Vandaag, dag 114. Verder
Nu we de losse eindjes van de sociale onthouding aan elkaar proberen te knopen, is de grote vraag: “Hoe nu verder?”
Maar, zijn er al losse eindjes? Of heeft corona nog een appeltje met ons te schillen? Is de virus-strijdbijl al begraven? Komt er een alsnog een nietsontziend venijnig staartje, en hoe blijven wij die, eventueel, de baas?
Kortom: “Hoe gaan we nú verder?”
Er zijn twee kampen in coronaland:
– “Tot hier en niet verder”: de aan de laars lappenden. Zij lopen en gaan, gaan en lopen waar zij willen en vieren een feestje, zonder afstand, eventueel binnen vier muren.
– “Tot hier en niet verder”: de kat uit de boom kijkenden. Zij plannen de boodschappen, blijven zoveel mogelijk thuis en vieren een feestje, op afstand, in de tuin.
Over een aantal jaren gaan geschiedschrijvers duiden wie het gelijk aan zijn kant had. Voorlopig gaan gade en ik niet naar een nachtclub, blijven wij ver van de Wallen, en proppen wij ons niet in een Jumbojet. Wij gaan noch cruisen, noch op een kleedje in het Vondelpark. Wij gaan niet verder, dus.
Wij blijven de kat uit de boom kijken. Met zonnebloemen op onze keukentafel en een wijntje de hand. Vol vertrouwen dat het ooit weer een beetje wordt als vroeger:
Aan de achterdeur klopte de petroleumboer, de marskramer, oom August, de melkman, neef Knelis, de kruidenier, de buurvrouw, de voddenboer, de bakker, de scharenslijper, de slager, de daggelder, de pastoor, de schillenboer en zij riepen:
“Vollukkk!”
Mijn moeder, zonder dralen en aanziens des persoons, antwoordde:
“Kom verder.”
Ik ga ervoor op mijn knieën.
Overmorgen, dag 116. Volsplego
Willie, 6 juli 2020