Vandaag, dag 100. Grens
En toen viel alles weg, ik ervoer het als een complete lokdoun, met een dikke “el”, een dikke “o” en een vette “k”. Het voelde als een onomatopee. Lokdoun. Bam!
De miezerig geboden ruimte interesseerde me nauwelijks, zoals al eerder gezegd: ik miste mensen in soorten en maten. Bloemetjes langs mijn dagelijkse wandelroute luisterden en troostten, zij wapperden een beetje, maar hielden verder hun mond.
Ik zocht handvaten om gemis, leegte en ongerustheid binnen de perken te houden.
Dat is gelukt, dit honderdste schrijfsel is het ultieme bewijsmateriaal.
“Dag honderd”: de grenzen versoepelen hun grenzen, de zon bakt schonere lucht, de wind doet daar een schepje bovenop.
Elke meter vrijheid is er een, dat ga ik, met álle voorwaarden of regels vieren. Op bezoek, naar een museum, naar een verjaardagdsfeest. Naar kleinkinderen als hoogste prioriteit. Dat gaat tijd kosten. Daarom geen dagelijkse corona belevenissen meer op www.willielek.nl.
Ineens stromen er kaarten binnen, lichten berichten op, uit men verzuchtingen, allemaal met een gezamenlijk boodschap: “Wat zullen wij je verhalen missen.”
Toen realiseerde ik me, dat gewenning van honderddagen in “sociale onthouding”, zoals het leven van een verplichte andere kant bekijken, veel moois met zich mee bracht.
De uiteindelijke doorslag gaf míjn trouwste lezer: “Ik ga het missen hoor, meissie. Kun je niet wat verzinnen?”
Ik ben om. Om de dag, dat wel.
Overmorgen, 24 juni, dag 101. Intuïtie
Willie, 22 juni 2020