Dag 99 in “sociale onthouding”

Vandaag, dag 99. Zondag

Het is moeilijk voor te stellen dat een week ooit acht dagen telde. Het maakt een week namelijk geen snars uit hoeveel dagen zij heeft. Zij heeft niets met de zon, de maan of met de wenteling van de aarde. De week is een spinsel uit hoofden van invloedrijke mannen. Met een sausje Bijbel.
Nu onze week zeven dagen heeft, sinds 321, toen Keizer Constantijn de christelijke baas was in Rome, en hij gelijkertijd laatste dag van die week tot rustdag beval, moeten we er allemaal aan geloven. Aan de zondag.
Voor sommigen een etmaal om, pfff, uit te zitten: in de kerkbank, achterop de fiets bij vader, op de prikkelbank bij oma, bij de vermicellisoep met pudding na.
Voor anderen een feest: uitslapen, wandelingen, een terrasje-met, soepele kleding. (Mijn vader droeg door-de-weeks “manchester”broeken, die hij zondags verruilde voor een net pak. Onze kinderen doen het nu andersom.)
Toch blijft het mijn favoriete dag. Het is stil, vaak een dag die niet echt wakker wil worden. Beetje dit, beetje dat, beetje hier, beetje daar. Alles een beetje.
Er valt geen krant op de mat, er gaat geen was in de machine, er is geen gelap van ramen, ook geen post. Post op zondag? Bestond dat ooit dan? Welzeker. Ik las, tussen 1893 en 1912 er in België een “zondagsstrookje” bestond. Alle postzegels werden verkocht met een aanhangsel waarop de tekst: “Niet bestellen op zondag”, dat er naar believen afgescheurd kon worden. Vast om eventuele gelovigen niet te bruuskeren. “Tante Pos” in 2020 heeft andere priortieten.

Zondag. Of het nu de “eerste” of de “laatste” dag van de week is, mij om het even. De “eerste” dag betekent volop plannen maken voor de komende zes dagen. De “laatste” dag is met voldoening terugkijken naar de afgelopen zes dagen.

Conclusie: zondag is min of meer een vacuüm, noem het maar een “zonderdag”.
Heerlijk.

Morgen dag 100. Grens

Willie, 21 juni 2020

This entry was posted in Corona, Perspectief. Bookmark the permalink.

Comments are closed.