt verzeild tussen de boodschappen. Morgen mag ie weer beschermen. En overmorgen.
Waren daar in ‘Pays-Bas’ geen regels voor, hoe om te gaan met een mondkapje?
Verder:
– Bij het postkantoor hangt een affiche op de klapdeur met de tekst dat achter elk ‘mask’ een glimlach schuilt. Soms zeggen de ogen anders.
– Op de markt heeft de burgemeester een tafeltje laten plaatsen. Daarop een schoenendoos met twintig enveloppen, elk gevuld met een geweldig omslachtig schrijven van ‘le maire’ én vier mondkapjes. Gratuit. Wat een briljante geste. Toen ik na een uur terug slenterde met een tros knoflook, was de doos nog propvol. Kijk, zo werkt het hier. Een fransoos heeft zijn trots.
Nog steeds weet ik niet, welke maatregelen ertoe doen, hoe we corona een poepie kunnen laten ruiken. Hoe statistieken en cijfers geduid moeten worden; ík kan er geen chocola van maken. Dus volg ik gewoon de opgelegde APA.
Nu maar hopen dat ‘rood’ in de kleurdoos blijft, hier en daar en overal.
Willie, 27 augustus 2020
L’Argentiere la Bessée